Irena Santor, de domo Wiśniewska (ur. 9 grudnia 1934 w Papowie Biskupim, koło Bydgoszczy) – polska piosenkarka śpiewająca mezzosopranem. W latach 1951-1959 była solistką zespołu Mazowsze. Jest laureatką międzynarodowych festiwali piosenkarskich oraz wykonawczynią wielu utworów, które stały się przebojami (np. Tych lat nie odda nikt, Powrócisz tu, Już nie ma dzikich plaż).

Urodziła się w Papowie Biskupim po roku przeniosła się wraz z rodzicami do Solca Kujawskiego, w 1948 roku w piątej klasie szkoły podstawowej zamieszkała z matką w Polanicy-Zdroju. Uczęszczała do Gimnazjum Zdobienia Szkła, gdzie jej nauczycielka zasugerowała, aby po skończeniu szkoły Irena zmieniła profesję.

W Polanicy-Zdroju ukończyła Technikum Szklarskie. Jej śpiewanie zaczęło się w szkolnych chórach, w szkole podstawowej, potem w technikum. Podczas gdy była jeszcze uczennicą do tamtejszego Domu Zdrojowego przyjechał Zdzisław Górzyński ówczesny dyrygent opery w Poznaniu. Wtedy jedna z jej nauczycielek wysłała ją na przesłuchanie do poznańskiego dyrygenta, przeegzaminował i dał list rekomendujący Irenę wtedy jeszcze Wiśniewską Tadeuszowi Sygietyńskiemu założycielowi Zespołu Pieśni i Tańca "Mazowsze". Śpiewała i tańczyła w Mazowszu od 1951 roku. W zespole tym poznała również swojego męża, Stanisława Santora, skrzypka i koncertmistrza orkiestry radiowej. Tam też wykonywała m.in. znaną piosenkę ludową Ej przeleciał ptaszek. Uczęszczała do szkoły w Karolinie wspólnie z aktorką Lidią Korsakówną. Techniki estradowego rzemiosła uczyła się u prof. Wandy Wermińskiej. Już w 1959 roku po odejściu z Mazowsza rozpoczęła samodzielną działalność estradową jako solistka.

Po raz pierwszy bez zespołu Mazowsze wystąpiła publicznie w jubileuszowym 50 wydaniu audycji Zgaduj-Zgadula w grudniu 1959 w Sali Kongresowej warszawskiego Pałacu Kultury i Nauki. Współpracowała z kabaretami Wagabunda, U Kierdziołka i Karuzela Warszawska. W latach 1965-1966 występowała w Teatrze Syrena oraz w Teatrze Ateneum. Występowała na ich scenie w spektaklach: Zróbmy coś, Kram z piosenkami, Inne czasy i Ćwierć za kominkiem. W latach 1965-1966 została uznana za najpopularniejszą piosenkarkę Polonii amerykańskiej. Uczestniczyła w festiwalach zagranicznych np. w Rio de Janeiro, na Majorce. Koncertowała w większości krajów Europy, w obu Amerykach, Azji i Australii. Dokonała licznych nagrań dla Polskiego Radia, a jednym z pierwszych była piosenka Straciłam twe serce, (kompozycja Władysława Szpilmana do słów Ludwika Starskiego). Zrealizowała i wystąpiła w wielu recitalach TV m.in. Powrócisz tu, Ja jestem twoja, czyli śpiewa Irena Santor, Malowanki polskie, Bez próby – I. Santor, Dzisiaj śpiewa się inaczej, Pieśni S. Moniuszki: cz. 1 – Błyszczą krople rosy, cz. 2 – Płyń dźwięczny głosie, Chęć na życie i Benefis I. Santor. Jej wizerunek medialny w latach 60. umocniła rola w filmie Stanisława Barei Przygoda z piosenką, gdzie zagrała rolę gwiazdy piosenki Suzanne Blanche.

Prywatnie:
Pierwszym mężem artystki był koncertmistrz (pierwszy skrzypek) Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji pod Dyrekcją Stefana Rachonia, grający również w Warszawskiej Operze Kameralnej. Ich związek zakończył się rozwodem. I chociaż ich drogi się rozeszły, do końca życia Stanisław Santora (zmarł w 1999 roku) pozostawali w przyjaźni. Jej obecnym partnerem jest Zbigniew Korpolewski, którego poznała w warszawskim Teatrze Syrena, gdzie potem był dyrektorem.

W 1961 roku uległa poważnemu wypadkowi samochodowemu, jadąc wraz z piosenkarką Ludmiłą Jakubczak, która w wypadku zginęła.

6 kwietnia 2000 roku w Wielki Czwartek dowiedziała się, że wykryto u niej nowotwór piersi. Nie ukrywała swojej choroby i zaangażowała się w akcję namawiania kobiet do systematycznych badań ginekologicznych i mammograficznych. W jej przypadku nowotwór został ujawniony w pierwszym stadium rozwoju, a operacja w warszawskim Centrum Onkologii wypadła pomyślnie.

Jest matką chrzestną Julii, córki piosenkarki Łucji Prus.

Obecnie mieszka w Warszawie. .