Jedna z najsłynniejszych polskich piosenek dwudziestolecia międzywojennego, powstała w 1939 roku do filmu „Włóczęgi" w reżyserii Michała Waszyńskiego. Muzykę napisał Henryk Wars, a słowa Emanuel Szlechter. Choć utwór rozsławił duet Szczepcio i Tońcio – czyli Kazimierz Wajda i Henryk Vogelfänger – w gwarowej, humorystycznej wersji radiowej, wykonanie Alberta Harrisa to późniejsza, klasyczna interpretacja, pozbawiona gwary, za to pełna nostalgii i elegancji. Utwór do dziś pozostaje symbolem miasta – opowieścią o jego uroku, gościnności i radości życia – i jednym z najbardziej rozpoznawalnych muzycznych obrazów przedwojennej Polski.