Édith Piaf, właściwie Édith Giovanna Gassion (ur. 19 grudnia 1915 w Paryżu, zm. 11 października 1963 w Grasse) – pieśniarka francuska.

Młodość i dzieciństwo spędziła na ulicach Paryża; porzucona przez matkę, śpiewaczkę kawiarnianą, i wychowywana częściowo przez babkę (właścicielkę domu publicznego), a częściowo przez ojca, który ze względu na swą pracę cyrkowca pozostawał w ciągłej podroży. Do 7 roku życia Édith była prawie niewidoma (katarakty nabawiła się zaraz po urodzeniu). W wieku 7 lat Édith odzyskała wzrok (wierzyła, że to dzięki świętej Teresie z Lisieux, do której odbyła z babką pielgrzymkę). Gdy miała 15 lat, zajęła się ulicznym śpiewaniem wraz ze swą siostrą Simone Berteaut (Ludwik Gassion był ojcem zarówno Édith Piaf jak i Simone Berteaut, miały jednak różne matki).

Została odkryta w 1935 r. przez jednego z impresariów - Louisa Leplée i rozpoczęła występy w kabarecie "Le Gerny's" przy Champs-Élysées, pod pseudonimem "La Môme Piaf" (Wróbelek), który stał się później znany milionom wielbicieli jej talentu. W 1936 r. miała pierwsze nagranie dla wytwórni Polydor. W czasie wojny występowała w lokalach, współpracując z francuskim ruchem oporu.

Słynęła z niebywałej ekspresji i dramatyzmu w wykonywaniu piosenek specjalnie dla niej pisanych. Jej chropowaty i stosunkowo niski głos kontrastował z drobną sylwetką (147 cm), co fascynowało widzów m.in. w paryskiej Olympii, z którą była przez lata związana.

Śpiewała także w USA, odnosząc spore sukcesy. Oprócz jej talentu, widzów przyciągała otaczająca Piaf legenda, wynikająca z jej przeszłości, a także nieudane związki uczuciowe, które z jednej strony zwiększały dramatyzm jej recitali, a z drugiej pogłębiały chorobę, z którą zmagała się heroicznie do końca życia. W 1935 r. w wieku 2 lat zmarła jej jedyna córka.

Osiągnąwszy szczyt kariery, zaczęła pomagać młodym piosenkarzom, ułatwiając im start artystyczny (m.in. Yves Montand, z którym miała trwający kilka lat romans, Gilbert Bécaud, Charles Aznavour). Była dwukrotnie zamężna. Ze swym pierwszym mężem (Jacques Pills) wzięła ślub 20 września 1952, jednak po czterech latach, w 1956 r. rozwiedli się. 9 Października 1962 r. wyszła za młodszego od siebie o 27 lat Theophanisa Lamboukasa (znanego jako Théo Sarapo), któremu usiłowała pomóc w karierze piosenkarskiej. Pomimo osobliwości tej sytuacji, krytykowanej przez wielu jej przyjaciół, Lamboukas okazał się jej wiernym przyjacielem, opiekującym się troskliwie piosenkarką aż do jej śmierci. To on zmusił Piaf do podjęcia kuracji odwykowej od morfiny i wspierał ja do końca.

Piaf zmarła na raka 11 października 1963 w Grasse. Jest pochowana na cmentarzu Père Lachaise. Na jej pogrzebie zebrało się 40 tysięcy ludzi, a na jej grobie do dziś są składane kwiaty. Wiele osób inspirowało się jej muzyką i pisało własne piosenki. Twórczość artystyczna Piaf należy do klasyki francuskiej piosenki i, pomimo całkowicie odmienionych dzisiaj standardów i gustów, jest chętnie słuchana na całym świecie oraz wznawiana przez wydawnictwa muzyczne.


Dyskografia:
The Voice of the Sparrow: The Very Best of Edith Piaf
Edith Piaf: Her Greatest Recordings 1935-1943
Edith Piaf: 30th Anniversaire
Eternelle: The Best Of (January 29, 2002)
Hymn to Love: All Her Greatest Songs in English
La Vie en Rose
The Very Best of Edith Piaf
The Rare Piaf 1950-1962
75 Chansons
Gold Collection
Love and Passion
Edith Piaf
Montmartre Sur Seine
48 Titres Originaux
.