Eugeniusz Bodo, właśc. Bohdan Eugène Junod(ur. 29 grudnia 1899 w Genewie bądź w Warszawie, zm. 7 października 1943 w Kotłasie w obwodzie archangielskim) – polski aktor filmowy, rewiowy i teatralny, reżyser, scenarzysta, także tancerz, piosenkarz i producent pochodzenia szwajcarskiego.

Istnieją sprzeczne informacje na temat miejsca jego urodzenia: najczęściej wymienia się Genewę, lecz czasem podawana jest Warszawa lub Łódź. Jego ojcem był szwajcarski inżynier Teodor Junod (właściciel łódzkiego kina "Urania"), a matką Polka Jadwiga Anna Dorota Dylewska. Bodo przez całe życie zachował obywatelstwo Szwajcarii, co jednak nie było powszechnie wiadome w okresie międzywojennym. Jego ojciec był ewangelikiem reformowanym, a matka katoliczką, sam był wyznania swego ojca.

O jego młodości wiadomo niewiele. W 1917 zaczął występować jako pieśniarz i tancerz na scenach rewiowych, początkowo w Poznaniu, a od 1919 w Warszawie. Występował tam m.in. w kabaretach: "Qui Pro Quo", "Morskie Oko", "Cyganeria" i "Cyrulik Warszawski". W 1925 roku zadebiutował w filmie Rywale i od tego momentu rozpoczęła się jego ogromna popularność. Ogółem zagrał w ponad 30 filmach. Grał zarówno role amantów, tragiczne, komediowe i w filmach muzycznych. Śpiewane przez niego w filmach piosenki stawały się w Polsce szlagierami. Uważany był za osobę dowcipną, szarmancką i uwodzicielską, co przysparzało mu wielu wielbicielek. Ożenił się z ekscentryczną Tahitanką Reri, lecz po kilku latach rozwiódł się. Tuż przed wybuchem wojny zaczął pisać scenariusze i reżyserować filmy, w których grał główne role. Był producentem i jednym ze współwłaścicieli (od 1931 r.) wytwórni filmowej B.W.B. (skrót od nazwisk właścicieli Bodo, Waszyński i Brodzisz), która zrealizowała min. "Bezimiennych bohaterów" (1932) i "Głos pustyni" (1932) oraz współwłaścicielem od 1933 r. wytwórni "Urania-Film", w której powstały jego największe przeboje. W 1939 roku podpisał bardzo korzystny kontrakt z amerykańską wytwórnią filmową.

Po wybuchu wojny przeniósł się do Lwowa. Tam, znając biegle rosyjski, został konferansjerem i występował w teatrze Tea-Jazz Henryka Warsa. Wtedy też, po powrocie z jednego z tournée po ZSRR, postanowił wyemigrować do USA i złożył w tej sprawie dokumenty, ujawniając obywatelstwo szwajcarskie. Nie zdążył; co do dalszych jego losów istnieje kilka wykluczających się wersji. Według jednych świadków po agresji III Rzeszy na ZSRR został aresztowany przez przypadkowy patrol NKWD 25 czerwca 1941 na ulicach Lwowa, a według innych relacji NKWD aresztowało go w domu. Pojawiają się ślady, że przebywał w więzieniu w Ufie i Moskwie. W czasie pobytu w Moskwie o jego uwolnienie starali się w imieniu ambasady polskiej Stanisław Kot i Tadeusz Romer. Jednak władze radzieckie nie wyraziły na to zgody ze względu na szwajcarskie obywatelstwo Bodo. Z tych samych przyczyn nie objęła go amnestia dla obywateli polskich. Z Moskwy odtransportowano go do łagru, w którym zmarł z wycieńczenia i głodu. Według radzieckich dokumentów miało to miejsce 7 października 1943 roku. Ten fakt całkowicie obalił wersję głoszoną w czasach PRL-u, kiedy to twierdzono, że Bodo został rozstrzelany przez Niemców po ich wkroczeniu do Lwowa.

Swój pseudonim Bodo stworzył z pierwszych sylab imion: swojego (Bohdan) i matki (Dorota). .