Ułomność Ułomność jest jak cisza w czerwieni maku, Jak rana, którą świat przykrywa śmiechem. Niechciana, wyklęta, wyrzucona za próg. Tli się jak żar, którego boją się dotknąć. Świat spluwa na nią, jak na brudny chodnik, Odrzuca, jakby był czysty sam w sobie. A przecież każdy nosi w sobie pęknięcie, Tylko niektórzy zakrywają je złotą farbą kłamstw. Ułomność to pięść zaciśnięta we krwi, To gardło zaciśnięte krzykiem, To ciało, które odmawia posłuszeństwa. A mimo to wlecze się dalej na przekór szydercom. Nie ma w niej pokory-jest gniew. Gniew na Boga, na ludzi, na los, Na spojrzenia pełne litości, Na szeptane słowa: biedny, inny. Ułomność to wojna w samym sercu. To nóż wbity w ranę, co nie chce się goić. Ale ten nóż bywa bronią- Z niego rodzi się bunt, którego boją się wszyscy. Nie jest słabością, jest przekleństwem, Nie jest ciszą, jest grzmotem pod skórą. Ułomność kpi z normalności- Bo normalność to tylko maska…..