Mi chodzi o kwestie wewnętrzne 🙂
I wcale nie o Twój przykład tylko o ogół.

Odczucia wewnętrzne zwane uczuciami.

Nie.
Moje pytania są następujące:

Kim jest dla mnie dziewczyna?
Kim jest dla mnie koleżanka?

Przeanalizuj powyższe pytania pod względem odczuć jakie na Ciebie wzbudzają podmioty.

<prawie jak matura> 😃

No dobra, koniec tej zabawy.
Prawda jest taka, że żadnej miłości nie ma. Poznając nową osobę, często jest tak, że odczuwamy względem niej pożądanie, itp. i w ten sposób dochodzi do zauroczenia. Oczywiście w tym momencie są zawsze te same myśli. "Ale ona jest super, muszę z nią być", "To na pewno ta". I w tej właśnie chwili przychodzi moment, w którym wiele osób schodzi się w pary. Ja pytam - po co? Najczęściej kończy się to rozstaniem po niezbyt długim czasie, czasem gdy zdążymy się przyzwyczaić jesteśmy ze sobą dłużej. Dzięki temu, wiele osób może pochwalić się całkiem pokaźną kolekcją ex-dziewczyn/chłopców. Nie wspomnę już o tym, jak bardzo uwielbiam pytanie "Zostaniesz moją dziewczyną?" lub też to samo w wersji mocno egoistycznej mającej na celu zaspokojenie potrzeb osoby, która wypowiada słowa: "Chciałbym, żebyś była moją dziewczyną." Albowiem powiadam Wam, to nie działa w ten sposób, dopóki nie dasz uciec wstępnemu pożądaniu i nie uspokoisz swoich emocji, dopóty nie zabieraj się za wchodzenie w "związki". No, chyba, że jesteś kolekcjonerem, wtedy droga wolna. Jeśli jednak marzysz o prawdziwej miłości, której z resztą i tak nie ma, najpierw poznaj dogłębnie zachowania i oczekiwania drugiej osoby. Jeśli okaże się, że te zachowania są dokładnie tym czego szukasz, a oczekiwania będą tymi, którym pragniesz sprostać, to Twój szlak będzie przetarty na wieki.

Zgadzam sie prawie w pelni z tym,co napisales,poza tym ze jestem przekonana,ze milosc jednak istnieje 🙂

Probuj 🙂

Ok. Od razu mówię, że nie będę z nikąd kopiował, jednakże zamierzam stworzyć nieco dziwny tekst. Dlatego, że w ten sposób lepiej zobrazuję to co chcę przekazać.

Miłość. Co to jest właściwie miłość? Na pewno pytanie to zadawał sobie choć raz każdy z nas. "Z miłości do mojej żony mógłbym umrzeć" - zwierza się Pan Andrzej. "Kocham mojego chłopaka ponad wszystko. Nie wyobrażam sobie życia bez niego." - opowiada Karolina. I tutaj wychodzi właśnie cały szkopuł. Karolina nie wyobraża sobie bez niego życia. Dlaczego? Otóż dlatego, że zaspokaja on jej potrzeby. Dlatego, że ona może zaspokoić jego potrzeby i poczuć dzięki temu silne, wewnętrzne wzniesienie. Gdy jej chłopak odejdzie, Karolina straci swoje zyski wynikające z ich związku. W tym momencie ktoś mógłby powiedzieć: "No dobrze. Ale są przecież inni ludzie. Jeśli chodziłoby tylko o potrzeby to Karolina mogłaby znaleźć kogoś innego, kto je zaspokoi.". Zgadza się. Często też z resztą tak się dzieje. Jednakże nie prędko. Czas przez który Karolina była ze swym chłopakiem sprawił, że przywiązała się do niego na tyle, że nie może przestać myśleć o nim i o chwilach, które ze sobą spędzili. O momentach, w których uzupełniali się nawzajem, o momentach, w których jedno było przy drugim, gdy to drugie było w potrzebie, o wspólnych wyjazdach, wspólnie spędzonych chwilach, o ich pierwszym pocałunku i pierwszym razie. To wszystko doskonale obrazuje czym tak na prawdę jest miłość. Każde z nich kochało dla zaspokojenia własnych potrzeb i każde z nich uszczęśliwiało jednocześnie drugiego.