Marillion - brytyjski zespół grający rocka progresywnego.

Kiedy pierwszy wokalista Marillion, Fish, opuścił grupę w 1988 roku po nagraniu czterech płyt, jego miejsce zajął Steve Hogarth. Muzyk, który wcześniej był członkiem zespołu The Europeans oraz współpracował m.in. z The The i Julianem Cope'em, włożył w twórczość Marillion swoje serce i energię.

Przepowiadany przez prasę i wytwórnie rychły upadek formacji szybko został rozwiany, ponieważ na swoich kolejnych DZIEWIĘCIU albumach, Hogarth wraz z pozostałymi członkami Marillion - Steve'em Rothery (gitara), Markiem Kelly (instrumenty klawiszowe), Pete'em Trewavasem (gitara basowa) oraz Ianem Mosley (perkusja) - odświeżyli i na nowo zdefiniowali brzmienie grupy. Swoimi nowatorskimi, emocjonalnymi albumami zespół wkroczył na zupełnie nowe muzyczne obszary, nie przejmując się zbytnio kaprysami muzycznej mody czy radiowych playlist.

Po wydaniu w 1999 roku płyty Marillion.com kwintet ostatecznie odrzucił widmo presji wytwórni nagraniowej, otwierając własną - z trafną nazwą Intact - w ten sposób uzyskując swobodę tworzenia najlepszej muzyki w swojej karierze.

Dzięki nowatorskiemu podejściu do internetu, Marillion nawiązał unikatowe i bliskie relacje ze swoimi fanami. Poprzez sponsorowanie tras koncertowych w USA i pokrywanie kosztów sesji nagraniowych ostatnich płyt zespołu, fani Marillion na całym świecie udowodnili, że są wyjątkowi i niepowtarzalni w swej wierności i uwielbieniu dla zespołu. Takie całkowite, pełne pasji wsparcie fanów, pozwoliło Marillion na oddzielenie się od tradycyjnego przemysłu muzycznego i podążanie w swoim własnym kierunku.

Nagrywając w 2001 płytę Anoraknophobia, Marillion zdecydował się na nie mające precedensu rozwiązanie, zaproponował fanom złożenie zamówień na płytę rok przed jej wydaniem. Zaskakująca liczba 12,000 osób złożyła swoje zamówienia, w ten sposób pomagając sfinansować nagranie albumu.

Zespół powtórzył swój apel o składanie wcześniejszych zamówień przy okazji pracy nad swoim arcydziełem Marbles w 2004 roku. Tym razem pieniądze zostały przyznaczone na pokrycie kosztów kampanii promocyjnej wydawnictwa.

Szczęki całego świata muzycznego opadły, kiedy single Don’t Hurt Yourself oraz You’re Gone trafiły na brytyjską listę Top 20 (ten ostatni znalazł się aż na 7. miejscu). Całkiem nieźle jak na zespół, który nie korzysta z poparcia żadnej dużej wytwórni płytowej...

Ale to był tylko kolejny zakręt w 23-letniej historii grupy, który wciąż trzyma się przekonania, że to, co robi, naprawdę coś ZNACZY.

W świecie pełnym ignorancji i ogólnej apatii, Marillion wciąż przeciwstawia się wszelkim stereotypom i szufladkowaniu. Zespół przekształcił się w pulsującą życiem muzyczną potęgę, podobną do takich eksperymentatorów jak Radiohead i Muse czy mistrzów w przekazywaniu emocji - The Blue Nile i Talk Talk.

Dla tych, którzy już pokochali Marillion, jest on czymś szczególnym. Dla wszystkich innych jest to romans, który tylko czeka na to, by zaistnieć.

Ich czternasty album wydany w 2007- "Somewhere Else" osiągnął dwudzieste czwarte miejsce na brytyjskiej liście przebojów, natomiast promujący singiel - "Thankyou, Whoever You Are" zajął miejsce piętnaste. Pięnasty już album, zatytułowany "Happiness Is The Road" ukaże się 20 października 2008 roku. Będzie to wydanie dwupłytowe: CD1: "Essence" i CD2: "The hard shoulder".

(Z wikipedii:)
Marillion - brytyjska grupa rockowa, powstała w 1979 i była jedną z pierwszych nowych grup progresywnych po kryzysie, jaki ten gatunek przechodził w końcu lat siedemdziesiątych. W istocie błędnie uważa się ją za prekursora nowego kierunku: rocka neo-progresywnego.

Nazwa grupy pochodzi od tytułu powieści J.R.R. Tolkiena Silmarillion. Grupa wypracowała bogate instrumentalne brzmienie, zaś parateatralna forma koncertów, stosowane przez pierwszego wokalistę zespołu, Fisha kostiumy oraz makijaż, a także trudne w odbiorze, wieloznaczne teksty przyczyniły się do oskarżania zespołu przez niektórych krytyków o wzorowanie się na twórczości grupy Genesis. W twórczości Marillion da się zauważyć wpływy wielu zespołów, między innymi Pink Floyd, jednak zespół potrafił stworzyć własne, oryginalne brzmienie, stając się zarazem inspiracją dla innych muzyków. Sygnaturą grupy był w pierwszych latach charakterystyczny, bardzo teatralny i często histeryczny śpiew Fisha, niewątpliwego lidera grupy w pierwszym okresie jej działalności. Grupa nagrywała m.in. albumy tematyczne, poświęcone różnym aspektom życia. Na przykład Misplaced Childhood to refleksje na temat dzieciństwa i jego wpływu na dorosłego człowieka, zaś Clutching At Straws traktuje o alkoholizmie i samotności płynącej ze sławy.

W 1988 Fish opuścił grupę, by poświęcić się solowej karierze. Sama zaś grupa kontynuowała nagrywanie albumów i uwolniła się od piętna grupy zakorzenionej w rocku progresywnym lat 70. z innym wokalistą - Stevem Hogarthem. Po nagraniu czterech płyt w zreformowanym składzie zespół rozstał się z wytwórnią EMI i obecnie wydaje płyty we własnej wytwórni Racket Records. Wśród fanów "nowego Marillion" znaleźć można zarówno miłośników rocka progresywnego, jak i Radiohead czy Massive Attack, które - same zainspirowane rockiem progresywnym - stały się inspiracją dla grupy. Członkowie zespołu działają w zespołach Kino, Transatlantic, h band i innych.

.