Choć wiele już przeszłam,
Na wiele przyzwoliłam,
Ciemność poznałam dopiero,
Kiedy siebie straciłam
Głęboko to, daleko, gdzie
Wszystkie zmysły wreszcie wyostrzają się
Spotkałam tam wilki wygłodzone,
Przykute łańcuchem, wściekłe, spienione
Spojrzałam im głęboko w oczy,
Jak w lustrze w nich odbita
Sięgnęłam swej mocy
Dziś z watahą wilków stoję
W dzikości mej,
Zintegrowana w sobie,
W mojej prawdzie,
Ruchem moich bioder
Wkraczam w czerwień i czerń
Odżywiam swe korzenie
By zjednać mój ród,
Oddechem uwolnionym
Ściągam okowy z nóg
Wszystkich kobiet we mnie
I co po mnie przyjdą tu
Spuściłam swe wilki,
Stanęły w mej prawdzie,
Nie oszczędziły nikogo,
Odpłaciły kłem za mnie
Tonęłam w krwi zburzonego domu
By nie mieć już powrotu,
Tam gdzie się umiera z głodu
Odarta z godności, sponiewierana,
Krok po kroczku, obolała
Ruszyłam z mymi sytymi wilkami
Do świata z uszanowanymi granicami
Dziś z watahą wilków stoję w dzikości mej,
Zintegrowana w sobie, w mojej prawdzie,
Ruchem moich bioder
Wkraczam w czerwień i czerń
Odżywiam swe korzenie
By zjednać mój ród,
Oddechem uwolnionym
Ściągam okowy z nóg
Wszystkich kobiet we mnie
I co po mnie przyjdą tu
By móc na nowo się narodzić
Trzeba najpierw umrzeć
Być gotowym stracić
By czysta kartę ujrzeć
Stare schematy muszą spłonąć
To co nie służy trzeba zburzyć
To co ma nadejść musi mieć przestrzeń
On pokocha ciebie,
Kiedy odnajdzie siebie
By odkryć męskość swą
Musi pokochać siebie
Wtedy ujrzy ciebie tą,
Która odkryła siebie,
Odnalazła kobiecość swą,
Pokochała siebie
Z watahą wilków stoję w dzikości mej,
Zintegrowana w sobie w mojej prawdzie,
Ruchem moich bioder wkraczam
W czerwień i czerń
Odżywiam swe korzenie
By zjednać mój ród,
Oddechem uwolnionym ściągam okowy z nóg
Wszystkich kobiet we mnie
I co po mnie przyjdą tu
Z watahą wilków stoję w dzikości mej,
Zintegrowana w sobie w mojej prawdzie,
Ruchem moich bioder
wkraczam w czerwień i czerń
Odżywiam swe korzenie
By zjednać mój ród, oddechem uwolnionym
Ściągam okowy z nóg
Wszystkich kobiet we mnie i co po mnie
Przyjdą tu