Mój Bóg jak drżący słowik w garści
A nie ogarną Go wszechświaty
Oddechem gasi gwiazdozbiory,
A drży w oddechu mym jak kwiaty
Mój Bóg wykuwa słowem wieki,
A chwila rani Go jak mieczem,
Mój Bóg straszliwy i daleki,
A bliski jak płaczące dziecię
Mój Bóg depczący z wzgardą trony,
A kłosom zstępujący z drogi –
Jak groźny sędzia przeraźliwy,
Jak żebrak smutny i ubogi
Mój Bóg wykuwa słowem wieki
A chwila rani Go jak mieczem,
Mój Bóg straszliwy i daleki,
A bliski jak płaczące dziecię
Mój Bóg nade mną ciągle stoi,
Jak cień, jedyny mój towarzysz
Za sobą czuję Jego kroki,
I złotą glorię Jego twarzy
I oto teraz spoza pleców,
Na dłonie moje wciąż spogląda
I jak syn błaga mnie o serce,
I jak Pan serca mego żąda