Własne – Ławeczka

30 8 6 6 maja 2023

kosmita06 Plus

70 subskrybentów

Ławeczka. W parku wśród zieleni. Może przy alei nieznanej. A może w jakiejś kafeterii. Tam właśnie ławeczka stoi. Tajemnicą wspomnień milczy. Choć wydarzeń księgi może pisać. Tyleż na niej miłości było ile Rozstań można zliczyć. Każdy jej drewniany szczebel W podparciu metalem wzmocniony. I każdy to kolejny lewel Znakiem i napisem zdobiony. Służy niezależnie od pór roku. Młodym radość w figlach przynosi. Starszym w zmęczeniu dotrzymuje kroku. Ale zawsze- siądź na mnie – prosi. Ławeczka wiecznie istnieć musi. Bo gdzie przysiądzie na chwilę czas, By następną historię do życia zmusić. Tę, która od dawna drzemie w nas…

Zaloguj się, aby dodać komentarz. Nie masz konta? Zarejestuj się!

11 komentarzy

  • simplex Plus

    Poezja zwierciadłem duszy...

    +1 Odpowiedz Ocena 6/6

  • gosia2552 Plus

    U mnie w Katowicach też jest taka ławeczka, która jest świadkiem różnych życiowych historii i opowieści. I ja też czasem chętnie z niej korzystam 🙂🙂 Świetny pomysł na wiersz, ludzie przeważnie nie zdają sobie sprawy z tego ile korzyści przynosi taka " ławeczka". Wszystko pięknie opisałeś Zbyszku w swoim wierszu i teraz zawsze jak sobie usiądę na tej mojej ławeczce to na pewno przypomnisz mi się Ty i ten Twój wiersz 🙂🙂Pozdrawiam serdecznie 🙂🙂🤗🤗

    Odpowiedz Ocena 6/6

    • kosmita06 Plus

      @gosia2552 Troszkę na tych ławeczkach się działo...🙂🙂 Oby nadal miło nam na nich było. Miło pozdrawiam🙂🙂

      Odpowiedz

  • cichyszept1 Plus

    Cudowny kolejny wiersz Zbyszku
    Brawa wielkie za wspaniałą całość
    Pozdrawiam Cię serdecznie 😘😘

    Odpowiedz Ocena 6/6

  • annalena2 Plus

    MIlo się slucha ,przycupnęłam na ławeczce ,wszystko przeleciało jak jeden dzień,super poeto 💝💝

    Odpowiedz Ocena 6/6

Brak komentarzy