Pędzisz, niepowstrzymana w tętniącym galopie,
Wichrem dziejów swych gnana i przyszłości sławą!
Pędzisz i nas porywasz, na dziw Europie,
Strzelista, wytężona stolico. Warszawo!
O, czujna! Jak skoczyłaś! Jakżeś się wyrwała
I ten rytm uchwyciła, którym wolni rosną!
Aż zdumiona spogląda dawna twoja chwała,
Jak w zgiełku i turkocie grzmisz pieśnią radosną.
Milion żywych! A drugi powoli narasta
I na zielone pola wypycha stolicę.
Więc beton, asfalt, cement, szare mięso miasta
Rośnie murem, twardnieje w domy i ulice.
Na strunach wyciągniętych ulic - grasz symfonię
Wrzaskliwych aut, pędzących zadyszaną zgrają!
Po piętrach, w ogniach barwnych, litery latają
I zorza elektryczna pośród nocy płonie.
Rozbłyskana! Nad Polską przeleć meteorem,
Świetlistym dla poetów stań się poematem!
Spójrz! I Wisła się dziwi, kiedy w nią wieczorem
Wbijasz ostre sztylety kolorowych świateł.
I dziwi się z pomnika toruński Astronom,
Jakie to nowe świecą na niebie komety,
I woła do czarnego posągu Poety:
"Dziwy, panie Adamie, jakie gwiazdy płoną!"
Tuwim Julian: Warszawa rozbłyskana
Zaloguj się, aby dodać komentarz. Nie masz konta? Zarejestuj się!
5 komentarzy
ropson
Odpowiedz
evela
Odpowiedz
bunia
Odpowiedz
spider89
Odpowiedz
Brak komentarzy