Nie mówią prawie nic
Bezradnie patrzą w krąg wyblakłym wzrokiem swym
Choc mogą forsę mieć to biedni przeciez są
Bo marzeń braknie im
W ich domach zapach ziół i zapach dawnych słów
Wśród smutnych ścian się zbiegł
W Paryżu żyje się jak na prowincji
Gdy ktoś przeżył życia wiek
A gdy wpadaja w śmiech głos pęka im
Gdy o swych świetnych piszczą dniach
A gdy wpadają w płacz ich zmarszczek
Gęsta sieć perliście lśni we łzach
A jesli trochę drżą drżą słysząc zegar co
W salonie mierzy czas
I gada noce dnie swe tak i swoje nie i gada czekam was
Nie mają złudzeń już ich ksiązki dawno śpią
Pianino w kącie śpi i kot już dawno zdechł
Niedzielne winko zas już nie rozgrzewa krwi
Tak skurczył się ich świat że nie ruszają się
Za wiele - zwłaszcza że - przy oknie zasnie się
W fotelu zasnie się spac mogą byle gdzie
Jesli wychodzą to wychodza wbici w czerń
I człapią resztką sił
Pochowac kogoś kto był jeszcze starszy
I kto jeszcze brzydszy był
I opłakujac go zapomniec chwile chcą
O tamtych myslach złych
Ze zegar noce dnie swe tak i swoje nie
Gadając czeka ich
Nie umierają - nie lecz zapadają w sen
Którego konca brak
Wczepieni w dłonie swe tak bojąc rozstac sie
Rozstaja się i tak
Kto z dwojga został sam wciąz dotyk będzie czuł
Stygnących drogich rąk
Kto z dwojga został sam bez trudu znajdzie swój
Ziemskiego piekła krąg
Zobaczyć można ich jak z trudem niosą w deszcz
Parasol swój i wstyd
Że mówią cicho zbyt ze chodzą wolno zbyt
Że żyją długo zbyt
A jesli czegos chcą chca komuś chociaz raz
Powierzyć mysli swe
Że zegar gada wciąż swe tak i swoje nie
I gada czekam cię
Ze zegar raz po raz swe tak i swoje nie
Gadając czeka nas