TY: Mrok, jak kosmaty pies
Patrz wrzesień już,
Czas rozpalić piec
Posmutniało w ogrodzie
I nagle postarzało się
Miałeś przecież być?
Autobus twój szedł
Wiem jest już późno
Wróć w lampy ciepły krąg
Do szafy płaszcz
Jabłkami pachnie dom
Przemoczony poeto siądź,
Skończ ten swój niezwykły wiersz
Pusta kartka i tylko znów ogarek świecy
Dla ciebie dziś kupiłam ten zielony szal
Ostatnie jabłka z drzew postrącał wiatr,
A miałeś zerwać
Zbyt mało ciebie mam
Kilka mądrych zdań,
To wszystko

JA: Mrok, jak kosmaty pies
Patrz wrzesien wlazl,
A w domu huczy piec
Pewnie smutno w ogrodzie, coz
Postarzalo nagle sie
Mialem przeciez byc?
Autobus mój szedl
Tak, jest juz pózno
Tam, lampy cieply krag
Znów twoja twarz
Jablkami pachnie dom
Powiesz pewnie, poeto siadz,
Skoncz ten swój niezwykly wiersz

TY: Pusta kartka i tylko znów ogarek swiecy

JA: Dla ciebie dzis
Kupilem tych chryzantem pek

TY: A tutaj jablka z drzew postracal wiatr
A miales zerwac

JA: Tak malo ze mnie masz,
Zatroskana twarz
Przepraszam cie

TY: przepraszasz mnie?

JA: Hmm, coz, przepraszam

TY: znowprzepraszasz

JA: mmmtaktak