Joaśka

"...Jestem jak róża – niekochana więdnę
Jestem jak dziecko – odepchnięta cierpię
Lecz oczy mam suche, a usta gorące
Nie szukam bajki w życiu i walczę do końca..."

"...Dla moich marzeń tocze swe życie
Dla pragnień nocy wypatruje
Prawde leżąca, gdzie czasu granice
Utratę wiary zbrodnią mianuje

Chciałabym by mi noc ta
Do końca już trwała.
Ta ciemność dookoła
Wybrzeża słońca mórz
Ach, jak bym chciała upaść ze słońcem wraz,
Śpiąc
Płacząc
Z Tobą

W rozpaczy serce człowiecze tonące
Kiedyś swojego opuści Boga
Płynęłam poprzez księżycy tysiące
Nigdy nie wiedząc, którędy droga

Dwieście dwadzieścia dwa dni świetliste
Będą dla nocy źródłem pragnienia
Ułamek czasu dano artyście
Dopóki jest coś do powiedzenia"

Moje zmysły szwankują. Oczy widzą za dużo, uszy słyszą za mało, powonienie uzależniło się od jednego zapachu, dotyk cierpi na bezrobocie, smak - w miarę sprawny, intuicja - zaczyna zawodzić. Kto/Co je naprawi? Ja wiem. Lecz nie jest to optymistyczne stwierdzenie. Patrząc realistycznie, me zmysły nie zostaną naprawione.

To tyle o mnie.