Drogi Panie Janku,
Dzwonię ot tak sobie
Dawno nie widziałem Pana
Ludzie u nas mówią - ludzie
jak to ludzie
Że się Panu źle układa
Przecież sam Pan kiedyś mówił
Psy szczekają, a karawana jedzie dalej
Więc jak można tak się martwić,
proszę Pana
Mówił Pan, że los to guzik,
przedmiot głupi i niewielki
Jak odpadnie pozostanie zawsze coś
na kształt pętelki
Pyta Pan, co u mnie słychać
- dzięki Bogu jakoś leci
Tylko po co o to pytać,
Przecież zna już Pan te rzeczy
Idzie wiosna, ludzie młodsi,
pąki już na drzewach pękły
Mówią - nie do roz wi nię ty
Siostry chodzą w jasnych sukniach,
lecą kartki z kalendarza
Mdłym zapachem czuć od kuchni,
więcej nic się nie przydarza
Mur ceglany, żużlu hałda
I jak zawsze drzwi zamknięte
Na znak Trójcy Prze naj świętszej
Pyta Pan, co u mnie słychać względem czucia
Wie Pan, tu jest dość przyjemnie
To i lepiej zaraz jak nikt nie dokucza
Tylko czasem coś tak we mnie
Gada cicho a dobitnie
Tak, że muszę proszę Pana,
Czy mi chce się czy się nie chce
Spełniać wszystkie przykazania
I byłoby całkiem dobrze,
Gdyby nie to, że już nie wiem
Jak to jest z tym, Panie Janku
Czy nas dwóch jest czy ja jeden
Za kominem ruda wrona
Przycupnęła w czarnej komży
Słyszy Pan? to dzwonią dzwony,
Dzisiaj będę służył do mszy
Słyszy Pan? to dzwonią dzwony,
Ordynator na obchodzie
Dobry jak sam ksiądz dobrodziej
Czemu w koło tyle ludzi?
Słyszy Pan? znów dzwonią dzwony
Żegnam, już nie będę nudził
Żonie prześle Pan ukłony
Ludzie krzyczą, wrona spadła,
Rozkraczyła się na murze
Może wpadnie Pan na dłużej?