Z racji apetytu na większą porcję wyższej sztuki w życiu - budzę swoje struny głosowe do życia. Jestem więc głodna wiedzy, ponieważ samouk ze mnie, i nie licząc podstawówkowych i gimnazjalnych chórków, w żaden sposób nie kształciłam się muzycznie. W chwili kiedy to piszę śpiewam od 3 dni, sama, w pokoju. Na razie jestem na etapie ogromnej fascynacji, przepełniona dobrym nastawieniem, rozgrzewam głos i staram się uczyć wyłapywać błędy. Prawdopodobnie coś tutaj wrzucę, ku pokrzepieniu i konstruktywnej krytyce. Niestety, do dyspozycji mam wyłącznie iPada, który to jest jedynym sprzętem jaki może pomóc mi w podzieleniu się czymkolwiek.

Podobno można śpiewać perfekcyjnie, ton w ton i nieskazitelnie, ale nie potrafić sięgnąć ludzkich emocji, nie móc ścisnąć żadnego serca. To głównie jest moją motywacją - przekaz, operowanie słowem, interpretacją, w efekcie czego płyną łzy, chce się krzyczeć albo płynąć w muzycznym amoku razem z taktem. O to chodzi mi najbardziej.

Dobry wieczór wszystkim!

A u mnie znowu dobry wieczór! Jasne, śpiew to praca nad sobą i z sobą, a więc tylko my możemy znieść bariery. Przeczytałam ostatnio ładne zdanie o tym, dlaczego dzieci tak ''czysto'' drą się wniebogłosy i płaczą - bo mózg nie stawia im ograniczeń.