Edyta:
Mój sokole chmurno oki
Pytaj o mnie gór wysokich
Pytaj o mnie lasów mądrych
I uwolnij mnie

Mój sokole, mój przejrzysty
Pytaj o mnie nurtów bystrych
Pytaj o mnie kwiatów polnych
I uwolnij mnie

Edyta:
Mój miły

Mieczysław:
Jak mam pytać gwiazd w niebiosach ?
Są zazdrosne o Twój posag:
O miłości cztery skrzynie
I o dobroć Twą

Edyta:
Mój miły

Mieczysław:
Jak mam pytać innych kobiet ?

Edyta:
Serce me odkryją w Tobie

Razem:
I choć wiedzą, nie powiedzą
Nie odnajdę Cię

Edyta:
Mój sokole gromowładny
Pytaj o mnie stepów sławnych
Pytaj tych burzanów wonnych
I uwolnij mnie

Mieczysław:
Przez kurhany spopielałe
Przez chutory w ogniu całe
Snu już nie znam, step odmierzam
By odnaleźć Cię

Edyta:
Mój miły

Mieczysław:
Jakże pytać mam księżyca ?
On się kocha w Twych źrenicach
Słońce zgoni, step zasłoni
Nie odnajdę Cię

Edyta:
Mój miły

Mieczysław
Jakże pytać mam Kozaka ?

Edyta:
Co na miłość chorą zapadł

Razem:
On by z żalu świat podpalił
Gdyby stracił