Gdzieś daleko noce z tamtych lat,
Zakazanych miast zły sen,
Strzępy słów i zdarzeń porwał wiatr,
Czas wycisza krzyk i zgiełk,
Moi przyjaciele niosą wciąż,
Ból, co w sercu tkwi, jak cień,
A ja pragnę, a ja muszę dojść,
Tam, gdzie cichnie gniew i lęk,

Jest taki kraj na łąkach snu,
Gdzie łatwiej żyć, gdy braknie tchu,
Gdzie lżejsza łza i bliższy dom,
Gdzie ludzie wciąż chcą wierzyć łzom,
Jest taki kraj bezdrożnych dróg,
Gdzie ludzki jest nasz dobry Bóg,
A człowiek jest i zawsze był,
Jak śródgwiezdny pył,

Piekło tamtych ulic zmył już deszcz,
Każdy spłaca sam swój dług,
Święta polska bieda wciąż w nas jest,
Nie wyrzucisz jej za próg,
Łatwo gaśnie pamięć, blednie ślad,
Wiem, co robić, wiem, jak żyć,
Moi przyjaciele z młodych lat,
Też nad szarość chcą się wzbić,

Jest taki kraj na łąkach snu,
Gdzie łatwiej żyć, gdy braknie tchu,
Gdzie lżejsza łza i bliższy dom,
Gdzie ludzie wciąż chcą wierzyć łzom,
Jest taki kraj bezdrożnych dróg,
Gdzie ludzki jest nasz dobry Bóg,
A człowiek jest i zawsze był,
Jak śródgwiezdny pył