Rośniesz jak młody Bóg,
Na moich ramionach
Jak drzewo, którego
Nikt, nikt nie pokona
Dałam Ci wolę istnienia
Dałam Ci siłę tworzenia
Mieliśmy uczyć się siebie razem, dotykać
Słońca razem, zdobywać szczyty Nasze, i
Razem pić przy barze Mówiłaś przecież
W końcu Nam się uda, bo przecież cuda,
Rodzą się po trudach Tak, przyjąłem w
Serce nie jeden strzał, na plecy bat
Spłynęła łza, przecież nikt nie chce
Być sam, przecież w życie trzeba chcieć
Grać Samotny wieczór i takich setki,
Znaliśmy obraz szpetny w kolorach sepii,
Tam nie ma tęczy, tam wszystko męczy, i
Wieczny mętlik, zbliża do pętli W nim
Po dobranocce, witasz się z bolsem, bo
Jest najprościej, bo chcesz zapomnieć
Znam ten scenariusz jak pacierz, Gdy Bóg
Odebrał Ciebie, dlatego dzisiaj płaczę
Zostań więc bogiem i drzewem
Między mną, ziemią a niebem
Więc teraz serca mam dwa
Smutki dwa
I miłość po kres
I radość do łez
Wieczory długie i złe, o yeah
Krótkie dnie
Więc całuj mnie częściej
Bo nie wiem jak będzie, o nie!
Przytul mnie mocno, bo za tym tęsknie,
Zrób to jak dawniej, tak na łyżeczkę
Zmoknięty pomnik od moich łez, i zawsze
Gdy tu jestem to pada deszcz Weź
Zabierz mnie do Niej dziś Panie, bo nie
Dam rady, bez Niej tu żyć dalej Daj mi
Choć na chwilę, daj na jeden dzień, bo
Muszę dziś to wiedzieć, czy dobrze tam
Jej Daj mi ją we śnie, objaw gdzieś na
Łące, proszę zrób mi skreen, że patrzy
Za słońcem Stojąc dziś na moście,
Trzyma mnie mocno, czuję jej dłoń, i
Szepcze nie odchodź Kiedyś będziemy
Znowu razem, choć musisz zostać, i
Walczyć jak facet Zrobię to dla niej, i
Wiem że lepszej już nigdy nie dostanę
Dałam mu wolę istnienia
Dałam mu siłę tworzenia
Więc teraz serca mam dwa, serca mam dwa
Smutki dwa
I miłość po kres
I radość do łez
Wieczory długie i złe
Krótkie dnie
Więc całuj mnie częściej
Bo nie wiem jak będzie, o nie, nie!
Więc teraz serca mam dwa, serca mam dwa
Smutki dwa
I miłość po kres
I radość do łez
Wieczory długie i złe
Krótkie dnie
Więc całuj mnie częściej
Bo nie wiem jak będzie, o nie, nie!