Polski zespół założony w Puławach na przełomie lat 1983/1984. Początkowo grał ostrą muzykę punkową, stając się ikoną dla subkultury punk w Polsce, jednym z najważniejszych zespołów tego nurtu i symbolem festiwali jarocińskich. Następnie, wraz z płytą "Nowa Aleksandria" Siekiera zupełnie zmieniła swoje oblicze, ewoluując w stronę muzyki zimnofalowej. Zespół zakończył działalność w 1988, powrócił w 2011 z płytą "Ballady na koniec świata", która swoim akustycznym charakterem całkowicie różni się od pierwotnych dokonań.

Ostatni skład zespołu
* Dariusz Malinowski - wokal (1984-1987), gitara basowa (1983-1987)
* Tomasz Adamski - gitara (1983-1987)
* Wiesław Borsewicz - gitara (1986-1987)
* Zbigniew Musiński - perkusja (1984-1987)
* Paweł Młynarczyk - instrumenty klawiszowe (1985-1987)

Byli członkowie zespołu
* Tomasz Budzyński - wokal (1983-1984)
* Jerzy Janeczek - gitara basowa (1983)
* Ireneusz Czerniak - perkusja (1983-1984)
* Piotr Szewczyk - gitara (1984)
* Krzysztof Grela - perkusja (1984)

Albumy studyjne
* Nowa Aleksandria (1986)
* Na wszystkich frontach świata (nagrany w 1984, wydany w 2008)
* 1984 (nagranie jednej z ostatnich prób zespołu przed odejściem Tomasza Budzyńskiego, wydany w 2008)
* Ballady na koniec świata (2011)

Historia

Początki Siekiery to działający rok wcześniej, też w Puławach, zespół Trafo grający utwory zachodnich kapel punkowych w rodzaju UK Subs czy The Exploited. Na przełomie 1983/84, dwóch muzyków Trafo – Adamski oraz wokalista Tomasz Budzyński wraz z dwoma nowymi muzykami utworzyli zespół Siekiera. Muzykami tymi byli: Dariusz Malinowski – bas, oraz Krzysztof Grela – perkusja.

Pierwszy koncert miał miejsce na wiosnę 1984 r. w warszawskim klubie studenckim Remont, będącym na co dzień miejscem skupiającym undergroundowe nurty muzyki.

O zespole stało się głośno zarówno za sprawą radiowej Rozgłośni Harcerskiej, która zaczęła prezentować nagrania z tego koncertu, jak i za sprawą nazwy zespołu, która określała ducha jego muzyki.

Kolejne dwa koncerty Siekiery odbyły się dopiero kilka miesięcy później na festiwalu w Jarocinie biorąc udział w konkursie, a następnie koncercie laureatów. W październiku po koncercie w klubie Stodoła zespół przestał istnieć w tym składzie, a Budzyński razem z Robertem Brylewskim założyli zespół Armia. Natomiast Adamski, dobierając nowych muzyków zrezygnował z grania punku na rzecz cold wave.

Najbardziej niezwykły przebieg miał koncert Siekiery na Róbrege. Adamski zetknął się wtedy podobno pierwszy raz z marihuaną, czego efektem było strojenie gitary przez cały czas trwania koncertu (zamiast gry). Częściowo strojenie gitary odbywało się solo, w długich przerwach pomiędzy utworami, częściowo w tle sekcji rytmicznej, usiłującej grać utwory. Wrażenie całego koncertu było psychodeliczne i mogło być odebrane jako zamierzone. We wkładce do płyty "Na wszystkich frontach świata" Robert Jarosz dementuje legendę o upojeniu narkotykowym Adamskiego, która powstała na skutek długiego strojenia gitary lidera. Strojenie to było związane z metoda gry Adamskiego, który zdejmował struny wiolinowe (jako zbyt "radosne" w brzmieniu) i grał jedynie na trzech strunach basowych.

Punkowa wersja Siekiery reprezentowała w sferze muzycznej ortodoksyjną i agresywną odmianę punk-rocka, czego efektem były nieraz incydenty na widowni – najczęściej z ochroną imprez, niespodziewającą się takiej muzyki i takiej intensywności tańca pogo. Przykładem może być "napaść" ochroniarzy na publiczność na koncercie w Stodole, która miała miejsce bezpośrednio po rozpoczęciu przez Budzyńskiego wokalu w pierwszym utworze występu. Owe powiększone siły ochrony były skupione z powodu ciągnącej się za zespołem legendy najbardziej niebezpiecznego zespołu punkowego tamtych lat. Legenda ta nie była uzasadniona, natomiast skwapliwie rozwijana w mediach, jak choćby w folderze reklamowym Jarocina, gdzie organizatorzy pisali, iż o zespole "boją się nawet pisać", aczkolwiek sformułowania tego typu odnosiły się do charakteru muzyki zespołu, a nie domniemanych ekscesów na widowni. Sama nazwa zespołu dodawała tu dodatkowej "mocy". Efektem tego wszystkiego była dezorientacja organizatorów imprezy w Stodole i przygotowanie powiększonej grupy ochrony na możliwość wystąpienia "najgorszego". Ochroniarze, całkowicie zaskoczeni charakterem występu, w momencie rozpoczynającego się z estrady "ryku" Budzyńskiego i zaczynającego się w tym momencie tańca pogo na widowni, zaczęli bić i kopać na oślep osoby tańczące najbliżej nich. Imprezę przerwano, jednak po wyjaśnieniach dobiegła ona już w miarę spokojnie do końca.

W sferze tekstowej zespół był przeciwieństwem anarchistyczno-filozoficznych tekstów grupy Dezerter. Muzyce idealnie towarzyszył również podobny w wyrazie głos Budzyńskiego.

Łącznie cała legenda Siekiery to niecały rok działalności, zamykający się w zaledwie sześciu koncertach na pięciu imprezach w trzech miastach. Mimo to zespół wpisał się na trwałe w historię polskiego punka. Zaistniał też na kilku składankach – płyta Fala będąca kompilacją muzyki tamtych czasów oraz wydania kasetowe z koncertów (np. Róbrege).

Późniejszy okres Siekiery (już bez Tomasza Budzyńskiego) to wiele koncertów, w tym profesjonalnie zorganizowane trasy koncertowe, niekonwencjonalne (choć jednak emitowane na antenie) teledyski do telewizji, oraz singel i płyta długogrająca (Nowa Aleksandria). Była to jednak już zupełnie inna muzyka. Jeszcze rok później, w 1985 r. nowa Siekiera próbowała wystąpić w Jarocinie, jednak z powodu negatywnej reakcji publiczności, występ Siekiery został przez organizatorów przerwany.

Ostatecznie zespół zakończył działalność w 1988, a jego lider zajął się działalnością teatralną. .