Grupa Limp Bizkit powstała w Jacksonville na Florydzie. Na początku było to trio The Bizkit, które tworzyli: Frederick William Durst (wokalista, tekściarz), Sam Rivers (basista) oraz John Otto (perkusista). W 1994 dołączył do nich: Wes Borland (gitarzysta). Wtedy właśnie powstali Limp Bizkit. Pewnego pięknego dnia do Jacksonville zawitała mało wtedy znana kapela KoRn. Po koncercie Fred zaproponował zrobienie wszystkim chętnym tatuażu. Podczas późniejszej rozmowy z Jonathanem Davisem okazało się, że jest on w stanie pomóc zaistnieć Limp Bizkit. Fred D. przekazał Jonathanowi D. kasetę demo ("Leech"), a ją dostał w swoje ręce Ross Robinson. Wkrótce wyruszyli w trasę z Deftones i House Of Pain. To właśnie po rozpadzie tej ostatniej do LB doszedł DJ Lethal. Następnie podpisali kontrakt z Flip Records.

W 1997 roku wyszedł debiutancki album "Three Dollar Bill Y'all $" zawierający oklepany już cover "Faith" George'a Michaela. Krążek sprzedał się w samej Ameryce w ilości ok.1.5 miliona egzemplarzy, dzięki czemu uzyskał status platynowej płyty. Chłopaki połączyli core i hip-hop. Niby takie coś wydaje się mało możliwe, a jednak - po prostu to wszystko pasowało do siebie. "Inne bandy łączyły ciężki rock z rapem i melodyjnym śpiewem, ale nikt nie posunął się tak daleko, tam gdzie rap jest w pełni wiarygodnym hip hopem , skoczne fragmenty porywają po 100 000 ludzi za każdym razem podczas koncertów na stadionach, a melodie zmuszają cały świat do śpiewania. W 1998 roku wyjechali w trasę "Family Values" z rosnącym w siłę KoRn i jeszcze kilkoma kapelami (m.in. Orgy, Rammstein). Dzięki tymże koncertom dali się słyszeć coraz to większej ilości osób, a "Three Dollar Bill Y'all $" utrzymywał się na liście 200 najlepiej sprzedających się albumów Billboard przez 67 tygodni.

Nadszedł rok 1999, w którym Limp Bizkit udowodnili, że nie są jedynie "kapelą sezonową". Światowa premiera "Significant Other" (tytuł odnosi się do relacji damsko-męskich, ale również może być odczytywany jako własne "znaczące coś innego" zespołu) odbyła się 21-ego czerwca. Promująca album piosenka "Nookie" zwróciła uwagę dużej ilości osób z całego świata, a album w pierwszym tygodniu od premiery sprzedawał się w tempie 100 egzemplarzy na minutę. "Significant Other" okazał się być albumem, który długo nie schodził z czołówki najlepiej sprzedających się albumów Billboardu. W gazetach i ogólnie w mediach zaczęło się mówić o Limp Bizkit, całym życiorysie Freda, które było usłane różami, o nowym krążku...
"Significant Other" została wyprodukowana przez zespół przy współpracy legendarnego Terry'ego Date'a (Pantera, White Zombie) i Scotta Weilanda ze Stone Temple Pilots, a zmiksowana przez Brendana o'Brien(Pearl Jam, Stone Temple Pilots). Nie zabrakło również znakomitych gości: Jonathana Davisa z zespołu Korn ("Nobody Like You"), Method Mana ("N 2 Gether Now" - wyprodukowany przez D.J. Premiera), Lesa Claypola z grupy Primus (tzw. "Message Of Les" w outrze), grup Surge and System Of A Down oraz mamuśki Freda ("przedpiosenka" "N 2 Gether Now"). W tym samym roku Limp Bizkit wyruszyli razem z KoRn i z innymi zespołami (m.in. z Filter) w trasę "Family Values Tour '99".

W sierpniu 2000 roku ukazał się nowy album zatytułowany "Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavoured Water" (po polsku brzmi to: "Czekoladowa Rozgwiazda I Woda O Smaku Hot Doga"). Pierwszym singlem z nowej płyty było "My Generation", a po nim kilka następnych: "My Way", "Rollin'" który rozsławił Limpbizkit na cały świat, oraz na końcu "Boiler" wraz z chyba najlepszym teledyskiem w historii LB. Po promocyjnych trasach koncertowych słuch po Limpbizkit na jakiś czas zaginął. By umilić fanom czekanie na kolejny krążek Bizkici wydali "New Old Song" czyli hip-hopową płytę z remixami ich największych przebojów. Wśród autorów remixów byli m.in. P.Diddy, The Naptunes, Timbaland, Autechre i Andy Stott. W między czasie w kapeli doszło do spięć, co doprowadziło do odejścia z zespołu gitarzysty Wesa Borlanda. Gdy Limpbizkit otrzymali zaproszenie na występ podczas XIX edycji Wrestlmanii, do ekipy dołączył ex -gitrzysta SNOT Mike Smith. Na tej imprezie LB wraz z Mikiem i Headem z KoRna zagrali "Rollin'" oraz nowo nagraną piosenkę "Crack Addict". Współpraca z Mikiem przebiegała na tyle dobrze, że Fred przyjął Smitha w szeregi Limpbizkit.

Kilka tygodni później światło dzienne ujrzał ich krążek zatytułowany ostatecznie Results May Vary i chyba 'najlżejszy' album w dorobku LB. Singlem promującym została piosenka "Eat You Alive", zaś drugim singlem został cover piosenki The Who "Behind Blue Eyes", który znalazł się również na ścieżce dźwiękowej filmu "Gothika". Limpbizkit ruszyli w trasy koncertowe, najpierw Summer Sanitarium Tour gdzie występowali obok Mudvayne, Deftones, Linkin Park i Metallici, a później wraz z Kornem po raz drugi zorganizowali wspólne tournee pod nazwą Back 2 Basic Tour. W trakcie europejskiej części tournee Limp Bizkit mieli po raz pierwszy pojawić się w Polsce (marzec 2004, Katowice, "Spodek"). Występ jednak odwołano, bowiem organizatorzy otrzymali telefon, jakby ktoś w budynku podłożył bombę.
Kilka miesięcy później oficjalnie podano, że Wes Borland znów jest członkiem Limp Bizkit. "Jesteśmy typem ludzi, którzy chcą być szczerzy wobec najbliższych i ufają swoim dzikim instynktom. Mike nie był odpowiednim gościem. Dobrze się z nim grało, lecz zawsze wiedzieliśmy, że nie pasował do nas mentalnie" - powiedział Fred Durst na temat Mike'a Smitha. Borland po opuszczeniu Limp Bizkt w 2001 roku założył zespół Eat The Day, który jednak w listopadzie 2003 roku zawiesił działalność. Później gitarzysta miał zająć się produkcją nowej płyty zespołu Evanescence, ale i ten pomysł został odłożony. W efekcie Borland zrezygnował na pewien czas z grania i pracował w Los Angeles w galerii swojej żony Heather.

W 2004 roku, już z Borlandem, grupa rozpoczęła prace nad nową płytą studyjną. Nie obyło się jednak bez nieprzewidzianych sytuacji w trakcie sesji nagraniowej. John Otto musiał na jakiś czas poddać się leczeniu odwykowemu (zastępował go Sammy Siegler, były muzyk CIV i Youth Of Today). Nowe utwory nagrywano w Pradze. Producentem albumu jest Ross Robinson. Jego tytuł to "The Unquestionable Truth (Part 1)". Płycie nie towarzyszyła żadna większa akcja promocyjna i trasa koncertowa (zaplanowane koncerty, m.in. w Rosji odwołano). Jeszcze w tym samym roku, z inicjatywy wytwórni, na światło dzienne wychodzi składanka największych hitów zespołu pod tytułem "Greatest Hitz", oraz równocześnie dvd z teledyskami "Greatest Videoz".

Mimo ciągłych zapewnień Freda Dursta dotyczących wydania drugiej części "The Unquestionable Truth", wciąż brakowało konkretnych informacji, a sam frontman coraz częściej wspominał, o związaniu swojej przyszłości z karierą reżyserską. To wszystko doprowadziło to rosnącej frustracji fanów, którzy mieli dość ciągnącej się niepewności. W końcu sytuacja uległa wyjaśnieniu, a osobą która wydała oficjalne oświadczenie był Wes Borland. Powiedział on, iż atmosfera w Limp Bizkit jest fatalna i praktycznie przestali działać jako zespół. Dodał również, że w chwili obecnej poświęca się wyłącznie swojemu pobocznemu projektowi - Black Light Burns. Nie trzeba było długo czekać na odpowiedź Freda - nagrał on diss na byłego już wtedy gitarzystę LB, oraz ogłosił, że zespół będzie poszukiwać zastępcy Borlanda.

Rok 2006 upłynął pod znakiem utopijnych obietnic ze strony frontmana Limp Bizkit, oraz jednocześnie jego pierwszych kroków reżyserskich. Marnym pocieszeniem dla fanów były zamieszczane przez przyjaciela Dursta, Gabe'a Karona, krótkie filmiki prezentujące niepublikowane dotychczas materiały związane z zespołem (na tzw. "GMovie3" zaprezentowany został fragment nagrania zza sceny, przed koncertem w Katowickim Spodku, gdzie członkowie LB zostają poinformowani o alarmie bombowym). W listopadzie 2006 roku, Fred dopuścił się dokonania kilku 'aktów wandalizmu', za co dostał karę grzywny oraz przymusowych prac społecznych. Od tamtej pory na długi czas słuch o LB zaginął, dopiero oświadczenie na myspace o chęci powrotu zespołu w oryginalnym składzie wywołało poruszenie w muzycznym światku. Wes jednak nie chciał nawet o tym słyszeć i wielokrotnie powtarzał, że jego priorytetem jest Black Light Burns. Pod koniec roku 2007 nastąpiło lekkie ocieplenie w kwestii powrotu Borlanda - w odpowiedzi na pytanie fanów napisał, że mógłby wrócić do Limp Bizkit na jedną, pożegnalną trasę koncertową. Kolejny rok, jak się potem okazało, był przełomowy.

Najpierw pojawiły się pogłoski, o trasie zespołu z Wesem w składzie, który odmówił tej propozycji. Równocześnie swoją 'premierę' miało dvd z koncertu LB na festiwalu Rock im Park w 2001 roku, a następnie kolejna składanka hitów - "Collected".

"LBF09", wspominał w kółko Fred. Pierwsze plotki o występie na Download Festival w 'składzie marzeń' początkowo przeszły bez echa, ale strona oficjalna zweryfikowała wątpliwości. Nowy design i szokująca wiadomość - Borland znów powrócił do Limp Bizkit. Przez kolejne 2 lata zespół nagrywał materiał na nową płytę i koncertował, głównie po Europie - w tym dwukrotnie w Polsce - w 2009 roku w Szczecinie i rok później w Warszawie. W 2011 roku wydali najnowszą płytę pt. "Gold Cobra".

DYSKOGRAFIA

* Three Dollar Bill, Yall$ (1997)
o Counterfeit Countdown, 1997 (singiel)
o Faith, 1998 (singiel)

* Significant Other (1999)
o Nookie, 1999 (singiel)
o Re-Arranged, 1999 (singiel)
o N 2 Gether Now, 2000 (singiel)
o Break Stuff, 2000 (singiel)

* Chocolate Starfish And The Hot Dog Flavored Water (2000)
o Take A Look Around, 2000 (singiel)
o Rollin', 2000 (singiel)
o My Generation, 2001 (singiel)
o My Way, 2001 (singiel)
o Boiler, 2002 (singiel)

* New Old Songs (2001) (album z remiksami)

* Results May Vary (2003)
o Eat You Alive, 2003 (singiel)
o Behind Blue Eyes, 2003 (singiel)

* The Unquestionable Truth (Part 1) (2005, EP)
o The Truth, 2005 (singiel)

* Greatest Hitz (2005)
o Home Sweet Home/Bittersweet Symphony, 2005 (singiel)

* Greatest Videoz (2005) (zbiór teledysków na DVD)

* Rock Im Park 2001 (2008) (koncert na DVD)

* Collected (2008) (zbiór shitów, wydany zostanie przez wytwórnię Spectrum)

* Gold Cobra (2011) .