Lech Janerka (ur. 2 maja 1953 we Wrocławiu), muzyk rockowy, kompozytor, basista, autor tekstów.

Lech Janerka w polskiej muzyce rockowej pojawił się pod koniec lat siedemdziesiątych. Wraz z żoną - Bożeną Janerką - występował wtedy na festiwalach piosenki studenckiej.

W 1979 roku założył zespół Klaus Mitffoch, który (w składzie z Janerką) nagrał tylko jedną płytę (Klaus Mitffoch), która przez wielu uznana została za jedną z najistotniejszych w historii polskiej muzyki rozrywkowej. Ekspresją album dorównywał ekspresji zespołów punk rockowych, charakteryzował się jednak znacznie bardziej rozbudowaną warstwą melodyjną i harmoniczną. Teksty odnosiły się do rzeczywistości PRL lat osiemdziesiątych, wiele z nich stanowiła zawoalowana krytyka panującego reżimu, a także wezwanie do walki (np. Powinność kurdupelka, Klus Mitroch). Album zwyciężył w ankiecie Magazynu Muzycznego wśród dziennikarzy na album trzydziestolecia i wśród czytelników Tylko Rocka na album lat 80.

W 1986 roku po rozpadzie zespołu Janerka wydaje Historię podwodną - płytę, sygnowaną już swoim imieniem i nazwiskiem. Płyta - o znacznie spokojniejszym (muzycznie i lirycznie) charakterze oceniona została zarówno przez krytyków jak i słuchaczy bardzo wysoko. Niemal wszystkie zawarte na niej utwory znalazły się na krajowych listach przebojów (np. Konstytucje, Niewole, Ta zabawa nie jest dla dziewczynek).

W następnych latach Janerka wydał kolejne albumy. Nie przyniosły one już tak spektakularnych sukcesów, niemniej ugruntowały jego pozycję na polskim rynku muzycznym, jako twórcy niezależnego, oryginalnego - pozostającego niejako na uboczu sceny rockowej. Twórca często zmieniał charakter muzyczny swoich utworów (np. album Bruhaha pełen był ostrych gitarowych riffów Wojtka Seweryna, a Ur była znowuż daleka od estetyki rocka). Wśród fanów twórczości Janerki często można się spotkać z opinią, że warstwa muzyczna kolejnych albumów pozostawia coraz większy niedosyt, w przeciwieństwie do coraz bardziej poetyckich i głębokich tekstów.

W 2002 roku Janerka nagrał utwór mający stanowić element kampanii na rzecz organizacji przez Wrocław wystawy EXPO w 2010 roku. W nagraniu wzięła udział elita polityczna i artystyczna Wrocławia (a także m.in. biskup i komendant policji). Przedsięwzięcie to odbiło się szerokim echem we Wrocławiu, wielu oddanych fanów twórczości Janerki odebrało je jednak jako niezrozumiałe zerwanie z dotychczasową niezależnością.

W 2005 roku muzyk wydaje płytę Plagiaty, nagraną w zmienionym składzie: z gitarzystą Damianem Pielką, który zastąpił zmarłego 5 lutego 2004 roku Wojtka Seweryna i Michałem Mioduszewskim na perkusji. Płyta zawiera kompozycje, które Janerka grał w czasach młodzieńczych, natomiast teksty zostały napisane współcześnie. Krążek cieszy się sporym uznaniem zarówno publiczności, jak i krytyków. W tym samym roku Janerka otrzymuje za niego nagrodę Superjedynka, w kategorii "płyta alternatywna". Piosenka Rower dociera do czołowych miejsc polskich list przebojów, a teledysk do niej zdobywa grand prix na festiwalu polskich wideoklipów Yach Film. Za ten utwór Janerka niespodziewanie otrzymał Fryderyka w kategorii "piosenka roku". W 2004 roku dostał Fryderyka w kategori "reedycja roku".

Lech Janerka jest także autorem muzyki do trzech filmów: Chce mi się wyć Jacka Skalskiego, Obcy musi fruwać Wiesława Saniewskiego i Czyż nie dobija się konia? Macieja Żurawskiego. Wystąpił również w filmie Przemysława Wojcieszka Głośniej od bomb jako ksiądz Wojciech. .