Louise Gabrielle Bobb znana jako Gabrielle, (ur. 16 kwietnia 1970 w Londynie), brytyjska wokalistka.

Karierę zaczynała śpiewając w londyńskich klubach West Endu. Wielkim przełomem okazało się nagranie dema "Dreams", opartego na samplach z piosenki "Fast Car" Tracy Chapman. Piosenka trafiła do wydawnictwa płytowego Go! Beat i została ponownie nagrana (już bez sampli z "Fast Car"). Stała się wielkim hitem i przez trzy tygodnie nie opuszczała szczytów brytyjskich list przebojów.

Debiutancki longplay wokalistki "Find Your Way", który ukazał się w 1993, zalazł ponad milion nabywców i utorował drogę drugiemu albumowi - "Gabrielle" (1996), wyprodukowanym przez Boilerhouse Boys. W ciągu tych trzech lat wokalistka wydała dziewięć singli, z czego pięć nalazło się w UK Top 10, jednocześnie ugruntowała swoją pozycję jako gwiazda muzyki soul, silnie związana z najlepszą tradycją w stylu Marvina Gaye'a, Barry'ego White'a lub Bobby'ego Womacka, a jednocześnie otwarta na współczesne brzmienia. W roku 2000 Gabrielle zaprezentowała trzeci longplay "Rise". Tytułowy utwór zawierał sample z legendarnej piosenki Boba Dylana "Knockin' On Heaven's Door". Rok później ukazał się longplay "Dreams Can Come True: Greatest Hits Vol. 1", na którym znajdują się wszystkie największe przeboje piosenkarki - longplay stanowi fantastyczną wiązankę przebojów muzyki pop. W czerwcu 2004 roku ukazał się kolejny longplay zatytułowany "Play To Win". Gabrielle odeszła nieco od muzyki soulowej na rzecz popu i odrobiny country. Produkcję wokalistka powierzyła ponownie dwóm tandemom: Stannard & Gallagher z Dublina i Jonathon Shorten z Londynu. Ona sama jest współautorką wszystkich utworów. Jej piosenka "Out Of Reach" stała się głównym motywem muzycznym ścieżki dźwiękowej do filmu "Dziennik Bridget Jones".

Śpiewała osobiście z Nelsonem Mandelą.

Biografia Gabrielle (troszke)
“Kiedy patrzyłam, jak gwiazdy wchodzą na podium, by odebrać nagrody BRIT Awards, nigdy nawet nie marzyłam, że kiedyś sama zdobędę dwie statuetki. Oczywiście czasem ktoś sprzeda miliony płyt, lecz nie otrzyma żadnej nagrody i wydaje mu się to nieuczciwe, że to pomyłka. Ale nagradzając mnie stanowczo mieli rację!”

Cała Gabrielle: z jednej strony dumna jak paw, z drugiej wciąż zaskoczona tym wszystkim, co się wydarzyło. „Gwiazda jednego przeboju”? Zapomnijcie o tym: odkąd w 1993 roku ukazała się płyta Dreams, niemal nie znikała z list przebojów rozgłośni radiowych. Z jej pierwszych dwóch albumów pochodzi zawrotna liczba sześciu przebojów, które znalazły się w pierwszych dziesiątkach zestawień z muzyką pop. Oprócz wspomnianych wcześniej dwóch wyróżnień BRIT, jest także laureatką kilku nagród MOBO oraz American Music Awards, jej piosenka stała się głównym wątkiem muzycznym ścieżki dźwiękowej do filmu Bridget Jones, na koncerty w ramach europejskich tras koncertowych wykupywano wszystkie bilety, a do tego jeszcze śpiewała i spotkała się osobiście z Nelsonem Mandelą.

Oprócz tego, wypracowała charakterystyczny, uwielbiany przez fanów, własny styl, polegający na tym, że jej piosenki przypominają rozmowę, czasem bardzo szczerą, czasem sexy, a czasem pełną smutku – w każdym jednak przypadku wciągającą słuchacza w świat jej myśli. Jest autorką bądź współautorką wszystkich śpiewanych przez siebie piosenek, co wyróżnia ją spośród większości wokalnych „prezenterów”, jakich pełno obecnie w muzyce pop, lecz także pozwala uwierzyć, że to, o czym śpiewa, jest prawdziwe.

„Wiesz, czasem czuję się tak, jakbym brała udział w największej bladze wszechczasów i że kiedyś ludzie zrozumieją to, a wówczas wszystko się skończy” – mówi pół żartem, pół serio – „Ja jednak trwam w nadziei, że nigdy tego nie odkryją; albo muszę się nauczyć lepiej udawać.”

Sami możecie to osądzić dzięki płycie „Dreams Can Come True - Greatest Hits Volume One”. Oczywiście stanowi ona fantastyczną kolekcję przebojów muzyki pop, na której nie mogło zabraknąć piosenki, od której wszystko się zaczęło dla śpiewającej na pół etatu wokalistki z Hackney: niezapomnianej, nadal wciągającej „Dreams”. Po niej następuje „Rise”, melodia, która łapie za serce opowieścią o tym, jak nasza bohaterka walczyła o powrót do normalnego świata po serii tragicznych, publicznych wydarzeń (jest to również jedyny przypadek, by Bob Dylan wydał osobistą zgodę na wykorzystanie sampla ze swojej piosenki!). Nie mogło zabraknąć „Sunshine”, hołdu złożonego synowi i matce; dowcipnej w stylu pochodzącej „Thelmy & Louisy” „When A Woman”, jej wersji piosenki „Walk On By” napisanej przez duet autorski Bacharach/David oraz już jej autorstwa, choć bardzo przypominającej styl Burta Bacharacha, piosenki „Give Me A Little More Time”. Kolejne utwory na płycie to także „If You Ever” wykonany wspólnie z East 17 – efekt spotkania podczas imprezy muzycznej organizowanej przez francuską telewizję, a także wspomniany temat przewodni z filmu „Bridget Jones”, „Out Of Reach”.

Na płycie znalazły się też dwie nowe piosenki. Pierwsza z nich to „Smile”, którą napisała i nagrała wspólnie z producentem Jonathanem Shortenem w tym samym czasie co „Out Of Reach” i zostanie ona wydana na singlu, natomiast przejmująca, soulowa ballada „If I Walked Away” z pewnością pójdzie w jej ślady kilka miesięcy później.

„Dorastanie” – mówi Gabrielle starając się wyjaśnić, w jaki sposób rozwijał się jej styl, przez który stała się jedną z naszych głównych piosenkarek i autorek piosenek w muzyce łączącej pop z soul. „Jako dziecko wychowywałam się na muzyce pop, słuchając płyty Michaela Jacksona ‘Off The Wall’, Adam & The Ants, Wham!, Chaka Khan… a potem sięgnęłam do kolekcji płyt mamy, z której wygrzebałam Marvina Gaye’a, Barry’ego White’a, Bobby’iego Womacka czy Dennisa Browna. Ostatnio natomiast zasłuchiwałam się w nagraniach Davida Gray’a i Eve. Wszystko to przechodzi przeze mnie, wychodząc znowu jako część mnie.”

Pierwszy raz usłyszeliśmy efekty tego procesu, gdy wersja demo piosenki „Dreams”, zbudowanej wokół sampla z utworu „Fast Car” Tracy Chapman, wywołała prawdziwe zamieszanie na londyńskiej niezależnej scenie muzyki R&B/soul. W końcu wytwórnia Go Beat Records podpisała z nią kontrakt, wycięła sampla i… Gabi znalazła się w „Księdze przebojów singlowych” Guinnessa dzięki temu, że singiel z tą właśnie piosenką był największym sukcesem artystki – kobiety, utrzymując się na pierwszym miejscu przez trzy tygodnie. Młoda dama z loczkiem na czole oraz „piracką” klapką na oku błyskawicznie stała się znaną z telewizji czy kolorowych czasopism personą.

Wspominając teraz tamte czasy, mówi żartem: „Byłam chyba jedyną osobą, której podobała się klapka na oczy! A ta fryzura a’la Josephine Baker – no coś wspaniałego! Moja mama była załamana! Ale ja czułam się taka mocna. Faceci patrzyli na mnie ze zdenerwowaniem, tak jakby nie bardzo wiedzieli, czego oczekiwać. Jasne, że kilka razy wykorzystałam to na swoją korzyść!”

W chwili gdy pojawił się główny singiel z jej drugiego albumu „Give Me A Little More Time”, klasyczny styl Gabrielle polegający na łączeniu starej szkoły soulu z nowoczesnym brytyjskim popem w pełni się ukształtował. W naturalny sposób powstał trzeci album zatytułowany „Rise” – który stał się jej największym jak dotąd sukcesem, mimo iż zawarte na nim melodyjne, utrzymane w średnim tempie piosenki opowiadające jakieś historie zbiegły się w czasie z wyznaczonym przez Madonnę czy Cher powrotem do disco. Płyta „Rise” nadal sprzedaje się zaskakująco dobrze na całym świecie.
„Wiecie, niewiele z napisanych przeze mnie ostatnio piosenek jest smutnych” – uśmiecha się na zakończenie.

Zgodnie ze słowami piosenki, sny czasem się spełniają: „dreams can come true”.

Dyskografia :
1993: Find Your Way
1996: Gabrielle (trzykrotna platynowa płyta)
1999: Rise (poczwórna platynowa płyta)
2001: Dreams Can Come True, Greatest Hits Vol. 1
2004: Play to Win
2007: Always

Nagrody
BRIT Awards (dwukrotnie)
MOBO (kilkakrotnie)
American Music Awar

.