En Vogue to nominowany do Grammy amerykański żeński kwartet wokalny R&B utworzony dzięki producentom Denzilowi Fosterowi i Thomasowi McElroy'owi. Zespół sprzedał 20 milionów kopii albumów i singli na całym świecie. Otrzymał więcej MTV Video Music Awards niż jakakolwiek inna żeńska grupa w historii MTV (w sumie aż 7) i został drugą co do osiągniętej popularności kobiecą grupą lat 90. i 18. najbardziej popularnym wydarzeniem lat 90. w ogólnym zestawieniu magazynu Billboard.

Pierwotnie En Vogue składało się z: dawnej Miss Black California Cindy Herron, Maxine Jones, Dawn Robinson i Terry Ellis, a utworzono je w Oakland w stanie California w 1988. roku. Cała historia zaczyna się w momencie, gdy Foster i McElroy wpadają na pomysł scalenia nowocześnie brzmiącej grupy żeńskiej. Po obserwacji wielu zespołów kobiecych, dochodzą do wniosku, iż powinna być to grupa R&B/soul z naciskiem na rytmy hip-hop/new jack swing, a członkinie powinny być posiadaczkami silnych głosów oraz drapieżnego i inteligentnego wyglądu. Ta dwójka urządziła więc przesłuchania, wyboerając ostatecznie Herron, Jones, Robinson i Ellis. Początkowo zespół miał nazywać się "For You", poźniej przybrał nazwę "Vogue", by ostatecznie przemianować się na "En Vogue", po tym, jak okazało się, że wcześniejszej nazwy jakaś grupa już używa.


1990-1991: "Born To Sing"

"Born To Sing" pojawił się na półkach sklepowych 3. kwietnia 1990. roku. Album znalazł się na 21. miejscu listy Billboard 200 i 3. Billboard R&B. Pierwszy singiel, "Hold On", stał się sporym hitem, sięgając 2. miejsca na listach pop i 1. na listach R&B, zyskał także grupie liczne nagrody: Billboard Music Award dla R&B Single of the Year, Soul Train Award dla R&B/Urban Contemporary Single of the Year, Group, Band or Duo i nominację do Grammy w kategorii Best R&B Vocal Performance by a Duo or Group. Kolejne single, "Lies", "You Don't Have to Worry" i "Don't Go" również długo nie schodziły z czołówek zestawień. Płyta zyskała miano platynowej, a jej remix, "Remix To Sing", ukazał się rok później.

W 1990. roku En Vogue pojawiły się także w reklamie Diet Coke.


1992-1996: "Funky Divas" i "Runaway Love"

W 1992. zespół wydał "Funky Divas", który odniósł większy sukces niż ich debiut i wielokrotnie pokrył się platyną, zbierając przy okazji mnóstwo pozytywnych opinii. Płyta zadebiutowała na 8. miejscu Billboard 200 i na 1. Billboard R&B. Pierwsze dwa single, "My Lovin' (You're Never Gonna Get It)" i "Giving Him Something He Can Feel" (cover piosenki Arethy Franklin napisanej przez Curtisa Mayfielda) stanęły na szczytach list R&B. Następny singiel, "Free Your Mind" (wykorzystujący za pozwoleniem refren George'a Clintona), znalazł się w pierwszej dziesiątce. Piosenka ta jest dość niezwykła jak na R&B - pojawia się tu ciężkie brzmienie gitar i perkusji, a także ostry wokal i dosadny tekst. Ostatnie dwa single, "Give It Up Turn It Loose" i "Love Don't Love You", wykazały powrót do dawnego stylu.

Płyta sprzedała się w ponad trzech milionach kopii, zdobyła nagrodę American Music Award for Favorite Soul/R&B Album i była nominowana do pięciu statuetek Grammy. Charakterystyczny teledysk do "Free Your Mind" zyskał zespołowi trzy MTV Video Music Awards: for Best Choreography, Best Dance Video i Best R&B Video. Grupa otrzymała także tytuł Entertainer of the Year, przyznawany m. in. przez magazyny Rolling Stone, Entertainment Weekly i Essence.

W 1993. zespół znów wrócił do mediów, a to za sprawą przeróbki piosenki "Whatta Man", tercetu Salt-N-Pepa, w którym En Vogue użyczyły swych głosów (piosenka była przeróbką "What a Man" Lindy Lyndell). Ponieważ fani domagali się więcej, w tym samym roku En Vogue wydały EP, "Runaway Love", która to z kolei zadebiutowała na 49. miejscu Billboard 200 i 16. Billboard R&B.

Zespół dzięki tej płycie otrzymał liczne nagrody American Music Awards, Soul Train i Lady of Soul Awards. Bilety na koncerty tournee w 1993. roku wyprzedały się niezwykle szybko, a występy w Anglii, Niemczech, Holandii czy Francji potwierdziły niezwykłą siłę grupy.

En Vogue wystąpiły także w show telewizyjnych: "A Different World" i "Roc". Nagrały również piosenkę tytułową do serialu "Hangin' With Mr. Cooper".


1997: Robinson opuszcza zespół

Grupa zrobiła sobie trzyletnią przerwę od wspólnej pracy. Herron skupiła się na wychowywaniu dziecka, Jones wyszła za mąż, Ellis wydała solową płytę, "Southern Gal" w 1995. roku. Robinson zdecydowała się opuścić En Vogue, by rozpocząć solową karierę w kwietniu 1997. roku po długich negocjacjach, które miały utrzymać ją przy reszcie zespołu. Nie dały one jednak rezultatu.


1997-1999: "EV3"

Pierwszy singiel, "Don't Let Go", włączony do ścieżki dźwiękowej filmu "Desperatki" dotarł do 2. miejsca listy Billboard Hot 100 i 1. Billboard R&B. Singiel pokrył się platyną, a piosenka, w której główny wokal zaśpiewała Robinson, była ostatnim nagraniem oryginalnej czwórki. Drugi singiel, "Whatever", również był przebojem, lecz uzyskał "jedynie" złoto. W tym czasie również planowano trasę koncertową, ale odwołano ją z powodu niskiej sprzedaży biletów. Tym razem przyszła nominacja do Grammy w kategorii Best R&B Vocal Performance by a Duo or Group i nagroda Soul Train Lady of Soul Award dla Best R&B, Rap or Soul Single by Group, Band or Duo.

W 1998. En Vogue wydały mniej popularny singiel, "No Fool No More", który ukazał się na ścieżce dźwiękowej do filmu "Miłość jest dla głupców". Dotarł on jedynie do miejsca nr 57 na liście Hot 100 i 37. na liście R&B. W 1999. zespół wydał swoją pierwszą kompilację przebojów, "The Best Of En Vogue".


2000: "Masterpiece Theatre" i pożegnanie z Elektra Records

"Masterpiece Theatre" został wydany 23. maja 2000. roku. Nie odniósł znacznegi sukcesu, debiutując na 67. miejscu Billboard Hot 200. Album, pierwotnie nazwany "Something New, Something Old, Something Borrowed, Something Cool", zawierał klasyczny styl grupy połączony z nowoczesnymi brzmieniami R&B. Jedyny singiel pochodzący z płyty, "The Riddle", dotarł do zaledwie 92. miejsca na Hot 100. Ze względu na niską sprzedaż, Elektra wyrzuciła En Vogue.


2001-2003: Nowa członkini and "The Gift of Christmas"

W 2001. roku Amanda Cole dołączyła na krótko do En Vogue, po tym, jak opuściła ją Maxine Jones, by spędzać więcej czasu ze swoją córką. Ellis, Herron i Cole wydały świąteczny album, "The Gift of Christmas". Później zaraz Cole odeszła, a dołączyła się Rhona Bennett. W międzyczasie wydano solowy LP Dawn Robinson na początku 2002. roku. W drugiej połowie 2003. En Vogue występowała w Europie, gdzie Maxine Jones zastępowała Cindy Herron, ktora to wówczas przebywała na urlopie marcierzyńskim.


2004: Soul Flower

W 2004. roku En Vogue - składające się teraz z Ellis, Bennett i Herron - wydały "Soul Flower" nakładem niezależnej wytwórni 33nd Street. Płyta nie pokazała się w Billboard 200, ale została numerem 47. na liście R&B. Pierwszy singiel, "Losin' My Mind" okazał się całkowitym niewypałem, zaś drugi, "Ooh Boy" przebywał jedynie w rezerwach Hot 100 i listy R&B.


2005- obecnie

W 2005. pierwotny kwartet podpisał nową umowę z jedną z największych korporacji, The Firm Management Group. We wrześniu 2005. roku czwórka razem z Salt-N-Pepa zaśpiewała hit z 1993., "Whatta Man", w ramach show "Hip Hop Honors" kanału VH-1. Ponadto zespół otrzymał nominację do Grammy za singiel "So What the Fuss", nad którym pracowały razem ze Stevie'm Wonderem i Prince'm, pojawiły się także w teledysku do tejże piosenki. Dawn nie zgodziła się ostatecznie wrócić do zespołu ze względu na warunki kontraktu, ale wystąpiła w trasie koncertowej po Stanach.

En Vogue pracują obecnie nad kolejnym projektem. Plotka głosi, że Dawn Robinson nagrywa swój drugi solowy album. W jednym z ostatnich wywiadów członkinie wyznają, że właśnie skończyły nagrania do pierwszej piosenki na nowa płytę.