Dead Can Dance - australijska grupa muzyczna prezentująca alternatywne spojrzenie na world music z wpływami gatunków zaliczanych do szeroko pojętego dark independent. Powstała 1981 r. w Melbourne z inicjatywy Brendana Perry'ego, Simona Monroe i Paula Eriksona. Później do zespołu dołączyła Lisa Gerrard. Zespół rozwiązano w 1998 roku. Ponowna reaktywacja nastąpiła w 2005 roku w związku z planowaną trasą koncertową. Zapis tej trasy został wydany jako album Selections from Europe 2005. Po tej trasie koncertowej grupa zawiesiła działalność do 2011 roku. Od września 2011 do maja 2012 zespół wypuścił minialbumy: Live Happenings – Part 1 do Part 5. Pod koniec 2011 roku grupa zapowiedziała kolejną trasę koncertową "World Tour" (po Stanach Zjednoczonych i Europie, w tym po raz drugi w Polsce) promującą najnowszy album Anastasis, który ukazał się 9 sierpnia 2012 roku.

Sama nazwa ,,Dead Can Dance'' może być zwodnicza. Pomimo faktu, że grupa ta jest popularna w środowisku subkultury goth, a jego nazwa wydaję się być oczywistym nawiązaniem do alegorii Danse macabre, prawdziwego znaczenia ,,Dead Can Dance'' należy doszukiwać się w ,,wkładaniu życia w coś co od dawna jest martwe, czy bezużyteczne''. Instrumenty, które używane są przez artystów tej grupy często pochodzą z odległych czasów, a inni muzycy zaprzestali ich używania.

Choć Dead Can Dance uformowali się w 1981 roku w Melbourne, to rok później - zdegustowani wąskimi horyzontami tamtejszej sceny muzycznej - przenieśli się do Londynu. Tam w ciągu roku podpisali kontrakt z jedną z najsławniejszych wytwórni muzyki alternatywnej - 4AD Records. Gdy właściciel labelu - Ivo Watts-Russell - usłyszał nagranie demo grupy, powiedział: "Najsilniejszym wrażeniem było poczucie czegoś wyjątkowo oryginalnego". W 1983 roku Dead Can Dance nagrali sesję dla Johna Peela, a niedługo później światło dzienne ujrzał ich pierwszy album zatytułowany po prostu Dead Can Dance - kolekcja utworów z lat wcześniejszych. Nie okazał się on wielkim sukcesem, podobno głównie przez problemy z dźwiękiem.

Dużo większym sukcesem można nazwać ich drugi album Spleen And Ideal - choćby dlatego, że znalazł się na drugim miejscu brytyjskiej listy przebojów muzyki niezależnej. Poszerzona gama instrumentów, jaką zaprezentowali artyści w tym albumie, zmieniała nieco brzmienie zespołu. Znacznie większy nacisk został położony na instrumenty strunowe. Od tego momentu Brendan i Lisa bardziej odważnie eksperymentowali z nowymi instrumentami i formami. Wyruszyli także na trasę koncertową po europejskich katedrach. Trasa ta miała znaczący wpływ na późniejszą twórczość.

Tak naprawdę właścicielowi 4AD Records najbardziej spodobał się dopiero trzeci krążek Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun, na którym Lisa i Brandan współpracowali z producentem Johnem Riversem. To brzmiało jak nic dotąd - wspomina Ivo. Wartym wzmianki utworem z tego albumu jest między innymi dość popularna Cantara, w której zespół ujawnił wpływy muzyki arabskiej.

Sukces tego albumu sprawił, iż DCD jeszcze chętniej czerpał inspiracje i motywy z muzyki etnicznej, chorałów gregoriańskich, czy w ogóle z muzyki dawnej. Nie trzeba było długo czekać na propozycję nagrania czy użyczenia istniejących utworów na potrzeby ścieżek filmowych - nic nie ilustrowało obrazu lepiej niż atmosferyczna, mistyczna muzyka Dead Can Dance. El Nino De La Luna (Moonchild) z 1988 roku był pierwszym filmem, do którego duet nagrał ścieżkę i jednocześnie okazją do debiutu aktorskiego Perry'ego. W 1992 roku ich muzyka uświetniła, wyreżyserowany przez Rona Fricke, film Baraka.

Następnym albumem był The Serpent's Egg, bazujący na przesłankach z poprzedniego krążka, choć jest on nieco nierówny w jakości i krótki (40 minut).

Aion przenosi słuchacza wstecz o dobre parę wieków, w rytmy średniowieczne, głównie za pomocą instrumentów charakterystycznych dla tego okresu. Sam tekst utworów też jest często zaczerpnięty ze średniowiecznych rękopisów. Słowa Song of the Sybil, dla przykładu, to kopia XIV-wiecznego rękopisu hiszpańskiego. Saltarello zaś jest utworem XIII-wiecznym, przerobionym przez Dead Can Dance.

Fani musieli długo czekać na pierwsze koncertowe wydawnictwo grupy. Dopiero w 1994 roku ukazał się album Toward the Within z zapisem ich występu na żywo.

Ostatnim wspólnym albumem, przed rozwiązaniem zespołu w 1998 roku, był Spiritchaser z 1996 roku, zawierający wyraźne wpływy muzyki afrykańskiej.

Po zakończeniu działania zespołu artyści nagrali również solowe płyty. Dziełem Lisy były albumy The Mirror Pool oraz The Silver Tree, zaś Brendan wydał The Eye of the Hunter i Ark. Lisa współtworzyła też muzykę z innymi znanymi wykonawcami, takimi, jak Pieter Bourke, Soma, czy Patrick Cassidy.

Dyskografia:

Dead Can Dance (1984)
Garden of the Arcane Delights (1984)
Spleen and Ideal (1985)
Within the Realm of a Dying Sun (1987)
The Serpent's Egg (1988)
Aion (1990)
A Passage in Time (1991, kompilacja)
Into the Labyrinth (1993)
Toward the Within (1994)
Spiritchaser (1996)
Dead Can Dance (1981-1998) (2001, Box Set)
Wake: The Best Of Dead Can Dance (2003, kompilacja)
Anastasis (2012)
In Concert (2013).