Są piosenki intelektualne,
Które gardzą szarą prozą dnia,
Rymy mają wiotkie, niebanalne,
Śmiało szukaj w nich drugiego dna
Są piosenki piękno - duchy drżące,
Wyrzeźbione z blado-lila mgły
Na pół senne, pół omdlewające,
No więc są piosenki takie i…

I są piosenki, z których się żyje,
Siostry serdeczne, żony niczyje
W walizce noszą sposób na życie
I okulary ciemne o świcie
Wloką się za mną w poranki mgliste,
W dalekim mieście być za artystkę
Na dworcach gubią spinki do włosów,
Cienką herbatę siorbią z termosów
I mówią - ty się nie martw kochana,
Jeszcze ty rzucisz Łódź na kolana
Na przekór wszystkim i mimo wszystko,
Jeszcze ty w Łomży zrobisz nazwisko

Patrzą na mnie oczy piwne,
Ciut podkrążone, chytro – naiwne,
Marzeń nie kryje i łez nie kryje,
Przed piosenkami, z których się żyje

Nie sprzeciwiam się eksperymentom,
Subtelności w tekście nigdy dość,
Lecz i nie mam nic przeciwko puentom,
Które prócz autora pojmie ktoś,
Więc przerzucam tych piosenek masę,
Co to mają podtekst, drugie dno
Po czym jak to mówią ruszam w trasę,
I z walizką w ręku wracam do…

Do tych piosenek, z których się żyje,
Co piszą listy z małych stacyjek
Nad zmiętą schylą się fotografią
I bez miłości żyć nie potrafią
Co już zdołały przeżyć niejedno
I wszystkie prawdy książkowe bledną,
Przy piosenkowych tych prawdach paru,
Rodem z ulicy, łożka i baru,
W refrenie pierwszym nucą, że rzucił,
W refrenie drugim, że jednak wrócił
A na przygrywce szepczą do ucha,
Popatrz kochana jak naród słucha

Nieraz mam dosyć tych sióstr kochanych,
To pełnych wiary, to załamanych,
Lecz zawsze wracam, na łeb na szyję,
Do tych piosenek, z których się żyje