żeby było widno, mam 41 lat - z rocznika 42. brawo tak o rodzicach. gdzie autentic pokolenie 81 - lekko nie miało, jak każde, ale mieć niespełna trzy miesiące 13 grudnia, gdzie zima była milenijna. serio. koleżeństwo w podstawówce, po 90 roku - miało w domu wojskowych dzieci, już dyscyplinarny spokój, ale do 90 - był rygor wychowawczy. ja tegoż nie miałem, nawet przez sekundę nie odczułem głodu, braku zabawek, piłki nożnej do grania, czy comadore 64. a i tak miałem ból, łzy, rozpacz, bezradność. tylko ja jeden z klasy sportowej nie odreagowywałem bólu lat stanu wojennego, bo nie miałem czego odreagowywać. płacząc w domu nad libacjami alkocholowymi, które tak na dobrą sprawę nigdy nie miały znamion libacji. święta. imieniny. urodziny. wesela, stypy pogrzebowe. pięć do siedmiu razy w roku. ale do upadłego. bałem się jedynie, że rodzicom po wódzie coś stać się może i nic więcej.

w HOŁDZIE mamie - zmarła 13.02.2008 - 15 lat temu. TATO ŻYJE.