UWAGA: to nagranie na konkurs, gdzie mamy przerabiać tekst. Proszę was, żebyście nie wyciągali zbyt daleko idących wniosków. Mój tekst jest dosyć smutny, ale nie, nie zamierzam się jeszcze ciąć 😆. Jest o moim strachu przed przemijaniem i o tym, jak ludzie maskują dziś swoje problemy i udają, że wszystko jest w porządku. Patrzę w okno i patrzę na ciebie Jak długo jeszcze? Jak długo udawać mam swoje szczęście Jak długo jeszcze? Nawet jeśli ktoś zobaczy rzeczywistość Ludzie obojętni są dziś na wszystko X2 Każdy mój kolejny rok Wszystkie bardzo różnią się Cieszyć się mam zmianami czy Liczyć że zachować uda się Każdy szczegół, każdą rzecz Każdy okruch nieba na Ziemi mojej, co co dnia Niszczy i odnawia się sama Patrzę w okno i patrzę na ciebie Jak długo jeszcze? Jak długo udawać mam swoje szczęście Jak długo jeszcze? Aaah Kiedy śmiech mój Miesza się ze łzami Zastanawiam się, jak będzie Między wszystkimi nami Czy mam uczucia maskować? Czy zwierzać się wszystkim i ryzykować? To dopiero początek, tak jak każdy koniec przed nami Wszystkiego nie da się nagle załatwić słowami Lecz nawet jeśli życie postanowi mi dokopać Nie widzę powodu, by już dziś się przejmować Tyle miejsc odkrytych i tyle słów, co tylko ty Je rozumiesz w ustach mych To szczęście sprawiać ma czy łzy? Patrzę w okno i patrzę na ciebie Jak długo jeszcze? Jak długo udawać mam swoje szczęście Jak długo jeszcze? Nawet jeśli ktoś zobaczy rzeczywistość Ludzie obojętni są dziś na wszystko Patrzę w okno i patrzę na ciebie Jak długo jeszcze? Jak długo udawać mam swoje szczęście Jak długo jeszcze? Aaaah