po polsku...: Tak przyzwyczaiłam się żyć tylko tobą, tylko tobą... Witać świt i słyszeć jak budzisz się nie ze mną... Tak lekko oddycham przy otwartym oknie... I powtarzam jej tylko jedno: Wiesz? Wzdłuż nocnych dróg Szła boso nie żałując nóg Serce jego teraz w twoich rękach. Nie strać go i nie zrań. Żeby nie nieść wzdłuż nocnych dróg popiołu miłości w rękach, zdzierajac nogi do krwi. Bicie jego (serca) teraz w twoich oczach nie strać go i nie zrań. I w styczniu, niech uderza szary deszcz w jego okno. Niech obejmuje nie mnie, ale pamięta mimo wszystko! I niech zwyczajnie moje imię na głos wypowie... I niech milczy, że jednak pamięta. A za oknem spala latarnie przeklęty deszcz. Mój miły chłopcze ty wybacz mi ten dreszcz. I niech przez łzy odszepnę ciche ZEGNAJ!. Nie zapominaj. Nie zapominaj. Wiesz? Wzdłuż nocnych dróg Szła boso nie żałując nóg Serce jego teraz w twoich rękach. Nie strać go i nie zrań. Żeby nie nieść wzdłuż nocnych dróg Popiołu miłości w rękach, zdzierając nogi do krwi. Bicie jego (serca) teraz w twoich oczach, Nie strać go i nie zrań... Wiesz? Wzdłuż nocnych dróg Szła boso nie żałując nóg Serce jego teraz w twoich rękach. Nie strać go i nie zrań. Żeby nie nieść wzdłuż nocnych dróg Popiołu miłości w rękach, zdzierając nogi do krwi. Bicie jego (serca) teraz w twoich oczach Nie strać go ......