The Proclaimers (z ang. Głosiciele, choć nazwa nie ma religijnego podłoża) to pochodzący ze Szkocji zespół muzyczny, na którego składa się dwójka bliźniaków Craig oraz Charlie Reid. Craig oraz Charlie urodzili się w Leith 5 marca 1962 roku. Uznawani za jednych z najlepszych autorów piosenek w Wielkiej Brytanii w ciągu ostatnich kilkunastu lat.
23.05.2013 w BBC Radio 2, w show Chrisa Ewansa, premierę miał nowy singiel The Proclaimers "Not Cynical", promujący nową kompilację The Very Best of The Proclaimers - 1987 - 2012.

1. POCZĄTKI
2. ŻYCIE PRYWATNE
3. GATUNEK
4. DYSKOGRAFIA W SKRÓCIE
5. SZCZEGÓŁOWA DYSKOGRAFIA
6. FILM I TEATR
7. THE PROCLAIMERS NA CHWILĘ OBECNĄ
8. CIEKAWOSTKI

1. POCZĄTKI

Bracia Reid od zawsze pasjonowali się muzyką, wczesnym rock & rollem i country, a szczególnie Jerry Lee Lewisem, Merle Haggardem czy Hankiem Williamsem. W szkole średniej grali w kilku punkowych zespołach, by w 1983 utworzyć The Proclaimers. Od tego czasu grali regularnie dla małej publiczności. Przełom nastąpił, gdy zespół The Housemartins wybrał ich by grali jako support na ich koncertach. Jednak na swój telewizyjny debiut czekali aż do stycznia 1987 roku, dzie dali legendarny już występ w The Tube, gdzie wykonali „Throw the ‘R’ Away” oraz „Letter from America”, który później stał się ich pierwszym wielkim hitem. To wykonanie zwróciło na nich uwagę producentów, dzięki którym 29 czerwca 1987 roku na światło dzienne ukazał się ich debiutancki album (w całości akustyczny, oprócz piosenki "Letter from America", która pojawia się w dwóch wersjach - z zespołem i akustyczna) „This Is the Story” (z pol. „To Jest Ta Historia”).
The Proclaimers nie zostali potraktowani poważnie przez szeroką publikę i wydawców, z racji swojego mocnego, szkockiego akcentu, w którym śpiewali, oraz ich dość "orginalnego" czy też "dziwnego" (tj, bardzo przeciętnego, zwykłego wyglądu, co w tamtych czasach było ewenementem na skalę światową, bo tamta era muzyczna przywiązywała olbrzymią wagę właśnie do wyglądu) image. Jednakże szybko zostali pokochani za swoje przywiązanie do kraju i pasję w swoich tekstach i muzyce oraz zyskali uznanie krytyków, które nie słabnie po dziś dzień.

2. ŻYCIE PRYWATNE

Craig i Charlie od zawsze chronili swoje życie prywatne, i o którym wiadomo bardzo niewiele. Wiadomo, że urodzili się w Leith, dzielnicy Edynburga, choć dorastali w Autchermuchty. Jednymi z nielicznych strzępków informacji, jakie można znaleźć o ich życiu prywatnym jest, że Charlie ma trójkę synów, zaś Craig ma dwie córki i dwóch synów. W komentarzu do kompilacji „The Best of The Proclaimers”, Craig napomknął, iż spędził 6 lat na zasiłku. Również z piosenki „Better Days”, która umieszczona została, jako B-singiel na singlu "I Gonna Be (500 Miles)" oraz kompilacji „Finest”, śpiewają „Jeden hit, który ogłosił, że w końcu, synowie Pani Reid, będą mogli zapłacić podatki”. Siedmioletni rozbrat z muzycznym biznesem w latach 1994 – 2001, był spowodowany obowiązkami rodzinnymi oraz poważną chorobą ojca i jego śmiercią, o której opowiadają piosenki „One Too Many", „Now and Then", ale przede wszystkim zamykający utwór z płyty „Persevere" (2001), pt. „Act of Remembrance". Prywatnie The Proclaimers są wielkimi fanami zespołu piłkarskiego FC Hibernian, który swoje mecze domowe w Leith, a przed domowymi meczami grane jest właśnie „Sunshine on Leith” (piosenka), która stała się hymnem kibiców FC Hibernian.

3. GATUNEK

Na muzykę The Proclaimers składa się wiele różnych gatunków muzycznych. W ich twórczości dominują piosenki popowo/rockowe oraz folkowe/rockowe. Inne źródła wymieniają też wpływy muzyki country, power pop, nowej fali, a nawet punku. W jednym z wywiadów stwierdził Charlie, jeden z bliźniaków, iż muzyka The Proclaimers nie da się zaszufladkować.

4. DYSKOGRAFIA W SKRÓCIE

Od wydania w 1987 swojej pierwszej płyty The Proclaimers wydali osiem kolejnych albumów studyjnych, z czego ostatni Like Comedy, ukazał się w maju 2012. Oprócz tego na dyskografię The Proclaimers składają się dwa minialbumy (King of the Road oraz 17), dwie kompilacje Finest z 2003 oraz The Best of The Proclaimers z 2002 (album powtórnie zrealizowano w 2007, umieszczając na nim wykonywaną przez dwóch komików brytyjskich oraz samych The Proclaimers wersję ich największego przeboju "I Gonna Be"), oraz jedno DVD zatytułowane The Best of The Proclaimers 1987–2002, na który składają się wszystkie teledyski zespołu z lat 1987–2002. W 2011 The Proclaimers jako jedyny szkocki zespół umieścił dwie swoje piosenki ("Sunshine on Leith" oraz "I Gonna Be (500 miles)") na kompilacji Scotland’s Greatest Album.
Pierwszym albumem było „This Is the Story”, zaś rok później ukazał się najpopularniejszy album grupy „Sunshine on Leith”, z którego pochodzi „nieoficjalny hymn Szkocji” – „I Gonna Be (500 Miles)”. Tytułowa piosenka została uznana, za najpiękniejszą współczesną piosenkę Szkocji, zaś piosenka „I’m on My Way”, znana jest z filmu „Shrek”. Kolejnym singlem z płyty jest energiczne „Then I Met You”.
Dwa lata później ukazał się minialbum The Proclaimers „King of the Road”. Tytułowa piosenka, którą w oryginale wykonuje Roger Miller. Piosenka zdobyła znaczną popularność w Wielkiej Brytanii i Europie. Żadna wersja tej piosenki, prócz wersji Rogera Millera, nie zdobyła większej popularności niż wersja The Proclaimers.
Cztery lata później ukazał się kolejny album grupy – „Hit the Highway”. Wydanie płyty było opóźnione względem nieoczekiwanego sukcesu piosenki „I Gonna Be (500 Miles) w Stanach Zjednoczonych. Do tej niezwykłej popularności przyczyniło umieszczenie się tej piosenki w filmie „Benny and Joon”. Ameryka zapragnęła The Proclaimers, co przyczyniło się do opóźnienia wydania kolejnej płyty. Płytę promowały trzy single: „Let’s Get Married”, „What Make You Cry” oraz cover „These Arms of Mine”.
Potem nastąpiła siedmioletnia przerwa w nagrywaniu dla Craiga i Charliego (patrz Życie prywatne). Ich czwartym albumem było „Persevere”, którego nazwa pochodzi z średniowiecznego motto Leith i znaczy "Wytrwać". Producentem płyty był były producent The Rolling Stones, Chris Kimsey. Płyta mimo wielu świetnych piosenek nieoczekiwanie nie odniosła takiego sukcesu jak poprzednie albumy. Dwa lata później ukazał się kolejny album – „Born Innocent”, który jest ulubionym albumem Charliego z The Proclaimers (spośród albumów, jakie do tej pory nagrali). „Born Innocent” również nie powtórzył sukcesu grupy, choć został przez wielu uznany za najlepszy album The Proclaimers z XXI wieku. W 2005 roku ukazał się kolejny album „Restless Soul”, który również nie przełamał impasu. Album był utrzymany bardziej w stylu soul.
Nareszcie w 2007 The Proclaimers znów dali się przypomnieć szerszej publiczności na Wyspach. Stało się to za sprawą fundacji Comic Relief która zrzesza brytyjskich komików oraz nowej płyty zespołu „Life with You". Marcem 2007 roku komicy i The Proclaimers zrealizowali swój pierwszy i prawdopodobnie ostatni wspólny projekt; nową wersję największego hitu szkockiej grupy „I'm Gonna Be (500 Miles)", który od tej pory stał się hymnem fundacji komików. Nowe wersja jest śpiewana przez dwie fikcyjne postacie ze świata brytyjskich sitcomów - Briana Pottera (naprawdę Peter Kay) oraz Andy Pipkina (naprawdę Matt Lucas) oraz samych The Proclaimers. Dochód z tej akcji został przeznaczony na cele fundacji. Za sprawą tej współpracy The Proclaimers doczekali się pierwszego w swojej karierze numeru jeden na angielskich listach przebojów. Również oryginalna wersja zagościła na 1 miejscu brytyjskich list przebojów kilka tygodni później. Tego samego roku reedycji doczekała się pierwsza kompilacja hitów "The Best of The Proclaimers", wzbogacona właśnie o nową wersję „I'm Gonna Be (500 Miles)"/ W tym samym roku ukazała się płyta „Life with You”, którą promowała tytułowa piosenka, cover piosenki Wrecklessa Erica, „Whole Wide World” oraz dwa radio single „In Recognition" i „New Religion". Wtedy też The Proclaimers zanotowali największą trasę w Wielkiej Brytanii, na której zaśpiewali dla ponad stu tysięcy fanów, oraz sprzedając więcej biletów niż jakikolwiek artysta na Wyspach. Album wielu recenzentów porównywało z płytą „Born Innocent”, pod względem mocy przekazu, a nie zaś brzmienia, bowiem każdy z albumów grupy ma swoje niepowtarzalne brzmienie. W tym samym roku ukazał się również minialbum „17”, z coverem zespołu Kings of Leon, o tym samym tytule.
I znów po dwóch latach The Proclaimers powrócili z bardziej rockowym albumem „Notes & Rhymes”, i choć album nie odniósł sukcesu płyty „Life with You”, to również zyskał bardzo dobre opinie recenzentów, którzy ponownie stawiali ten album na równi z „Born Innocent”. Album promowała tytułowa piosenka oraz ballada „Love Can Move Mountains”, piosenki odbiły się znacznym echem w Brytanii.
Ostatnim albumem grupy jest „Like Comedy”, które ukazało się w maju 2012. I ponownie album zachwycił recenzentów i zyskał sporą popularność dzięki wyreżyserowanemu przez znanego komika Matta Lucasa singlowi „Spinning Around in the Air”. W tymże teledysku Craig i Charlie przeobrażają się w dwie starsze panie przygotowujące punch, rodzaj angielskiego drinka.
Oprócz tego w 2002 roku The Proclaimers zaprezentowało światu składankę „The best of The Proclaimers”, na które oprócz najlepszych piosnek braci, składają się jeszcze trzy piosenki nagrane specjalnie na ową kompilację: „Lady Luck”, „Ghost of Love” oraz piosenki Frankiego Millera „The Doodle Song”. Również w 2003 została wydana inna kompilacja „Finest”, na którą składały się głównie b-single grupy. W 2007 grupa ponownie wydała „The Best of The Proclaimers”, choć tym razem rozszerzoną o jedną piosenkę – „I Gonna Be (500 Miles)”, którą śpiewa dwóch znanych w Wielkiej Brytanii komików oraz sami The Proclaimers.
Bliźniacy Craig uznali, że czas na kolejny przegląd ich utworów i zdecydowali się na wydanie kolejnej kompilacji, tym razem pod tytułem "The Very Best of The Proclaimers", zawierające piosenki z wszystkich 9 albumów, plus piosenkę "KIng of the Road" z minialbumu o tej samej nazwie, plus jeden dodatkowy utwór "Not Cynical", który został nagrany podczas tworzenia albumu "Like Comedy". Kompilacja zawiera 30 utworów.

5. SZCZEGÓŁOWA DYSKOGRAFIA

Od wydania w 1987 swojej pierwszej płyty The Proclaimers wydali osiem kolejnych albumów studyjnych, z czego ostatni „Like Comedy”, ukazał się w maju 2012. Oprócz tego na dyskografię The Proclaimers składają się dwa minialbumy („King of the Road” oraz „17”), trzy kompilacje „The Best of The Proclaimers 1987-2001” z 2002 (album powtórnie zrealizowano w 2007, umieszczając na nim wykonywaną przez dwóch komików brytyjskich oraz samych The Proclaimers wersję ich największego przeboju „I Gonna Be (500 Miles)”, „The Very Best of The Proclaimers - 1987 – 2012” (dwupłytowe, z 2013 roku), oraz wydaną przez EMI kompilację „Finest” z 2003. Oprócz tego The Proclaimers wydali jedno DVD zatytułowane „The Best of The Proclaimers 1987–2002”, na który składają się wszystkie teledyski zespołu z lat 1987–2001, plus dwa ekstra teledyski („The Doodle Song”, która jest coverem Frankie Millera, oraz „Ghos of Love”) promujące zarówno DVD jak i wydaną w tym samym czasie kompilację. W 2011 The Proclaimers jako jedyny zespół umieścił dwie swoje piosenki („Letter from America” oraz „I Gonna Be (500 Miles)”) na kompilacji „Scotland’s Greatest Album” (lub „The Best Scottish Album in the World... Ever!”) (Album, który jest kompilacją najlepszych piosenek szkockich, wybranych przez telewizów).

1) This Is the Story (1987) (pl. „To Jest Ta Historia”)

Pierwszym albumem grupy było „This Is the Story”, który przez magazyn The Scotsman został uznany za drugi najlepszy album muzyczny w historii Szkocji. Wydanie albumu poprzedziło zrealizowanie demo, na którym znalazło się 9 utworów, z których to 8 zostało napisanych przez The Proclaimers oraz jeden cover, zaś 7 z tych utworów znalazło się na docelowej płycie. Owo demo zostało zrealizowane w 1986 na potrzeby trasy koncertowej, gdzie bracia byli supportem dla The Housemartins. Zarówno płyta jak i demo są w całości akustyczne (wyjątek stanowi dodana po pewnym czasie wersja „Letter from America” z zespołem, przy której tworzeniu pomagał znany z piosenki „Baker Street”, Gerry Rafferty), bowiem The Proclaimers od zawsze uważali się za trzyosobowy zespół – Craig, Charlie oraz gitara Charliego. Akustyczne występy stanowią esencję The Proclaimers, którzy od zawsze bardziej cenili swoje akustyczne występy, choć częściej wsytępują z kilkuosobowym zespołem. Wydanie tej płyty nie byłoby możliwe, gdyby nie wpomniany wyżej występ w The Tube, który sprawił, że więcej osób zainteresowało się twórczością braci. Premiera płyty miała miejsce w kwietnu 1987 roku, a jej nagranie zajęło zaledwie 9 dni. Pierwszym singlem z tej płyty było „Throw the ‘R’ Away”, wydane majem tego samego roku. Piosenka, która opowiada o ich akcencie i tym jakie problemy stwarza. Choć singel nie został notowany na listach przebojów, jest uważany za jeden z klasyków grupy. Kojelnym singlem był pierwszy hit grupy, slynne „Letter from America”, która opowiada o szkockiej (choć nie tylko) emigracji do Ameryki. W notowaniach list przebojów piosenka (w wersi z zespołem) uplasowała się na 3 miejscu Wielkiej Brytanii, zaś w Irlandii na 2. Trzecim singlem było docelowo piosenka „Misty Blue”, stworzony został nawet teledysk, ale z uwagi na to, że występuje w niej słowo „gwałciciel” piosenka nie mogłaby być grana w radiu. To skłoniło The Proclaimers do zmiany decyzji i wydania rytmicznej piosenki pt. „Make My Heart Fly” jako singel, co miało miejsce w lutym 1988 roku. Piosenka nie powtórzyła sukcesu swojej poprzedniczki i uplasowała się tylko na 63 miejscu. W 2011 roku miała miejsce reedycja albumu (wraz z dwoma innymi albumami The Proclaimers); dwupłytowa edycja, oprócz zawartych na orginalnej płycie piosenek, zawiera również B-single oraz werse koncertowe niektórych piosenek. Tytuł płyty pochodzi z piosenki „Over and Done with” i znaczy w wolnym tłumaczeniu „To Jest Ta Historia”.
W 2011 płyta ta doczekała się dwupłytowej reedycji z porawioną komputerowo jakością dźwięku. Pierwszy krążek zawiera orginalny album, zaś drugi zawiera wszystkie b-single z tamtego okresu jak i wersje na żywo niektórych utworów. Oprócz tego znajdują się komentarze The Prolcaimers (w formie pisemnej) do utworów, które znalazły się na drugim krążku.

2) Sunshine on Leith (1988) (pl. „Promienie Słońca Nad Leith”)

Sunshine on Leith jest bezapelacyjnie najpopularniejszym albumem grupy, który sprzedał się w liczbie ponad dwóch milionów egzemplarzy. Tytułowe Leith jest dzielnicą Edynburga, z której to wywodzą się The Proclaimers. W Leith znajduje się również stadion ich ulubionego piłkarskiego klubu FC Hibernian. Pierwszym singlem był największy hit grupy „I’m Gonna Be (500 Miles)”. Popularność tego utworu rosła powoli; w Wielkiej Brytanii piosenka dotarła do 11 miejsca na listach przebojów, ale umieszczenie jej na ścieżce dźwiękowej filmu „Benny i Joon” pięć lat później przyniosło tej piosence olbrzymią popularność w Stanach Zjednoczonych, gdzie dotarła aż do 3 miejsca Billboard Hot i sprzedała się w liczbie miliona egzemplarzy (singel). Poza tym piosenka spędziła wiele tygodni na miejscu 1 w Nowej Zelandii i Australii.
Inspiracją dla tytułowej piosenki był lot właśnie nad Leith i jasno świecące słońce (tytuł znaczy mniej więcej „Promienie Słońca nad Leith”), i choć melodia brzmiała w głowie Craiga Reid od ponad roku to dopiero to wydarzenie dało mu inspirację do napisania piosenki, która później została okrzyknięta najpiękniejszą współczesną piosenką z Szkocji oraz stała się nieoficjalnym hymnem kibiców FC Hibernian i jest zawsze grana przed domowymi meczami. Piosenka uplasowała się na 41 miejscu brytyjskich list przebojów. Ten sam tytuł nosi również musical sceniczny (2006 oraz wznowienia) jak i film (z 2013 roku), które zostały oparte na piosenkach The Proclaimers.
Kolejnym singlem było „Then I Met You”, zaś czwartym i ostatnim był prawdopodobnie drugi największy hit The Proclaimers „I’m on My Way”, który znaczną część swojej popularności zawdzięcza użyciu na soundtracku pierwszej części „Shreka”. „I’m on MY Way” było również hitem w Australii, gdzie dotarła do trzeciego miejsca list przebojów na których spędziła ponad trzy miesiące.
Gazeta The Scotsman uplasowała ten album na 24 miesjcu najlepszych szkockich albumów wszechczasów. Album sprzedał się w liczbie ponad dwóch milionów egzemplarzy.

3) Hit the Highway (1994) [pl. „Zjeżdżaj Stąd”]

Wydanie trzeciego krążka The Proclaimers opóźniło się, co było spowodowane równie olbrzymim co równie nagłym i nieoczekiwanym sukesem piosenki „I’m Gonna Be (500 Miles)” w Stanach Zjednoczonych. Sukces ten był zawdzięczony umieszczeniem tejże piosenki na soundtracku filmu „Benny i Joon”, również okazał się hitem w Stanach. Jednakże późną jesienią 1993 roku album ukończono, zaś pierwszy singiel „Let’s Get Married” ukazał się 7 lutego 1994 roku. Dwa miesiące później ukazał się album, a po nim kolejne dwa single: „What Makes You Cry?” i cover „These Arms of Mine”. Ponownie The Proclaimers zyskali pochlebne opinie krytyki. Sam album odniósł również spory sukces komercyjny. Teledysk do piosenki „Let’s Get Married” był kręcony w Las Vegas, zaś teledysk do „What Makes You Cry” w Paryżu, m.in. na tle wieży Eiffla.

4) Persevere (2001) [pl. „Wytrwać”]

Po siedmiu latach od wydania swojego trzeciego krążka The Proclaimers powrócili na scenę muzyczną a albumem „Persevere”. Choć wcześniejsze lata upłynęły The Proclaimers na obowiązkach rodzinnych, jak i chorobie i śmierci ojca, The Proclaimers nagrali kilka coverów na ścieżki dźwiękowe kilku hollywoodzkich produkcji (m.in. „Get Ready” do filmu „Głupi i Głupszy” czy „Bye Bye Love” do filmu o tym samym tytule) na oraz grali na pojedyńczych fetiwalach (w latach 1994/1995 trwała również światowa trasa koncertowa).
Tytuł płyty pochodzi z średniowiecznego motto Leith, gdzie wychowali się The Proclaimers i znaczy „Wytrwać”. Producentem albumy był były producent The Rolling Stones, Chris Cimsey. Album zapoczątkował serię albumów The Proclaimers, które pomimo świetnej krytyki nie odniosiły wielkiego komercyjnego sukcesu. Płytę promował utwór „There’s a Touch” oraz dwa radio single – „Sweet Little Girls” i „That’s When He Told Her”.
Płyta ta, jako trzecia i ostatnia płyta The Proclaimers została sklasifikowana na 93 miejscu 100 Najlepszych Szkockich Albumów Muzycznych według gazety Scotsman. Warto zaznaczyć, że ów ranking pochochodzi z 2003 roku i został wydany zaledwie kilka tygodni po premierze ich kolejnego albumu, dlatego jego brak może być tym uspraiedliwiony.

5) Born Innocent (2003) (pl. „Niewinnie Urodzony”)

„Born Innocent” jest piątym albumem grupy, który jako jedyny z nieznanych powodów nie był promowany ani jednym teledyskiem, choć posiadał aż cztery radiosingle – „Hate My Love”, „Should Have Been Loved”, „There’s No Doubt” oraz „Unguarded Moments” (w kolejności chronologicznej). Album otrzymał świetną krytykę i jest uznawany za jeden z najlepszych albumów grupy oraz przez wielu za najlepszy album grupy z XXI wieku. Jednak świetna krytyka nie przeniosła się na jego popularność i zarówno album jak i single nie odniosły większego sukcesu. Zdjęcie z okładki zostało zrobione po koncercie w słynnej sali koncertowej Barrowland w Glasgow listopadem 2001. Tytuł albumu pochodzi z tytułowej piosenki i znaczy „Niewinnie Urodzony”.

6) Restless Soul (2005) (pl. „Niespokojna Dusza”)

Kolejnym albumem grupy było „Restless Soul”, który został wydany 8 sierpnia, a tydzień później ukazał się teledysk z tytułową piosenką. Dalej album promował radiosingel „Turning Away”. Album ponownie nie osiągnął komercjalnego sukcesu, choć znów otrzymał niezwykle pozytywną krytykę. Jest to najdłuższy album The Proclaimers pod względem liczby piosenek (również album „Persevere” ma taką samą liczbę utworów) i co jest dość niezwykłe w ich twórczości utwory traktujące o miłości są w znacznej dominacji, podczas gdy inne albumy zachowują zdecydowanie większy balans w tej kwestii.

7) Life with You (2007) (pl. „Życie z Tobą”)

Tym albumem The Proclaimers ponownie dali sobie przypomnieć szerszej publiczności na Wyspach Brytyjskich. Stało się to również za sprawą ich współpracy z Comic Relief (więcej o tym w sekcji „The Proclaimers – w skrócie”) i osiągnięciu pierwszego w karierze The Proclaimers nr. 1 na brytyjskich listach przebojów. Sam album okrył się srebrem w Wielkiej Brytanii, a sami The Proclaimers zaliczyli najdłuższą trasę koncertową w Wielkiej Brytanii w swojej historii, gdzie zaśpiewali dla ponad 100 tysięcy widzów i sprzedali więcej biletów niż jakikolwiek artysta w Wlk. Brytanii w latach 2007/2008. Piosenkę promowały dwa teledyski, tytułowy „Life with You” ukazał się 20 sierpnia, zaś sam album ukazał się niecałe dwa tygodnie później. Kolejnym teledyskiem był cover słynnej piosenki Wreckless Erica – „Whole Wide World” oraz dwa radiosingle „In Recognition” i „New Religion”. Album ponownie zachwycił recenzentów, a sam album został uznany za jeden z najlepszych albumów z Europy w 2007 roku.

8) Notes & Rhymes (2009) (pl. „Nuty & Rymy”)

Ósmym albumem grupy był utrzymany w bardziej rock & rollowym stylu album „Notes & Rhymes”. Album wydano 15 czerwca, zaś tydzień wcześniej światło dzienne ujrzał teledysk do piosenki „Love Can Move Mountains”, która swoją premierę miała w Forth One Radio Station. W między czasie na stronie Amazon UK udostępniono gratis utwór „I Know”. Kolejnym singlem z tejże płyty była tytułowa piosenka „Notes & Rhymes”, która ukazała się 26 października 2009 roku. B-singlem był inny utwór z tejże płyty „Three More Days”. Choć piosenki nie zostały zanotowane w pierwszej setce brytyjskich list przebojów, to sama płyta znalazła się na 30 miejscu w tych notowaniach. Płyta ponownie zebrała bardzo pozytywne opinie recenzentów, zaskakując swoim rock & rollowym stylem. Album wydany został również w dwupłytowej edycji, gdzie druga płyta zawierała cztery akustyczne wersje ich piosenek (bądź coverów) oraz sześć wersji „na żywo”, które zostały nagrane podczas koncertu na zamku w Edynburgu. Producentem albumu ponownie był Steve Evans.

9) Like Comedy (2012) (pl. „Niczym Komedia”)

Ostatnim albumem grupy było „Like Comedy”. Album promowały dwa teledyski, oraz dwa radiosingle. Tytułowa piosenka została udostępniona gratis na ich oficjalnej stronie (wciąż można ją pobrać gratis) w ramach promocji albumu. 12 marca, dokładnie na miesiąc przed premierą płyty ukazał się teledysk do piosenki „Spinning Around in the Air” w reżyseri wielkiego fana The Proclaimers, brytyjskiego komika Matta Lucasa (znanego z m. in. serialu „Mała Brytania”). The Proclaimers przebrali się w teledysku za dwie starsze panie, a sam teledysk był pariodą Golden Wedding, czyli rocznicy z okazji 50lecia rocznicy ślubu. Album ukazał się 12 maja i zadebiutował na 1 miejscu szkockich list przebojów. Kolejnym teledyskiem było „Whatever You’ve Got”. Jako ostatni ukazał się radiosingiel piosenki „Women and Wine”. Płyta zebrała bardzo pozytywne opinie recenzentów. Po raz trzeci producentem albumu był Steve Evans, który o produkcji albumu wypowiadał się w superlatywach, chwaląc sobie wolność na jaką sobie pozwolili przy tworzeniu albumu.

Kompilacje i EP

Na koncie The Proclaimers znajdują się aż pięć kompilacji hitów, choć tak naprawdę tylko dwie z nich wyszły bezpośrednio od nich. Pierwsza kompilacja to „The Best of The Proclaimers 1987/2001”, która zawiera najlepsze piosenki zdaniem The Proclaimers z pierwszych czterech albumów oraz trzy piosenki nagrane specjalnie na tą kompilację. Owa składanka została wydana w 2002 roku i była promowana dwoma teledyskami („Ghost of Love” i „The Doodle Song”, która była coverem utworu Frankie Millera) oraz radiosinglem „Lady Luck”. Kompilacja okryła się złotem w Wielkiej Brytanii. Owa kompilacja doczekała się reedycji w 2007, gdzie za sprawą Comic Relief (organizacja charytatywna komików) i The Proclaimers zrealizowali swój pierwszy i prawdopodobnie ostatni wspólny projekt; nową wersję największego hitu szkockiej grupy „I'm Gonna Be (500 Miles)", który od tej pory stał się hymnem fundacji komików. Nowe wersja jest śpiewana przez dwie fikcyjne postacie ze świata brytyjskich sitcomów - Briana Pottera (naprawdę Peter Kay) oraz Andy Pipkina (naprawdę Matt Lucas) oraz samych The Proclaimers. Owa wersja została obrana hymnen fundacji, a dochód ze sprzedaży został przeznaczony na cele charytatywne. Za sprawą tej współpracy The Proclaimers doczekali się pierwszego w swojej karierze numeru jeden na angielskich listach przebojów. Wraz z wydaniem kompilacji „The Best of...”w 2002 roku wydano również DVD, które zawiera wszytskie teledyski grupy do 2002 roku. Kolejna kompilacja hitów nosi nazwę „Finest”, która nie wywodzi się bezpośrednio od The Proclaimers, acz od wytwórni EMI. Płyta została wydana w 2003 roku, zaledwie kilka dni przed wydaniem przez The Proclaimers ich piątego albumu „Born Innocent”. Kolejna kompilacja, znów wytwórni EMI pojawiła się w 2011 roku pod nazwą „6x6 Eighties”, która zawiera piosenki sześciu różnych artystów z lat 80tych, w tym The Proclaimers. Ostatnią kompilacją The Proclaimers, była ich własna składana, która nosi nazwę „The Very Best of The Proclaimers 1987/2012”. Album składał się z 30 utworów, w tym jednej nowej piosenki „Not Cynical”, który swoją premierę miał 24 maja 2013 roku.

6. FILM I TEATR

W 2006 roku pojawił się pomysł stworzenia spektaklu teatralnego opartego na piosenkach The Proclaimers. Autorem scenariusza był Stephen Greenhorn, który pewnego dnia stwierdził, iż utwory szkockich legend, nadają się wyśmienicie na musical. Sami zainteresowani byli mocno sceptyczni do tego pomysłu i nawet wyrazili żal, że twórcy stracą dużo pieniędzy na to przedsięwzięcie. Musical otrzymał nazwę: Sunshine on Leith, która referuje do ich najpopularniejszego albumu, najpiękniejszej współczesnej szkockiej piosenki ich autorstwa oraz miejsca, w którym The Proclaimers się urodzili. Jedną z głównych ról odgrywał znany z roli Pippina we Władcy Pierścieni - Billy Boyd. Mimo obaw The Proclaimers, w 2007 roku po raz pierwszy wystawiono sztukę i szybko okazała się ona sporym sukcesem, zbierającym fantastyczne opinie recenzentów oraz sam musical został nagrodzony TMA Award for Best Musical, jako najlepszy musical roku. Sam spektakl wznawiano aż dwukrotnie i za każdym razem osiągał lepsze wyniki w sprzedaży.
Wreszcie w 2012 postanowiono przenieść sztukę na duży ekran. Znów The Proclaimers wyrazili swoje obawy, lecz znów okazały się one bezzasadne. Sunshine on Leith pobiło rekord pierwszego weekendu w Szkocji, bijąc nawet film Braveheart. Film miał dwie premiery, jedną w Toronto na 2013 Toronto International Film Festival oraz w Londynie na BAFTA w Londynie. Film jak również spektakl zebrał świetne recenzje i szybko podbił serca widzów.
Zarówno film jak i spektakl opowiadają historię dwóch szkockich żołnierzy powracających z Afganistanu i ich związków. Również oba doczekały się własnych oddzielnych soundtracków.

7. THE PROCLAIMERS NA CHWILĘ OBECNĄ

Obecnie The Proclaimers zakończyli trasę koncertową. Ich ostatni koncert podczas ostatniej trasy odbył się dla 12 000 fanów z okazji otwarcia The Hydro, nowej areny w Glasgow. The Proclaimers powrócą na trasę w 2015 roku wraz z nową płytą.
The Proclaimers w 2014 będą aktywnie działać na rzecz niepodległości Szkocji.

8. CIEKAWOSTKI

1) Żaden zespół w historii muzyki, który śpiewał w innym niż angielski/amerykański akcent nie miał większego sukcesu na arenie międynarodowej niż The Proclaimers, którzy od zawsze śpiewają w swoim szkockim akcencie.
2) The Proclaimers zagrali dla ponad miliarda widzów, wykonując piosenkę „I Gonna Be (500 Miles) przed finałem Ligi Mistrzów pomiędzy Realem Madryt a Bayerem Leverkusen. Craig wyszedł ubrany w koszulkę Realu, zaś Charlie był ubrany w koszulkę Bayeru oraz miał na sobie czapkę z daszkiem ich ulubionej drużyny FC Hibernian.
3) W teledysku do pierwszego singla (mowa o "Spinning Around in the Air") z płyty „Like Comedy”, przebrani są za starsze panie, co było ideą ich wielkiego fana, znanego komika Mata Lucasa. Singiel nosi tytuł „Spinning Around in the Air”.
4) Ulubiony film braci – The Third Man (Trzeci Człowiek)
5) Ulubiony album braci ich autorstwa: Craig: Lubię je wszystkie! (śmiech) Charlie: Born Innocent
6) The Proclaimers są jedną z niewielu grup muzycznych na świecie, który na swoim koncie ma więcej piosenek, które nie traktują o miłości, niż te które o niej traktują.
7) W niedalekiej przeszłości z okazji Prima Aprillis, brytyjska gazeta The Sun umieściła na pierwszej stronie zdjęcie The Proclaimers z podpisem: Nie jesteśmy braćmi.
8) Na podstawie ich piosenek stworzony został musical sceniczny oraz film pt. "Sunshine on Leith"
9) The Proclaimers wspierają wiele fundacji charytatywnych. Ostatnio zostali twarzami akcji Poppyscotland, która organizuje największą uliczną zbiórkę pieniędzy w Szkocji. Pieniądze zbierane są dla weteranów wojennych.
9) Nim Craig i Charlie Reid zdecydowali się na nazwę The Proclaimers rozważali nazwy: Scottish Proclaimers (Szkoccy Głosiciele) oraz The Reid Brothers.
10) Bracia znani są ze swojej politycznej działalności na rzecz niepodległej Szkocji, którą to będą promować w czasie referendum w 2014.
11) The Proclaimers są bardzo często kojarzeni z noszenia okularów, które stały się w pewnym sensie ich symbolem. Na chwilę obecną tylko Craig nosi na stałe okluary, zaś Charlie nosi soczewki, choć w czasie koncertów oboje noszą okulary.
12) Od początków swojej kariery The Proclaimers ustawiają się tak samo w stosunku do publiczności; Craig jest zawsze po lewej stronie sceny, zaś Charlie po prawej. Read more on Last.fm. User-contributed text is available under the Creative Commons By-SA License; additional terms may apply.