Tadeusz Faliszewski, ps. Jerzy Nowogródzki, Jerzy Orowski, Jan Pobóg, Jan Saskowski (ur. 20 października 1898 roku w Żywcu - zm. 2 listopada 1961 roku Chicago w USA) – jeden z najbardziej cenionych piosenkarzy dwudziestolecia międzywojennego, aktor kabaretowy, rewiowy i operetkowy, reżyser.

Ukończył Szkołę Politechniczną we Lwowie, podczas I wojny światowej służył w Legionach w I pułku ułanów pułkownika Władysława Beliny-Prażmowskiego, jako oficer łącznikowy z Ministerstwem Spraw Wojskowych.

Jako aktor debiutował w 1922 roku, występując w Krakowie, Radomiu, Kaliszu i Częstochowie. Jako wokalista występował razem z Adamem Astonem i Tadeuszem Sas-Jaworskim, w niezwykle popularnym Chórze Warsa, związany był z warszawskimi teatrzykami rewiowymi Morskie Oko i Nowy Ananas. W latach 1929-1930 kierował kinoteatrem Hollywood, a później założył własny kabaret literacki Rajski Ptak.

W konkursie Polskiego Radia zorganizowanym w 1937 roku, mającym wyłonić najpopularniejszego piosenkarza zajął III miejsce, po Mieczysławie Foggu i Stefanie Witasie.

W 1937 roku wystąpił w filmie Konrada Toma „Parada Warszawy”, a w 1938 roku w „Królowej przedmieścia” w reżyserii Eugeniusza Bodo.

Jako wokalista znany był głównie z piosenek do tekstów Andrzeja Własta, jak: „Szkoda twoich łez”, „Przytul, uściśnij , pocałuj”, „Tango andrusowskie”, „Ty, miłość i wiosna”, „U cioci na imieninach” , oraz innych autorów jak „ Bal na Gnojnej” do słów sł. Juliana Krzewińskiego i Leopolda Brodzińskiego, czy słynne „Szczęście trzeba rwać jak świeże wiśnie” Walerego Jastrzębiec-Rudnickiego.

Po wybuchu II wojny światowej, znalazł się jako więzień w obozie w Gusen, gdzie śpiewał w chórze i prowadził zespół artystyczny, organizując teatr estradowy.

Po wojnie pozostał na emigracji początkowo w Wielkiej Brytanii a następnie w USA gdzie współpracował z Feliksem Konarskim. .