Neil Young (ur. 12 listopada 1945 w Toronto w Kanadzie), gitarzysta, wokalista i kompozytor rockowy. Autor poetyckich, filozoficznych tekstów piosenek, cechujących się jednakże prostotą stylu. Od lat 60., aż do dziś wyraża w nich ideały cechujące kontrkulturę hippisowską. W swym muzycznym stylu przechodzi ze skrajności w skrajność – od miękkiego, niekiedy łzawego, akustycznego folk rocka, do agresywnego hard rocka, zawsze jednak dotykając w swej muzyce istotnych kwestii ludzkiej egzystencji. W swoim folkowym dorobku skłaniał się nieraz w stronę rocka psychodelicznego, a nawet grunge'u i heavy metalu. Często wzbogacał swoje utwory o długie, spektakularne solówki gitarowe.

Głos Neila Younga, nienaturalnie wysoko ustawiony, a zarazem nieco szorstki, jest jednym z najłatwiej rozpoznawalnych w muzyce rockowej. Neil Young jest znany ze swej pracowitości. Od początku swej kariery w połowie lat sześćdziesiątych nieustannie nagrywa nową muzykę oraz intensywnie koncertuje, jednocześnie współpracując z wielką ilością innych artystów, także tych z najnowszego pokolenia. Artysta jest znany ze sprzeciwu wobec korporacyjnego sponsoringu w kulturze. Sam z wielką konsekwencją odmawia uczestniczenia w sponsorowanych imprezach kulturalnych, ani też nie udostępnia swych dzieł w celach reklamowych.

Neil Young urodził się oraz rozpoczął karierę muzyczną w Kanadzie, by kontynuować ją w USA. Najpierw grał w grupie Buffalo Springfield, a następnie związał się z folkową supergrupą Crosby, Stills, Nash and Young. Od 1969 występuje jako solista wraz z akompaniującą mu grupą Crazy Horse.

Do największych przebojów Neila Younga należą:Hey, Hey, My,My; Keep on rockin' in the free world; Heart of Gold; Helpless; Old Man; Like a Hurricane czy hardrockowy utwór Cinnamon Girl, prawdopodobnie dedykowany dziewczynie Jima Morrisona – Pameli Courson. Cinnamon Girl jest ponadto często wymieniany na listach najlepszych i najsłynniejszych solówek gitarowych w muzyce rockowej.

Od 1964 występował kolejno z zespołami:

* The Squires (w 1964 i 1965)
* The Mynah Birds (w 1965)
* Buffalo Springfield (od 1966 do 1968)
* Crosby, Stills, Nash & Young (od 1969 - z przerwą - do 1974, i w 1988 oraz 1999)
* The Stills - Young Band (w 1976)

Od 1968 nagrywa też płyty autorskie, często z towarzyszeniem amerykańskiej grupy Crazy Horse (w 1966 zamieszkał w Los Angeles).

Zdobył opinię autora i wykonawcy piosenek przygnębiających, ponurych, pesymistycznych.
Charakterystycznym wysokim tonem śpiewał o miłości, która niszczy (The Losing End, Only Love can Break Your Heart, Love To Burn), o samotności (The Loner, Running Dry, When Your Lonely Heart Breaks), o goryczy sławy (Don't Be Denied), o śmierci (Tonight's The Noght, Tired Eyes). Ze smutkiem wspominał odchodzące w niepamięć lata hippisowskiej naiwności (After The Gold Rush). Buntował się przeciwko postępującej komputeryzacji i automatyzacji życia (Computer Age, When R In Control). Twierdził, że Stany Zjednoczone są dalej krajem, który nie uporał się z problemem nędzy (Life In The City). Mieszkańców Południa oskarżał o rasizm (Southern Man). Przypominał pogrom i całkowitą zagładę prawowitych mieszkańców amerykańskiej ziemi - Indian (Cortez The Killer). Powracał do tematu wojny wietnamskiej (Long Walk Home).
W okresie prezydentury Ronalda Regana zaskoczył wszystkich swoich wielbicieli aktywnym poparciem jego polityki oraz zamanifestowaną w wielu swoich utworach postawą konserwatywną (Union Man, Mideast Vacation).

W repertuarze Neila Younga dominowały zawsze dwa kierunki: melancholijne ballady (np. Cinnamon Girl, Down By The River, Cowgilr In The sand, Hear Of Gold, Old Man, Don't Be Denied, Tonight's The Night, Ways Of Love, Someday, Too Far Gone) oraz mocne rockowe (grungowe) utwory (When You Dance I Can Realy Love, Last Dance, Come On Baby Let's Go Downtown, Motorcycle Mama, Welfare Mothers, Sadan delivery, Eldorado, Fuckin' Up oraz Hey Hey My My - Into The Black, dedykowany Johnny'emu Rottenowi, wokaliście The Sex Pistols). Przywiązanie do muzyki country ujawniały takie piosenki Neila Younga, jak The Losin End, Only Love Can Break Your Heart, Roll Another Number For The Road, Comes A Time, Human Hiway, a także zawartość albumu "Old Ways" (1985), nagranego z towarzyszeniem m. in. Emmylou Harris, Waylona Jenningsa i Williego Nelsona. Płytę "Neil Young & The Shocking Pinks: Everybody's Rockin'" (1983) wypełniały standardy i stylizacje rock'n'rollowe, a album "Neil Young & The Bluenotes: This Notes For You" (1988) utwory blusowe i rhythm'n'bluesowe. Wyjątkiem w dorobku Neila Younga była płyta "Trans" (1983), na której szeroko wykorzystano syntezatory, a głos Younga w większości utworów został zniekształcony za pomocą vocodera.

Zrealizował dwa filmy: "Journey Through The Past" (1972) i "Human Hiway" (1978, współpraca reżyserska Dean Stockwell). W obu też wystąpił. Wziął udział w "The Lost Waltz" (1977, reżyseria Martin Scorsese) oraz zagrał małe role w "Made In Heaven" (1987, reżyseria Alan Rudolph) i "Backtrack"(1988, reżyseria Dennis Hopper). Jego dziełem był też reportaż z własnych występów "Rust Never Sleeps" (1979), sygnowany pseudonimem Bernard Shackey. Stworzył muzykę do "The Buffalo Roam" (1980, reżyseria Art Linson) oraz "Dead Man" (1996, reżyseria Jim Jarmusch).

Albumy "Decade" (1977) oraz "Lucky Thirteen" (1993) miały charakter retrospektywny.

Nagrania koncertowe Younga wydano na płytach "Time Fades Away" (1973), "Live Rust" (1979), "Weld" (1991), "Unplugged" (1993), "Year Of The Horse" (1997), a także - wraz z nagraniami studyjnymi - "Journey Through The Past" (1972) i "Life" (1987).

W 1995 nagrał razem z członkami zespołu Pearl Jam płytę "Mirror Ball".

W 1999 ukazała się płyta Crosby, Still, Nash & Young " Looking Forward" .