Hanna Skarżanka (ur. 8 marca 1917 w Mińsku, zm. 8 listopada 1992 w Warszawie) - polska aktorka teatralna i filmowa.

Urodziła się w Mińsku, wywodzi się z rodziny ziemiańskiej wyznania ewangelicko – reformowanego, dość luźno związanej ze swoim Kościołem.

W 1937 rozpoczęła studia na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Równolegle studiowała w Konserwatorium. Wkrótce przeniosła się na polonistykę.

Od grudnia 1940 do marca 1941 do należała do zespołu Teatru Małego w Wilnie. Wkrótce jednak przerwała pracę w teatrze, co było spowodowane wybuchem wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 roku. W czasie okupacji niemieckiej miasta pracowała jako kelnerka w kasynie żołnierskim, zbierała informacje dla polskiego wywiadu wojskowego. Od stycznia 1942 należała do Kedywu Okręgu Wileńskiego AK. Uczestniczyła w akcji odbicia Mieczysława Szpakiewicza z więzienia na Łukiszkach. W 1944 wznowiła działalność artystyczną, tym razem w wileńskim zespole należącym do Polskiego Teatru Dramatycznego, kierowanego przez Mieczysława Szpakiewicza. Następnie udzielała się m.in. w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie, Teatrze Polskim w Poznaniu, a największy rozgłos przyniosły jej role w sztukach wystawianych w warszawskim Teatrze "Ateneum" w latach 1960-1975.

W roku 1979 zrezygnowała na krótko z gry w teatrze, ale nadal interesowała się życiem społecznym i artystycznym Warszawy. Z tego też względu, za namową ks. Jerzego Popiełuszki, występowała przez jakiś czas w przedstawieniach kościelnych. W roku 1982 przejęła obowiązki kierownika artystycznego Muzeum Archidiecezji Warszawskiej. Dzięki temu mogła przyczynić się do jeszcze większego rozpowszechnienia idei chrześcijańskiej na ziemi polskiej w czasach komunizmu. W latach 1988-1991 ponownie gościła na scenie Teatru "Ateneum" w Warszawie.

Zmarła w 1992 w Warszawie, została pochowana na warszawskim cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym