Angielski zespół rockowy, założony w 1977 r. w Sheffield, wywodzący się z nurtu New Wave Of British Heavy Metal. Od 1992 roku do dziś funkcjonuje w składzie Joe Elliott (wokal), Phil Collen (gitara), Vivian Campbell (gitara), Rick Savage (bas), Rick Allen (perkusja). Największe sukcesy zespołu przypadły na lata 80-te i 90-te.

Ich album High 'n' Dry z 1981 roku powstał przy współpracy z producentem "Muttem" Langiem, który pomógł grupie zdefiniować ich własny styl, a utwór "Bringin' On The Heartbreak" był pierwszym metalowym klipem granym przez stację MTv w 1982 roku. Następny studyjny album Pyromania (1983) z głównym singlem "Photograph" sprzedał się w ponad dziesięciomilionowym nakładzie i został sklasyfikowany na 384 miejscu w rankingu "500 najlepszych albumów wszech czasów" magazynu Rolling Stones.

Wydany w 1987 r., czwarty studyjny krążek zespołu, Hysteria wspiął się na czołówki list amerykańskich i brytyjskich. W 2009 roku płyta pokryła się dwunastokrotną platyną w Stanach Zjednoczonych oraz sięgnęła sprzedaży 20 milionów kopii na całym świecie. Album zrodził siedem singli zespołu: "Women", "Animal", "Pour Some Sugar On Me", "Rocket", "Armaggedon It", "Hystaria" oraz balladę "Love Bites", która dotarła na pierwsze miejsce amerykańskiej Billboard Hot 100.

Kolejny krążek, Adrenalize (pierwszy po śmierci gitarzysty Steve'a Clarke) dotarł do pierwszych miejsc w amerykańskiej U.S. Billboard 200 oraz brytyjskiej U.K. Album Chart w 1992 roku i zawiera takie hity, jak "Let's Get Rocked" czy "Have You Ever Needed Someone So Bad".

Retroactive z 1993 roku zawiera akustyczny przebój zespołu "Two Steps Behind", a album z największymi przebojami, Vault, wyróżnia nowy utwór "When Love & Hate Collide".

Jako jeden z najlepiej sprzedających się artystów muzycznych Def Leppard sprzedało ponad 100 milionów albumów na całym świecie, a dwie z nich, Pyromania i Hysteria uzyskały diamentowy status RIAA. Są jednym z pięciu zespołów w historii, którego dwa studyjne krążki rozeszły się w ponad dziesięciomilionowym nakładzie w USA. Zespół został sklasyfikowany na 31 miejscu listy "100 najlepszych zespołów hard rockowych" oraz na miejscu 70. "100 najlepszych artystów wszech czasów" wg telewizji VH1.

Wczesne lata

Rick Savage, Tom Kenning i Pete Willis, wszyscy studenci w Tapton School w Sheffield założyli w 1977 r. zespół o nazwie Atomic Mass. Zespół oryginalnie grywał z Savege'em na basie (po próbach jego grze na gitarze), Willisem jako gitarzystów oraz Kenningiem za perkusją. 18-letni wówczas Joe Elliott próbował dostać się do zespołu jako gitarzysta, po przypadkowym spotkaniu z Petem Willisem. Podczas przesłuchań grupa doszła do wniosku, iż Elliott bardziej nadaje się do roli głównego wokalisty. Ich pierwszy występ odbył się w sali jadalnej Westfield School w Sheffield.

Niedługo potem zespół zmienił nazwę na Deaf Leopard, którą Elliott posługiwał się w pisaniu recenzji dla wyimaginowanych zespołów z jego angielskiej klasy. Po sugestii Kenninga nazwa została nieco zmodyfikowana z oryginału, gdyż miała być nie kojarzona jako nazwa punkowej kapeli. W styczniu 1978 roku dołączył gitarzysta Steve Clark, po udanych przesłuchaniu, na który zagrał w całości "Free Bird" zespołu Lynyrd Skynyrd.

W listopadzie, tuż przed sesją nagraniową późniejszej EP-ki znanej jako The Def Leppard E.P. Kenning nagle opuścił zespół, zakładając później własny band pod nazwą Cairo. Na czas nagrań został zastąpiony przez Franka Noona. Pod koniec miesiąca jako etatowego perkusistę zatrudniono wówczas tylko 15-letniego Ricka Allena. Sprzedaż E.P. wzrosła po tym, jak utwór "Getcha Rocks Off" przebił się do eteru za sprawą DJ-a radiowego BBC Johna Peela.

W 1979 roku zespół zebrał dużą liczbę oddanych fanów brytyjskiego hard rocka i heavy metalu. Byli też początkowo uznawani za liderów wschodzącego wówczas nurtu New Wave Of British Heavy Metal. Ich rosnąca popularność doprowadziła do podpisania kontraktu płytowego z dużą firmą fonograficzną Phonogram/Vertigo (Mercury Records w Stanach). Oryginalny management zespołu, MSB, dowodzony przez duet Pete Martin i Frank Stuart - Brown został zwolniony po bójce Martina i Elliotta na środku drogi. Grupa zatrudniła Petera Mescha z Leber - Krebs, który załatwił im brytyjską trasę koncertową jako support AC/DC. Mensch, który cały czas miał oko na zespół, powoli stał się ich menadżerem.


Wschodzące gwiazdy

Debiutancki album Def Leppard, On Through The Night został wydany 14 marca 1980 r. Pomimo tego, iż krążek dotarł do Top 15 w Wielkiej Brytanii, wielu wczesnych fanów odwróciło się od zespołu w przekonaniu, iż grupa stara się mocno dotrzeć do amerykańskich słuchaczy, przez utwory, takie jak "Hello America" oraz większą liczbę koncertów w Stanach u boku Pata Traversa, AC/DC czy Teda Nugenta. Dowodem niechęci był sierpniowy festiwal w Reading, podczas którego fani obrzucali zespół puszkami i butelkami po piwie wypełnionymi moczem. Powodem, iż całe zajście miało miejsce, było też artykuł Geoffa Bartona zamieszczony w magazynie Sounds, pod tytułem "Has the Leppard change it's spots?", oskarżający zespół o zaprzedanie się rynkowi amerykańskiemu.

Zespół zwrócił uwagę ówczesnego producenta AC/DC, Roberta Johna "Mutta" Langa, który zgodził się na współpracę przy drugim albumie, High 'n' Dry wydanym ostatecznie 11 lipca 1981 r. Drobiazgowe podejście Langa pomagało zdefiniować własne brzmienie zespołu. Oprócz imponujących wyników sprzedaży, singiel "Bringin' On The Heartbreak" stał się jednym z pierwszych metalowych klipów granych przez amerykańską stację MTv, co przysporzyło większy rozgłos grupie w USA. Po wydaniu płyty, rozpoczęła się europejska trasa, na której zespół supportował Ozzy'ego Osbourne'a i Blackfoot.

Phil Collen, założyciel glam rockowego zespołu Girl, 12 lipca 1982 roku zastąpił Peta'a Willisa, który został zwolniony poprzedniego dnia, za nadmierne spożycie alkoholu w miejscu pracy. Ta zmiana personelu miała miejsce podczas nagrań trzeciego studyjnego krążka, Pyromania, który został wydany 20 stycznie 1983 r. Produkcją ponownie zajął się Mutt Lange. Główny singiel z płyty, "Photograph" stał się, obok "Beat It" Michaela Jacksona najbardziej pożądanym klipem MTv i podstawą ramówek rockowych rozgłośni radiowych (pozwalając na dominację krążka w US Album Rock Charts przez sześć tygodni) oraz umożliwiła Def Leppard na amerykańską trasę w roli headlinera.

Wspierana przez "Photograph", a następnie przez single "Rock Of Ages" i "Foolin'" Pyromania sprzedała się w 6 milionach egzemplarzy w 1983 roku (ponad 100 tys. egzemplarzy na tydzień), przez co na szczytach list album przebijał tylko Thriller Michaela Jacksona. Dzięki ogromnemu sukcesowi, płyta stała się się katalizatorem dla pop-metalowego ruchu lat 80. W 2004 roku album zyskał status diamentowego po sprzedaniu 10 milionów kopii w Stanach Zjednoczonych. Amerykańska trasa Def Lepparda rozpoczęła się od supportu Billy'ego Squiera w marcu, a zakończyła występem przed ponad 55-tysięczną widownią jako główna gwiazda w Jack Murphy Stadium w San Diego we wrześniu. Świadectwem wielkiej popularności Def Leppard w tamtym okresie był amerykański sondaż Gallupa na ulubiony rockowy zespół, w którym Leppard prześcignęli m.in. The Rolling Stones, AC/DC czy Journey. Jednakże wielka popularność nie przejawiała się w ich rodzimej Anglii, w której numerem jeden było wówczas Duran Duran.

Hysteria

W lutym 1984 roku zespół przeniósł się do Dublina, ze względu podatkowych, by tam kontynuować pisanie materiału na następcę Pyromanii. Mutt Lange początkowo przyłączył się do sesji nagraniowych, jednak nagle zrezygnował, tłumacząc się dużym wyczerpaniem. Zamiast niego został zatrudniony Jim Steinman.

31 grudnia 1984 r. perkusista Rick Allen stracił lewą rękę, na wskutek wypadku na drodze A57, na wzgórzach w okolicach rodzinnego domu, Sheffield. Jego corvetta wypadła z jezdni na ostrym zakręcie i uderzyła w bariery ochronne. Pomimo poważnego wypadku, Allen chciał wypełnić swoje zobowiązania wobec Def Leppard, zdając sobie sprawę, że będzie musiał używać nóg do wykonywania partii, granych wcześniej rękoma. Zaczął pracować z Simmonsem nad stworzeniem elektronicznego zestawu perkusyjnego. Pozostali członkowie Def Leppard wspierali Allena w działaniach i nigdy nie szukali dla niego zastępstwa. Perkusista zamykał się w osobnym studiu być ćwiczyć na swoich nowych bębnach. Efekty nadeszły szybko, kiedy po kilku miesiącach zaprezentował kolegą wstęp do "When The Levee Breaks" Led Zeppelin, co było niezwykle emocjonalnym momentem. Podczas tego okresu roli producenta ponownie podjął się Mutt Lange. Zespół wyjechał na mini tournee po Irlandii, na które zabrał Jeffa Richa, do partnerowania Rickowi na koncertach, jednak gdy ten przegapił jeden z występów postanowiono, iż Allen będzie grał sam. Powrót Allena został przypieczętowany w 1986 r. podczas Monsters Of Rock w rodzimym Donnington ogromną owacją po wprowadzeniu przez Joe Elliotta.

Po ponad trzech latach nagrywania album Hysteria został wydany 3 sierpnia 1987 r. W Wielkiej Brytanii pierwszy singiel "Animal" stał się pierwszym utworem grupy w Top 10 w ich ojczystym kraju, dochodząc do 6 miejsca w UK Singles Chart. "Animal" rozpoczął też serię dziesięciu kolejnych utworów zespołu w US Billboard Hot 100 Top 40 Singles. Hysteria wdarła się na szczyty list przebojów w Wlk. Brytanii już tydzień po premierze. Mimo to, sprzedaż w Stanach szła stosunkowo wolno w porównaniu z wcześniejszą Pyromanią, do momentu wydania na singlu "Pour Some Sugar On Me". Drugi wielki hit grupy jak i cała płyta dotarły na pierwsze miejsce US Billboard Hot 100 w 1988 r. "Pour Some Sugar On Me" utrzymało się na szczycie Dial MTv przez rekordowe 73 dni. Powszechnie uważany za sztandarowy hit Def Leppard utwór został sklasyfikowany na drugiej pozycji w liście VH1 "100 Greatest Songs of the 80's". W październiku 1988 r. ballada Love Bites dotarła jako pierwszy i jedyny singiel Def Leppard w US Billboard Hot 100, a w styczniu 1989 r. "Armaggedon It" zagościło w Top 5 tejże listy. Hysteria to jedna z niewielu płyt, która posiada 7 singli lub więcej, które znalazły się na amerykańskiej liście US Hot 100: "Women" (#80), "Animal" (#19), "Hysteria" (#10), "Pour Some Sugar On Me" (#2), "Love Bites" (#1), "Armaggedon It" (#3), "Rocket" (#12). Płyta pozostała na listach przez 3 lata i sprzedała się w ponad 20 milionach egzemplarzach na całym świecie. Równie udana była 15-miesięczna trasa promująca album, podczas której, zespół grał na scenie ustawionej po środku hal, co było trafionym pomysłem, wykorzystanym w późniejszych trasach. Podczas Brit Awards w 1989 roku, które odbyło się w Royal Albert Hall w Londynie, zespół był nominowany kategorii "Best British Group". Na scenie wykonali utwór "Pour Some Sugar On Me". Podczas American Music Awards w tym samym roku zespół zwyciężył w kategoriach "Favourite Heavy Metal/Hard Rock Artist" oraz "Favourite Heavy Metal/Hard Rock Album".

Adrenalize i zmiana muzycznego kierunku

Po Hysterii zespół szybko zabrał się do pracy nad nowym, piątym albumem, chcąc uniknąć długiej przerwy. W tym czasie alkoholizm Steve'a Clarke'a pogorszył się do tego stopnia iż stale przebywał na sesjach odwykowych. Z tego powodu cierpiały sesje nagraniowe, przez co w połowie 1990 r. Clarke otrzymał 6-miesięczny urlop. Clarke zginął od przypadkowej kombinacji leków na receptę i alkoholu 8 stycznia 1991 r. w swoim domu w Londynie.
Pozostali członkowie postanowili kontynuować i nagrali album jako czteroosobowy skład, z Philem Collenem nagrywającym drugie partie gitar w stylu Steve'a Clarke'a. Płyta Adrenalize została wyda 31 marca 1992 r. Album od razu dotarł do pierwszych miejsc zarówno amerykańskich i brytyjskich, utrzymując się tam przez 5 tygodni. Pierwszy singiel "Let's Get Rocked" okazał się wielkim hitem. Zespół zagrał go podczas MTV Video Music Awards 1992, gdzie utwór był nominowany w kategorii "Best Video of the Year". W kwietniu 1992 roku. Def Leppard wystąpiło na Freddie Mercury Tribute Concert na stadionie Wembley, wykonując "Animal", "Let's Get Rocked" oraz utwór Queen "Now I'm Here" z gitarzystą Brianem Mayem. Joe Elliot wykonał jeszcze "Tie Your Mother Down" z członkami Queen oraz gitarzystą Slashem.

Po kolejnych światowych trasach z Dio i Whitesnake, gitarzysta Vivian Campbell dołączył do zespołu, który powoli musiał ugiąć się pod wpływami alternatywnego rocka i grunge'u. Kolekcja mniej znanych i wcześniej nie wydanych utworów nagranych w latach 1984-1993 została wydana na płycie Retroactive wydanym w 1993 r., poprzedzona jeszcze sukcesem kawałka "Two Steps Behind" (pochodzącej ze ścieżki dźwiękowej do filmu "Bohater ostatniej akcji" z Arnoldem Schwarzeneggerem). Kolejny singiel "Miss You in a Heartbeat" trafił do kanadyjskiej Top 5. Retroactive sprzedało się do tej pory w 3 milionowym nakładzie. Dwa lata później Def Leppard wydało pierwszą płytę ze swoimi przebojami - Vault: Def Leppard Greatest Hits (1980-1995), która dotarła do miejsce trzeciego w Wlk. Brytanii i sprzedała się w ponad 5 milionowym nakładzie. Kompilacja zawierała jeden nowy numer "When Love & Hate Collide", który stał się największym hitem zespołu w Wielkiej Brytanii dochodząc do miejsca 2 w UK Singles Chart.

Slang, wydany w maju 1996 r. był desperacką próbą powrotu na szczyt przez mroczniejsze teksty oraz okrojonym, alternatywno-rockowym graniem. Płyta spotkała się z małym odbiorem, w porównaniu z latami wcześniejszymi, mimo to, Q Magazine uznał płytę najlepszym albumem 1996 roku. Slang był pierwszym krążkiem, na którym Rick Allen zagrał na pół-akustycznym zestawie perkusyjnym, a nie elektronicznym, co miało miejsce od czasów Hysterii.

VH1 przypomniało o Def Leppard podczas realizacji jednego z pierwszego odcinków Behind the Music w 1998 roku. Powtórki odcinka przyniosły jedne z najwyższych ocen z całej serii i przywróciły zespół do świadomości publicznej (po roku "pogrzebu" przez silne wpływy rocka alternatywnego). Odcinek został nawet sparodiowany podczas Saturday Night Live. W celu wykorzystania ponownego medialnego szumu Def Leppard powróciło do klasycznego brzmienia z nowym albumem Euphoria w 1999 roku. Pierwszy singiel, "Promises" zjednoczył ponownie zespół i Mutta Langa oraz przywrócił na szczyty list przebojów w Stanach. Pokrył się tam złotem, tak samo, jak w Kanadzie.

2000-2007

5 sierpnia 2000 r. Def Leppard zostało wprowadzone do Walk Hall of Fame na ulicy Sunset Boulevard w Hollywood, przez ich przyjaciela Briana Maya. W 2001 VH1 zrealizowało i wyemitowało "Hysteria-Def Leppard Story, film biograficzny z Anthonym Michael Hallem jako Muttem Langiem, oraz Amber Vallettą jako Lorelei Shellist (dziewczyną Steve'a Clarke'a). Dokumentalny dramat ukazywał losty zespołu od 1977 r. przez 1986 r. opowiadając o próbach i triumfach Ricka Allena i Steve'a Clarke'a. Film jest dostępny na DVD.
Dziesiąty album Def Leppard, X, wytyczył nowy kierunek zespołu, zbliżony bardziej do pop-rockowego granie, a nie surowego hard rocka. X szybko zniknęła z list, przez co stała się najmniej udanym krążkiem grupy, choć trasie towarzyszyła największa liczba słuchaczy, od czasów Adrenalize.

Rozszerzona i zaktualizowana kolekcja największych hitów Best Of została wydana na całym świecie w 2004 roku. Jedyna, północnoamerykańska wersja Rock of Ages - The Definitive Collection została wydana w maju. Def Leppard wzięło udział w Live 8 w Filadelfii oraz koncertowało w lecie z Bryanem Adamsem. W 2005 roku zespół opuścił długoletnie kierownictwo, Q-Prime, a podpisało kontrakt z HK Magagement.

W maju 2006 rok. zespół wydał album z coverami, Yeah!. Płyta jest hołdem dla klasycznych zespołów z dzieciństwa członków zespołu, takich jak Blondie, ELO, The Kinks czy Sweet.
Zespół wraz z Queen, Kiss i Judas Priest wzieli udział w ceremonii VH1 Rock of Honors. Podczas wieczoru The All American Rejects złożyli hołd grupie, grając utwór "Photograph". Wkrótce potem Def Leppard zdecydowało się na trasę po Stanach razem z Journey.


Songs from the Sparkle Lange

Płyta Songs From The Sparkle Lange została wydana w 2008 roku. Płyta zadebiutowała na pozycji nr 5 w Billboard Hot 200 w Stanach. Pierwszym singlem zostało "Nine Lives" nagrane wspólnie z piosenkarzem country Timem McGrawem, który jest współautorem kompozycji. Trasa promująca album ruszyła w marcu od Greensboro. Podczas amerykańskiej odnogi była wspierana przez Styx i REO Speedwagon.
W październiku zespół grał z wokalistą country Taylor Swift podczas sesji w Nashville o nazwie CMT Crossroads: Taylor Swift & Def Leppard, które zostało wydane na DVD i było dostępne wyłącznie w punktach Wall-Mart.


Teraźniejszość

W 2011 r. światło dzienne ujrzało pierwsze koncertowe wydawnictwo zespołu, Mirrorball. Jednocześnie zostalo ogłoszone, że zespół weźmie udział w festiwalu Download w 2011 roku. Pierwszym singlem z nowej płyty był nowy utwór studyjny "Undefeated".
Def Leppard rozpoczęło dwumiesięczne tournee w USA latem 2011r. z Heart. Zespół zagrał siedem koncertów w Australli w październiku z The Choirboys i Heart, dwa koncerty w Japonii w listopadzie i sześć w Wlk. Brytanii w grudniu ze Steel Panther i Mötley Crüe. Następnie koncertował z Poison i Litą Ford w USA latem 2012 roku. Byli główną gwiazdą Rock Fest w 2012 roku.
W następnym roku zespół odegrał 11 koncertów w Hard Rock Hotel and Casino w Las Vegas. Wykonywali album Hysteria w całości tak jak i inne przeboje. Phil Collen przyznał, iż nagrywali pokazy, z których miało wyłonić się wydawnictwo na żywo zatytułowane Hysteria Live. Koncertowy krążek, ostatecznie zatytułowany Viva! ukaże się 22 października 2013 roku. Zespół grał każdego wieczoru inny set przed wykonywaniem Hysterii.
W kwietniu 2013 roku. zespół odświeżył kilka swoich utworów a ostatecznie cały album w celu obejścia wytwórni z przyszłych należności.
W czerwcu 2013 Vivian Campbell ogłosił iż jest pod wpływem chłoniaka Hodkinsa, który niszczy białe krwinki. Zdecydował się kontynuować współpracę oraz koncertowanie.

Muzyka Def Leppard jest mieszanką hard rocku, AOR, pop i heavy metalu, z wielowarstwowymi, harmonicznymi wokalami oraz melodyjnymi gitarowymi riffami. Pomimo, iż był uznawany za jeden, z czołowych zespołów NWOBHM, zespół był coraz częściej przypisywany do sceny glam, dzięki dużym sukcesom komercyjnym. Członkowie Def Leppard często wyrażali jednak niechęć do glam metalowych wytwórni. W Hysterii zespół rozwinął własne brzmienie, za którą kryje się elektryczna perkusja, melodyjne riffy czy zharmonizowane wokale.