Buck-Tick jest istniejącym na rockowej scenie muzycznej od wielu, wielu lat zespołem, którego muzykę trudno określić. Ich dorobek muzyczny jest niezwykle bogaty i różnorodny, dzięki czemu łatwo można znaleźć w nim coś dla siebie. Szczególną uwagę zwraca na siebie głos wokalisty: dźwięczny, mocny, melodyjny i bardzo męski. Piękny głos w połączeniu z ciekawymi tekstami owocuje niesamowitymi piosenkami.

Na występach na żywo nie sposób nie zauważyć sporych możliwości aktorskich wokalisty, co dodaje muzyce Buck-Tick dodatkowej porcji tajemniczości. Koncerty zespołu mają zazwyczaj dopracowaną w szczegółach oprawę wizualną i są niezwykłymi i jedynymi w swym rodzaju show. Polecam 'Warp Days', który uważam za jeden z najlepszych zarejestrowanych występów zespołu. Innym elementem charakterystycznym Buck-Tick są instrumenty, których używa Imai Hisashi - poza gitarą elektryczną jest mistrzem hałasu syntezatorowego, co początkowo może naprawdę działać na nerwy. Na szczęście tego typu efekty specjalne nie pojawiają się w każdym utworze lub są serwowane z umiarem. No i zwyczajnie można się do tego przyzwyczaić. Sama muzyka jest naprawdę godna uwagi - nastrojowa, nostalgiczna lub ciężka, w zależności od piosenki.

Image zespołu zmieniał się w ciągu lat, z klasycznego visual lat 80-tych (trudno go opisać, to trzeba zobaczyć) do 'zwyczajnych' strojów jakie prezentują dziś członkowie zespołu. Wokalista ubiera się niemal zawsze w jednolitą czerń, a Imai zasłynął z dżinsów i białych butów. Z całą pewnością są indywidualistami, z których twórczością warto się zapoznać.

Autor : dehira (2005-10-08)
BIOGRAFIA
Początki historii zespołu sięgają 1983 roku. O jego powstaniu zadecydowali Imai Hisashi (wybrał gitarę) i U-ta (basista, w profilu znajdziecie go pod imieniem Higuchi Yutaka, częściej jednak używa pseudonimu), później dołączył do nich Hidehiko (przyjaciel U-ty, kolejny gitarzysta), Atsushi Sakurai (kolega z klasy Hidehiko, wybrał perkusję) oraz Araki (wokalista).

Kiedy już postanowili, że stworzą zespół wzięli się za naukę gry ;). Przybrawszy nazwę Hinan Go-Go zaczęli grać głównie covery innych zespołów. Po ukończeniu szkoły średniej przez wszystkich członków zespołu zmienili nazwę na Buck-Tick. Wtedy też powstała ich pierwsza oryginalna kompozycja - 'Plastic Syndrome'. Po raz pierwszy zagrali jako Buck-Tick w 1984 roku, a swój pierwszy i tylko własny koncert dali 4 września 1985 roku w Tokio.

Miesiąc później zespół opuścił Araki. W związku z tym mikrofon przejął Atsushi, a brak kadrowy za perkusją uzupełnił starszy brat U-ty, Toll Yagami. W tym składzie zagrali po raz pierwszy 4 grudnia 1985 roku i od tego czasu w zespole Buck-Tick nie było żadnych przetasowań po dzisiejszy dzień, czyli przez niemal 20 lat, co jest ewenementem na japońskiej scenie muzycznej.

Po przeprowadzce do Tokio nagrali za zaoszczędzone pieniądze pierwsze demo, na którym znalazły się 4 piosenki. Wkrótce potem podczas jednego z koncertów zwrócił na nich uwagę Kazuyo Sawaki, producent wytwórni Taiyo Records. Po podpisaniu kontraktu wydali profesjonalny dwustronny singiel, po którym Buck-Tick stał się dość popularnym zespołem na scenie indies. W 1986 roku powstał też ich pierwszy fanklub.

Pierwsze wydanie pełnego albumu, 'Hurry Up Mode', miało bardzo ograniczony nakład i zostało wydane na dwóch nośnikach: na płycie winylowej i na cd. Dzisiaj należy do rzadkości i jako okaz kolekcjonerski jest niesamowicie wręcz drogi. Sukces jakim się okazał i album i późniejsze koncerty (chłopcy mieli w tym spory udział, nie tylko muzyczny; np. rozklejali plakaty i naklejki informacyjne i reklamowe) przyciągnął uwagę wytwórni major Victor. Po podpisaniu z nią kontraktu Buck-Tick nagrał najpierw próbne demo, a następnie, 21 listopada, pełny album 'Sexual XXXXX'. Promocją albumu zajęła się wytwórnia - wydali zestaw pocztówek dla fanów (bardzo dziwaczne te pocztówki, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę image zespołu w tamtych czasach ;]) oraz nakręcili pierwszy videoklip - Sexual XXXXX.

Ze względu na rosnącą popularność, specyficzne fryzury i strój, członkowie zespołu stali się przez pewien czas ulubionym obiektem dziennikarzy do przeprowadzania wywiadów i gośćmi w licznych show telewizyjnych. Rok 1988 był dla Buck-Tick wyjątkowo pracowity. Wydali 2 albumy i maxi singiel, uczestniczyli w licznych sesjach fotograficznych i grali koncert za koncertem. Rok ten jest pamiętny również z tego względu, że członkowie grupy postanowili porzucić swój dotychczasowy 'wizytówkowy' wizerunek sceniczny. Niewykluczone, że na tą decyzję miały wpływ pytania o ilość lakieru do włosów jakiej potrzebują do zrobienia TAKIEJ fryzury, jakie notorycznie zadawano im podczas wywiadów ;).

Rok '89 upłynął pod znakiem skandalu - Imai Hisashi został aresztowany za posiadanie LSD. Z tego powodu przerwana została trasa koncertowa, a o zespole zrobiło się cicho na kilka miesięcy. Kiedy powrócili na scenę w grudniu, stadion olimpijski na którym mieli zagrać koncert zapełnił się pięćdziesięciotysięcznym tłumem. Szkoda, że nie pozostał żaden zapis... Później były kolejne trasy koncertowe, kolejne albumy i single oraz nagrania koncertów i clipów. Toll powiedział wtedy, że spędzają na scenach chyba znacznie więcej czasu niż inne zespoły.

W 1991 roku nagrali album wraz z Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, co zapoczątkowało na japońskiej scenie muzycznej trend symfonicznych aranżacji utworów z innych gatunków muzycznych. Z biegiem lat zmieniał się też stopniowo styl zespołu; w słowach piosenek pojawiało się coraz mniej angielszczyzny, same teksty zaś stały się łagodniejsze w swej wymowie. Być może spowodowało to zauroczenie Atsushiego kulturą ojczystą, może śmierć matki, a może małżeństwo i ojcostwo.

Członkowie Buck-Tick w międzyczasie realizowali swe indywidualne pomysły z innymi muzykami czy w zespołach stworzonych jako poboczne projekty. Np. Imai grał w zespole Schaft, Atsushi i Imai w Schwein, Atsushi zaśpiewał z Xymox, poza tym zdarzało im się pisać teksty i muzykę dla innych zespołów. Rozwijali również swój warsztat muzyczny: na albumie 'Darker than Darkness -style93-' możemy usłyszeć Hidehiko grającego na pianinie czy Atsushiego na saksofonie. Hidehiko i Imai często udzielają się też przy mikrofonach zarówno przy wstawkach wokalnych jak i solowych fragmentach.

Buck-Tick koncertowali z takimi zespołami jak np. Luna Sea, Soft Ballet czy Marylin Manson. W międzyczasie zmienili też producenta na Mercury/Polygram. Obecnie zarówno wokalista, Atsushi, jak i lider zespołu, Imai, są mocno zaangażowani w indywidualne projekty: Atsushi rozpoczął karierę solową i w krótkim czasie zdołał nagrać album, parę singli, PV'ek i film w którym gra główną rolę (wampira ;3), natomiast Imai gra w zespole Lucy wraz z m.in.Kiyoshim (ex Spread Beaver, Machine) i również mają już na swym koncie płytę i PV. Mimo to Buck-Tick nie zaprzestaje działalności jako zespół - wystarczy spojrzeć na zapowiedzi wydawnicze! Wszyscy członkowie dementują plotki o rozpadzie zespołu, co znajduje potwierdzenie w nowych koncertach, nowych nagraniach i zainteresowaniu, jakim wciąż darzą ich popularne magazyny muzyczne.