Jeden z najpopularniejszych duetów w historii muzyki. Paul Simon (ur. 13.10. 1941 r. w Newark w stanie New Jersey, USA) i Art Garfunkel (właśc. Arthur Garfunkel, ur. 5.11. 1941 r. na Forest Hills, Nowy Jork, USA) zaczęli wspólnie występować mając po kilkanaście lat.
Początkowo zainspirowani twórczością The Everly Brothers, w roku 1957 nagrali pod nazwą Tom And Jerry utwór „Hey, Schoolgirl”, który w USA okazał się sporym hitem. Później skompletowali także album, który doczekał się ponownego wydania po osiągnięciu przez duet światowego sukcesu w latach 60. Wkrótce Garfunkel powrócił do college'u, a Simon występował jako artysta solowy, aż do 1964 r., kiedy to wspólnie nagrali album Wednesday Morning 3 A.M.. Znalazła się na nim m.in. piękna akustyczna kompozycja „The Sound Of Silence”. Longplay nie sprzedawał się jednak na tyle dobrze, by zachęcić jego twórców do kontynuowania wspólnej kariery. Kiedy Simon przebywał w Anglii, zaczął się boom folk rocka. Producent Tom Wilson podjął decyzję o zremiksowaniu i zmianie aranżu „The Sound Of Silence”. W ciągu kilku tygodni piosenka stała się hitem numer 1 w USA, a Simon i Garfunkel ponownie zaczęli pracę w duecie.
Na początku 1966 r. ukazał się ich kolejny, bardzo dobrze przyjęty longplay zatytułowany Sounds Of Silence. Zawierał między innymi znakomitą kompozycję „Homeward Bound”, która podobnie jak „I Am A Rock” - również stała się dużym przebojem po obu stronach Atlantyku. Duet nadal przemawiał w swoich utworach do społeczeństwa (tematyka społeczna dominowała w ich ówczesnej twórczości), umieszczając na płycie Sounds Of Silence dwie kompozycje opowiadające o samobójstwach: „A Most Peculiar Man” i „Richard Cory”.
Simon & Garfunkel cieszyli się już w tym czasie wielką popularnością, szczególnie wśród studentów. Ich kolejny singel „The Dangling Conversation”, był ich bodaj najbardziej ambitnym - w warstwie tekstowej utworem w dotychczasowej karierze, toteż nic dziwnego, że nie dostał się do Top 20. Niemniej stanowił dowód artystycznej odwagi duetu i zapowiadał nagraną rok później następną dużą płytę Parsley, Sage, Rosemary And Thyme. Jej tytuł pochodził od powtarzającej się linijki kompozycji „Scarborough Fair”, wspaniale połączonej na krążku z inną - „Canticle”. Album proponował utwory o zmiennych nastrojach, od poważnego „For Emily, Whenever I May Find Her” do pełnego życia „The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)”, który stał się później hitem zespołu Harpers Bizarre.
W 1968 r. po wydaniu dwóch udanych, lecz słabo sprzedających się singli „At The Zoo” i „Fakin’ It”, Simon & Garfunkel skomponowali i nagrali muzykę do filmu „The Graduate” („Absolwent”). Największym przebojem ze ścieżki dźwiękowej okazała się piosenka „Mrs. Robinson”, która przyniosła im wielką światową sławę.
W tym samym roku ukazał się kolejny album Bookends, na którym znalazły się m.in. kompozycje „Save The Life Of My Child”, „America” i „Old Friends”. W 1969 r. ujrzał światło dzienne maxi-singel „The Boxer”, który odniósł sukces komercyjny po obu stronach oceanu. Ten klasyczny utwór pojawił się potem na słynnym wydawnictwie Bridge Over Troubled Water - uznanym za jeden z albumów wszechczasów (utrzymywał się na brytyjskiej liście bestsellerów przez 303 tygodnie). Utwór tytułowy, wyróżniający się oryginalnym aranżem i żywo akcentowanym rytmem, od razu stał się wielkim hitem. Natomiast w świetnych przeróbkach standardów: „Keep The Customer Satisfied„, „Cecilia” i „El Condor Pasa (If I Could)” widoczny był wpływ muzyki gospel. W czasie, kiedy album okupował szczyty list przebojów, nieporozumienia między członkami duetu nasiliły się, co doprowadziło do ostatecznego zerwania.
W 1972 r. ukazało się wydawnictwo Greatest Hits, zawierające 4 nie publikowane wcześniej nagrania w wersji koncertowej. W tym samym roku Simon & Garfunkel wystąpili razem podczas koncertu wspierającego kampanię prezydencką senatora George’a McGoverna.
Po dłuższej przerwie duet pojawił się w październiku 1975 r. w telewizyjnym programie „Saturday Night Live”, a dwa miesiące później trafił na listy przebojów za sprawą kompozycji „My Little Town”. W październiku 1977 r. znów wystąpili wspólnie podczas ceremonii wręczenia nagród Britannia Music Awards w Londynie. 19 września 1981 r. duet zaśpiewał dla 400 tys. fanów podczas słynnego koncertu w Central Parku w Nowym Jorku. Zarejestrowany wtedy materiał trafił później na bestsellerowy album The Concert In Central Park.
Wspólna europejska i amerykańska trasa zakończyła się kolejnymi niesnaskami pomiędzy muzykami. Choć podjęli oni wspólnie pracę w studio, jednak sesje zostały przerwane, a ich rezultat trafił na solowy album Paula Simona Hearts And Bones (z 1983 r.). W styczniu 1990 r. obaj artyści zostali wprowadzeni do rock’n’rollowego Panteonu Sław (Rock and Roll Hall of Fame), co stanowiło dobry pretekst do ich kolejnego zjednoczeniowego występu. Następne koncerty duetu miały miejsce w maju 1992 r. i marcu 1993 r. - w obu przypadkach na imprezach dobroczynnych.
W 2001 roku na nowo zaczeli koncertować, a w 2004 zarobili 53mln. dol. za trasę Live On Stage. W roku 2009 ponownie ruszyli w trasę. 29 października 2009 roku zagrają w Madison Square Garaden w Nowym Jorku z okazji 25-lecia Rock and Roll Hall of Fame.

Dyskografia:
* Wednesday Morning, 3 A.M. (1964)
* Sounds of Silence (1966)
* Parsley, Sage, Rosemary & Thyme (1966)
* The Graduate (1968)
* Bookends (1968)
* Bridge Over Troubled Water (1970)
* Greatest Hits (1972)
* Concert in Central Park [live] (1981)
* Early Simon & Garfunkel (1993)
* Old Friends (1997)
* The best of Simon & Garfunkel (1999)
* The Columbia Studio Recordings (1964-1970) (2001)
* Live From New York City, 1967 (2002)
* The Essential Simon & Garfunkel (2003)
* Old Friends: Live on Stage (2004) .