Green Day – amerykańska grupa grająca kalifornijski punk rock. Powstała z inicjatywy Billie’go Joe Armstronga i Mike'a Dirnt'a w 1987 roku (Rodeo, Kalifornia, Stany Zjednoczone).

Albumy studyjne
* 39/Smooth (1990)
* Kerplunk! (1992)
* Dookie (1994)
* Insomniac (1995)
* nimrod (1997)
* Warning: (2000)
* American Idiot (2004)
* 21st Century Breakdown (2009)
* ¡Uno! (2012)
* ¡Dos! (2012)
* ¡Tré! (2012)

Składanki
* 1,039/Smoothed Out Slappy Hours (1991)
* International Superhits! (2001)
* Shenanigans (2002)
*Demolicious (2014)

Albumy koncertowe
* Bullet In A Bible (2005)
* Awesome as Fuck (2011)

Albumy dokumentalne
* ¡Quatro! (2012-13)

Skład zespołu
* Billie Joe Armstrong – ur. 17 lutego 1972 w Oakland, w Kalifornii, wokalista, gitarzysta prowadzący
* Mike Dirnt vel Michael Ryan Pritchard – ur. 4 maja 1972 w Rodeo w Kalifornii, gitarzysta basowy, drugi wokalista
* Tré Cool vel Frank Edwin Wright III – ur. 9 grudnia 1972 we Frankfurcie nad Menem w Niemczech, perkusista
* Jason White - ur. 11 listopada 1973 w Little Rock, amerykański gitarzysta i basista.
- W czasie koncertów grupę wspierają Jason Freese (klawisze) oraz Ronnie Blake (trąbka).

Historia
Lookout! Records, czyli początek (1987-1992)
Członkowie Green Day dużo przeszli zanim stali się gwiazdami światowego formatu. „To grupa fajnych facetów. Nigdy nie dziurawili ścian, nie zarzygali sceny podczas występów” - tak wspominają ich bywalcy 924 Gilman Street w Berkeley, gdzie Green Day grywali jako nastolatkowie. „Pomimo że ich występy ukazują ich jako błaznów i ludzi nieodpowiedzialnych, to są w końcu już żonaci i ustatkowani. Chcą być uczciwymi ludźmi, chcą założyć normalne, szczęśliwe rodziny - takie rodziny, jakich nigdy nie mieli.” Do spotkania między przyszłymi muzykami zespołu doszło w barze. Mike i Billie mieli wtedy po 10 lat i od tamtej pory są najlepszymi przyjaciółmi. Obaj nie mieli łatwego życia: Mike wychowywał się w domu dziecka, a później w rodzinie zastępczej, natomiast Billie bardzo mocno przeżywał śmierć swego ukochanego ojca - muzyka jazzowego. W późniejszym czasie poświęcił mu piosenkę Rotting oraz Wake me up when September Ends. Jedną z ważniejszych pamiątek po ojcu, była gitara, którą podarował Billiemu tuż przed śmiercią. Mike często przebywał w domu Billie'go. Wtedy zaczęli interesować się muzyką, a starsi bracia Billiego podsuwali im kasety z nagraniami punkowych zespołów takich jak: Ramones, Sex Pistols czy Buzzcocks. Oszczędzając pieniądze, mogli po jakimś czasie kupić sobie porządne gitary. Wówczas Billie zdobył swojego ukochanego Stratocaster'a, na którym gra do dziś. W 1987 powstał zespół Sweet Children. Skład uzupełnił perkusista John Kiffmeyer (Al Sobrante), a Mike postanowił zająć się grą na gitarze basowej. Ich występy można było oglądać przy 924 Gilman Street, obecnie jednym z najbardziej znanych miejsc w Kalifornii, wówczas malutkim klubie. Istotne jest to, że Green Day nawet teraz daje tam koncerty, nie zapominając tym samym, że właśnie temu miejscu zawdzięczają w dużej mierze swój sukces. „To miejsce i klimat było dla mnie ratunkiem od problemów” - mówi Billie dla magazynu Rolling Stone. Chłopaki próbowały pogodzić szkołę z graniem. Green Day, wtedy jeszcze pod nazwą Sweet Children wydał swój pierwszy singiel: Sweet Children dla wytwórni Skene!. Miało to miejsce w 1988 roku, kiedy mieli zaledwie po 16 lat. Niedługo potem już jako zespół Green Day wydali kolejny singiel. Wówczas do akcji wkroczył Lawrence Livermore - głowa wytwórni Lookout!, któremu bardzo spodobał się styl gry zespołu. Zaproponował wówczas 17-letnim muzykom poważny kontrakt opiewający na nagranie najpierw, EP-ki - 1,000/hours, a następnie płyty długogrającej. Muzycy niezwłocznie nagrali materiał na 39/Smooth, składający się z 10 piosenek. Tak, przez pewien czas, oficjalnie nazywał się pierwszy album Green Day, jednak po wydaniu kolejnego singla Slappy postanowiono połączyć 39/Smooth oraz 1,000/hours ze Slappy. W ten sposób powstała nowa tracklista, a album wzbogacono jeszcze o piosenkę I Want to Be Alone i nazwano 1039/Smoothed Out Slappy Hours. Zespół wyruszył w mini-tournée po stanie Kalifornia. Tydzień przed premierą, 39/Smooth, a w przeddzień osiemnastych urodzin Billie porzucił szkołę. W tym samym czasie, we Frankfurcie nad Menem, wychowywał się Frank Edwin Wright III (Tré Cool), którego sąsiadem i dobrym przyjacielem był sam Lavrence Livermore. Po tournée zespół opuścił Al Sobrante, a zastąpił go Tré Cool, który do dziś jest najbardziej charakterystycznym członkiem zespołu, znanym ze swoich intrygujących wypowiedzi i zachowań. W roku 1992 Green Day nagrał płytę Kerplunk!. Był to album nietypowy, bowiem 4 ostatnie piosenki pochodziły z singla Sweet Children wydanego 3 lata wcześniej. Niemniej album cieszył się sporym zainteresowaniem, również ze strony dużej wytwórni Warner. Trasa koncertowa została zorganizowana z większym rozmachem i objęła również Europę, w tym także Polskę. 10 października 1991 roku zespół zagrał w Białymstoku, 11 w Bydgoszczy, natomiast 12 w Gryfinie. Supportował ich zespół Stink.

Sukces Dookie & Insomniac (1993-1995)
Rok 1993 to przełom w twórczości zespołu. Green Day porzucili Lavrenca Livermora oraz Lookout! i przeszli do dużej wytwórni - Warner. Tam zespołem zaopiekował się młody producent Rob Cavallo. Pierwszym singlem wydanym w tej wytwórni był Welcome To Paradise, do którego nie zrobiono teledysku. Kolejny singiel, Longview oraz klip do niego nakrecony, mający znaleźć się na następnej płycie, zapowiadał zmianę w życiu zespołu. Następny singiel, Basket Case stał się najbardziej charakterystyczną piosenką Green Day. 11 stycznia 1994 wyszedł album Dookie. Zdobył on uznanie fanów i krytyków, czego dowodem były liczne nagrody i wyróżnienia. Nieco później zespół został zaproszony na Woodstock '94., Koncert został zapamiętany przez wielu mieszkańców USA jako niezwykle błotny. To wydarzenie miało duży wpływ na zwiększenie się liczby fanów tria z Berkeley. Green Day miał dużą siłę przebicia, dzięki czemu muzyka punkrockowa zaczęła być dostrzegana w mediach. To pozwoliło zaistnieć innym świetnym zespołom, które być może, w innych okolicznościach, nie wypromowałyby się. Punk rock, który grał Green Day miał inny kształt, niż ten z lat 70'. Mike Dirnt przyznał, że nie mógłby się utrzymywać z muzyki, bez wsparcia dużych firm fonograficznych oraz mediów- „Sprzedawanie nie pasuje do tego, co przekazujemy w tekstach. Ale nie wiemy jak temu zaradzić, nie wynaleźliśmy jeszcze na to złotego środka.” Billie Joe dodał: „Nie pochodzimy ze świata w którym na porządku dziennym był widok kupy szmalu”. Trzeba jednak przyznać, że zespół w każdym momencie swojej kariery zachowywał się dobrze – Green Day często daje darmowe, charytatywne koncerty, oraz dba o to, by wpływy z dwóch pierwszych albumów szły faktycznie, w 100% do wytwórni Lookout!. Konsekwentnie wspiera tą wytwórnię i Kalifornijską scenę niezależną.

Przedsmakiem zbliżającego się nowego albumu była piosenka J.A.R.(Jason Andrew Relva), która ukazała się na soundtracku do filmu Angus. Piosenkę tą napisał Mike Dirnt na cześć swego tragicznie zmarłego przyjaciela. 11 października 1995, zespół wydał Insomniac - album zbliżony stylistycznie do Dookie, lecz bardziej pesymistyczny. Pierwszym singlem promującym album został Geek Stink Breath z dość oryginalnym klipem, pokazującym zabieg wyrywania zęba. Teledysk był do tego stopnia kontrowersyjny, że stacja telewizyjna MTV początkowo nie chciała go puszczać. Klip można było oglądać tylko w godzinach nocnych. Kolejny singel to Stuck With Me, następny Brain Stew/Jaded będący połączeniem dwóch piosenek. Ostatnim klipem promującym Insomniac został ironiczny i pełen humoru Walking Contradiction. Był on zarazem najdroższym klipem Green Day. Płytę Insomniac podsumowała nagroda Grammy, którą zespół otrzymał w kategorii najlepszy zespół.

Nimrod. (1996-1998)
Po niemal roku oczekiwania pojawił się singel Hitchin' A Ride promujący nowy album, którego premierę wyznaczono na 14 października 1997. Album nimrod zaskoczył publiczność nowym stylem. Znajdowały się na nim piosenki bardzo zróżnicowane muzycznie: ballady Redundant i Good Riddance (Time Of Your Life), beatlesowskie Worry Rock, King For A Day zawierająca elementy ska, czy parodia death metalu - Take Back. Następnym singlem z albumu nimrod był Good Riddance (Time Of Your Life), do którego został nakręcony teledysk. Zespół wydał także single Redundant i Nice Guys Finish Last. Później Green Day wyruszył w największą do tej pory trasę koncertową, na którą zaprosił Jasona White'a'a jako dodatkowego gitarzystę. Jason White jest członkiem zespołów Pinhead Gunpowder i The Influents. Po zakończeniu tournée ukazał się instrumentalny klip Last Ride In. nimrod uznawany jest przez krytyków za najbardziej dojrzały w dyskografii Green Day.

Przerwa (1999)
Na kolejny album fani musieli czekać 2 lata. Zespół nie pokazywał się w mediach z powodów problemów rodzinnych - Mike i Tré rozwodzili się ze swoimi żonami. W międzyczasie Billie zajmował się swoim drugim zespołem Pinhead Gunpowder, z którym wydał płytę.

Warning: (2000-2003)
Po przerwie Green Day wrócili z nową piosenką, Minority, której klip przedstawiał zespół na mini-scenie przejeżdżający przez Broadway podczas parady. Symbolizowało to triumfalny powrót zespołu na scenę muzyczną. Minority przez 4 tygodnie gościło na pierwszym miejscu amerykańskiej listy przebojów MTV. Miesiąc po premierze singla, 2 października 2000 wydano album Warning:, który stylistycznie zbliżony był do Nimrod., lecz był przy tym bardziej spójny. Kolejnym singlem został tytułowy Warning, trzecim natomiast Waiting.

W październiku 2001 ukazała się kompilacja - International Superhits!, zawierająca najlepsze piosenki zespołu. Oprócz niej, ukazała się płyta DVD i kaseta VHS ze wszystkimi dotychczas nagranymi teledyskami. Była to druga płyta DVD wydana przez zespół - wcześniej na DVD wydano singiel Waiting . International Superhits! promuje ballada Macy's Day Parade i starannie zrealizowany teledysk: mamy wrażenie ciągłego podążania kamery za idącym wokalistą. Kolejnym singlem zostało Poprocks & Coke. Teledysk do tego utworu to montaż kilkunastu scen, które nakręcono podczas nagrywania tej piosenki w studio.

Zespół w międzyczasie wystąpił w programie Hall of Fame poświęconym zespołowi Ramones, a przede wszystkim niedawno zmarłemu Joe Ramone'owi. Zespół wykonał dwa covery Ramones - Blizkrieg Bop i Teenage Lobotomy. Wkrótce Green Day zajął się nagrywaniem piosenki na składankę wytwórni Adeline Records. Utwór zatytułowany Ha, Ha You're Dead ukazał się w kwietniu na składance Every Dog Will Have Ate. Jednak dwa miesiące wcześniej Green Day i zespół Blink-182 ustalili wspólną trasę koncertową. Pomysł ten okazał się sukcesem, gdyż w pierwszej dziesiątce koncertów plenerowych w USA o największej liczbie uczestników, znalazło się aż 7 koncertów z trasy Green Day i Blink-182, a w tym 5 w pierwszej piątce (stan na pierwszą połowę roku 2002).

Zespół po zakończeniu trasy koncertowej, nagrał nowy album – Shenanigans. Jest to album zawierający piosenki, które wcześniej znalazły się na singlach. Skomponowana przez Trè Cool'a piosenka D.U.I. mająca znajdować się na płycie, nie ukazała się na albumie wydawanym w Ameryce i Europie, lecz tylko w Japonii.

American Idiot (2004-2005) & Bullet in a Bible (2005-2006)
Tuż po poprzednim albumie zespół zaczął pracować nad kolejnym mającym nazywać się Cigarettes and Valentines. Po ukończeniu 20 piosenek, nagrano je na płytę, która została skradziona ze studia nagraniowego. Zespół nie próbował odtworzyć albumu.

Green Day zaczęli pracować nad nowym albumem. Każdy z członków zespołu samotnie pisał piosenki. Billie Joe stwierdził, że wcześniej obawiał się banalnego grania solo na gitarze, więc na nowym albumie pokazał swoje nowe pomysły. W rezultacie zespół uzyskał nagrodę za American Idiot pierwszy singiel o tytule tym samym jak płyta, na której miał się znajdować. Album po wydaniu został nazwany mianem "opery rockowej", a także albumem konceptowym. Drugie określenie odnosiło się głównie do piosenki pt. Jesus of Suburbia. American Idiot krytykuje postępowania byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych - George'a W. Busha.

Członkowie zespołu zmienili swoje instrumenty. Billie Joe Armstrong zastąpił swoją gitarę - replikę Fender Stratocastera, na której grał od dziesiątego roku życia, na gitarę Gibson Les Paul Junior. Mike Dirnt używał gitary basowej firmy Gibson Guitar Corporation, lecz zmienił ją na Fender Precision Bass. Tré Cool grał dotychczas na perkusji firmy Slingerland, z której zrezygnował po zakupie instrumentu wyprodukowanego przez Ludwig-Musser.

Przez cały rok 2005 zespół koncertował promując album. Na koncertach tej trasy Green Day kontynuowali przedstawienia związane z różowym królikiem i niezręczną pszczołą, a także pokaz, w trakcie którego Armstrong do piosenki King For a Day zakładał koronę i jedwabną pelerynę.

W 2005 roku zespół odbył najdłuższe tournée w swojej karierze, trasa obejmowała 150 koncertów w różnych krajach na świecie m.in. w Japonii, Australii, Ameryce Północnej, Anglii oraz Polsce, gdzie 7 czerwca zespół wystapił w katowickim Spodku. Podczas trasy koncertowej dla American Idiot, Green Day sfilmowali i nagrali dwa koncerty w Milton Keynes National Bowl, w Anglii, które w magazynie Kerrang! zostały nazwane „najlepszym pokazem na Ziemi”. Te nagrania zostały opublikowane na CD & DVD nazwanym Bullet in a Bible. DVD zawiera także film zza kulis. W sierpniu 2006 r. album American Idiot zyskał miano platynowej płyty. Muzycy wydali także musical z muzyką zawartą na płycie American Idiot.

21st Century Breakdown (2006-2009)
15 maja 2009 Green Day wydali swój ósmy album studyjny 21st Century Breakdown, czyli pierwszy album grupy wyprodukowany przez renomowanych producentów oraz Butch’a Vig’a, członka zespołu Garbage.

Album ten jest wynikiem przyjętej z entuzjastyczną krytyką płyty American Idiot z 2004 r. Jeżeli chodzi o nacisk, Billie Joe Armstrong powiedział - „Możemy zrobić krok w bok lub powrócić do naszych korzeni. Wybraliśmy posuwanie się do przodu. Chodzi o odzwierciedlenie tego, co działo się w ciągu ostatnich trzech lat i oddanie tego w melodii z pewnym odważnym oświadczeniem.” Zespół stwierdził również, że „ten album jest bardziej… religijny” i znajduje się pod wpływem muzyki artysty takiego jak Bruce Springsteen czy grup Queen, The Who, The Beatles, The Clash.

Green Day pracował nad płytą od 2006 roku. Była to jednak najdłuższa przerwa między wydaniami nagrań studyjnych zespołu (prawie 5 lat). Bohaterami utworów są Gloria i Christian. Przez nową płytę Green Day chce zachęcić ludzi do zainteresowania się życiem politycznym.

Awesome As Fuck (2011)
Podczas tras koncertowych na całym świecie promujących ostatnią płytę - 21st Century Breakdown, zespół nagrywał swoje koncerty, aby 15 Marca 2011 wydać kolejny album pt. Awesome As Fuck. Na płycie znajduje się 17 najlepszych utworów, zaczynając od 39/Smooth i na 21st Century Breakdown kończąc. Nowością jest kawałek zatytułowany Cigarettes And Valentines. .