Amerykański zespół istniejący w latach 1965-1973 (najpierw jako The Earwigs, następnie The Nazz, później The Spiders, a w końcu Alice Cooper), później solista kontynuujący karierę pod tą samą nazwą.

Alice Cooper naprawdę nazywa się Vincent Damon Furnier. Jak głosi legenda, pseudonim artystyczny obrał na cześć XVII-wiecznej czarownicy - sam dziś tę historię dementuje, i mówi, że po prostu podobało mu się brzmienie tego nazwiska. Jego talent najpierw docenił sam Frank Zappa. Za nim niebawem poszła cała rzesza innych artystów, w tym m.in. Salvador Dali, który umieścił Coopera na jednym ze swoich obrazów. Stanowił inspirację dla całej rzeszy muzyków, od niezliczonych zespołów punkowych, przez Davida Bowie, KISS, Kinga Diamonda do Marilyn Mansona.

Urodzony w Detroit, obecnie mieszkający w Phoenix, w Arizonie, artysta jest uważany za jednego z pionierów rocka z elementami teatru, wodewilu i musicalu. Jego show pomyślany był jako szok dla fanów. Alice czerpie pełnymi garściami z horrorów (sam też w nich występował, np. "Prince Of Darkness"). Sztuczna krew, krzesło elektryczne, gilotyna – to nieodłączne rekwizyty jego koncertów.

Muzyczne Alice proponował melodyjnego rocka, osadzonego w tradycji lat 60. oraz psychodelii i art rocka. Swoje piosenki śpiewa charakterystycznym, lekko zachrypniętym głosem.

Swój pierwszy zespół założył jako nastolatek w latach 60. Nosił on nazwę The Earwigs, która później została zmieniona na Spiders, a następnie The Nazz (nie mylić z formacją Todda Rundgrena).

The Spiders i The Nazz wydały single i zdobyły umiarkowaną popularność na szczeblu lokalnym. W 1968 The Nazz zmienili nazwę na Alice Cooper. W jego składzie poza Cooperem znaleźli się gitarzyści Mike Bruce i Glen Buxton, basista Dennis Dunaway oraz perkusista Neal Smith. Przeprowadzka do Kalifornii zaowocowała poznaniem menedżera Shepa Gordona oraz Zappy, który namówił zespół do podpisania kontraktu z własną wytwórnią Straight Records.

Dwie pierwsze płyty – "Pretties For You" i "Easy Action" – nie odniosły sukcesu. Zespół przeniósł się z Los Angeles do Detroit. Tam dopracowano show sceniczny i rozpoczęto prace nad kolejnym materiałem. Kontrakt z grupą wykupiła wytwórnia Warner Bros. Producentem trzeciej płyty został Bob Ezrin. Album "Love It To Death" przyniósł pierwszy wielki hit - "Eighteen". Krążek niedługo później pokrył się złotem. O Alice Cooper zaczęło się coraz głośniej mówić. Także ze względu na wyjątkowe koncerty.

Sukcesem okazała się również kolejna płyta – "Killer" (hit "Under My Wheels", przerobiony później przez Guns N' Roses). Następna "School's Out" – okazała się być przełomową dla zespołu. Album wylądował na drugim miejscu listy "Billboardu" i szybko znalazł ponad milion nabywców. Tytułowa kompozycja to kolejny evergreen w dorobku Alice Coopera. Artysta utrzymał wysoki poziom kolejną płytą "Billion Dollar Babies". Ten krążek wylądował już na szczycie zestawień w USA i Wielkiej Brytanii. Na niej znalazł się przebój "No More Mr. Nice Guy" (przerobiony kilkanaście lat później przez Megadeth).

Później przyszło "zmęczenie materiału". Tendencja zniżkowa objęła album "Muscle Of Love". Zespół rozpadł się. Z tego składu tylko Alice Cooper zdołał odnieść komercyjny sukces. Zaczął się on od kompilacji "Alice Cooper's Greatest Hits" (1974). Rok po składance swoją premierę miała płyta uważana za opus magnum artysty – "Welcome To My Nightmare". Jest to już znacznie odmienna od wcześniejszych, bardziej wygładzona brzmieniowo, o nieco "broadwayowskim" charakterze płyta. W jej nagraniu pomogli Cooperowi Dick Wagner i Steve Hunter (gitary), Prakash John (bas), Joseph Chirowski (klawisze) oraz Penti Glan (perkusja). Krążek dobrze radził sobie na listach, zaś utwór tytułowy oraz kawałek "Only Women Bleed" na stałe weszły do zestawu koncertowego.

Cooper trzymał jeszcze wysoki poziom na kolejnym krążku – "Alice Cooper Goes To Hell", po którym jego kariera wyraźnie zwolniła tempo. Winne temu było postępujące uzależnienie muzyka od alkoholu i narkotyków. Po odwyku Alice wraz z Berniem Taupinem (Elton John) napisał materiał o tytule "From The Inside" (1978), na którym wspomina swoją walkę z nałogami i pobyt w zakładzie zamkniętym, gdzie siedział razem z psychicznie chorymi. Nie pomógł on wokaliście w odzyskaniu dawnej sławy, ale artystycznie i tekstowo wciaz sie broni i jest jednym z faworytów fanów.

Pierwsza połowa lat 80. to dla Coopera wyjątkowo ciężki, tak pod względem komercyjnym jak i prywatnym, okres. Artystycznie obrał kierunek zupełnie inny od tego, do którego przyzwyczaił fanów w latach 70. Płyty z lat 80 - 83 to frapująca mieszanka modnego wówczas stylu new wave, punk rocka, hard rocka i popu, oraz jedne z jego najlepszych tekstów. Flush the Fashion (1980) i Special Forces (1981) to surowe, ostre albumy opierające się na punkowo-hard rockowej strukturze, z zauważalnymi wpływami nowej fali. Do dziś uwielbiane przez fanów, nie odniosły sukcesu na rynku. Zipper Catches Skin (1982) to jeden z najdziwniejszych albumów Coopera, tak tekstowo jak i muzycznie. Natomiast Dada (1983) to jeden z artystycznych szczytów jego kariery i czarny koń jeśli chodzi o jego najlepsze albumy. Zmagający się ze swoją ciężką alkoholową chorobą Cooper nagrał najbardziej wysmakowany, najbardziej szczery i głęboki album w swojej karierze. Niestety, brak trasy koncertowej (z powodu złego stanu zdrowia) i większej promocji pogrzebał album i przeszedł on praktycznie bez echa. Następne trzy lata spędził Cooper na leczeniu i wracaniu do formy. Wydany w 1986 comeback album Constrictor był artystycznie delikatnie mówiąc wątpliwy, ale fizycznie Cooper znowu był w formie i na jego efektowne show znów waliły tłumy. Kolejny krążek. Raise Your Fist and Yell z 1987 był już znacznie lepszy. O ile stylistycznie nie było rewolucji w stosunku do poprzednika, tak brzmieniowo i kompozycyjnie był to duży krok do przodu. W 1989 Alice nagrał z plejadą znakomitych gości płytę, która ponownie wyniosła go na szczyty. Mowa o "Trash". Całość wyprodukował etatowy twórca przebojów, Desmond Child (m.in. Bon Jovi, Cher). Promujący całość singel "Poison" świetnie sobie radził na listach przebojów. Alice znów był na ustach wszystkich fanów rocka. Zabiegali o niego również reżyserzy horrorów.

Ponowna wizyta na szczytach list nie trwała jednak długo. Kolejne krążki – "Hey Stoopid", "The Last Temptation", "Brutal Planet", "Dragontown" czy "The Eyes Of Alice Cooper" mimo dobrze ocenionej zawartości nie osiągnęły wyników sprzedaży zbliżonych do "Trash".

Alice Cooper osiągnął już pozycję, która pozwala mu spokojnie przygotowywać kolejne wydawnictwa i nie martwić się o miejsca na listach przebojów (liczba sprzedanych płyt przekroczyła 50 mln egzemplarzy). Jego koncerty nie tracą na widowiskowości, co sprawia, iż nie brakuje chętnych do ich oglądania (w show bierze też udział córka Coopera). Artysta ma też własny program radiowy, angażuje się w działalność charytatywną w Phoenix. Jest ceniony nie tylko za swój dorobek, lecz również za inteligentne wypowiedzi na temat muzyki i show-biznesu. Na scenie szaleniec przyciągający tłumy, w życiu codziennym jest Alice kochającym mężem i ojcem.

W 2005 roku pojawiają się na rynku kolejne dwie płyty Alice Coopera, studyjna "Dirty Diamonds" oraz krążek koncertowy "Live An' Slippery". Na tym drugim znajdziemy 14 utworów zarejestrowanych na żywo podczas koncertu w San Lucas w Meksyku, 2 czerwca 1996 roku. W trakcie show nie zabrakło przebojów - "School's Out", "Elected", "Poison", "No More Mr. Nice Guy", "Welcome To My Nightmare".

Wybrana dyskografia:
1969 Pretties For You
1970 Easy Action
1971 Love It To Death
1971 Killer
1972 School's Out
1973 Billion Dollar Babies
1973 Muscle Of Love
1975 Welcome To My Nightmare
1976 Alice Cooper Goes To Hell
1977 Lace And Whiskey
1977 Alice Cooper Show [Live]
1978 From The Inside
1980 Flush The Fashion
1981 Special Forces
1982 Dada
1982 Zipper Catches Skin
1986 Constrictor
1987 Raise Your Fist And Yell
1989 Trash
1989 Prince Of Darkness
1991 Hey Stoopid
1994 The Last Temptation
1997 Fistful Of Alice [Live]
2000 Brutal Planet
2001 Dragontown
2002 The Essentials [Remastered]
2003 The Eyes Of Alice Cooper
2005 Dirty Diamonds
2005 Live An' Slippery
2008 Along Came A Spider
2011 Welcome 2 My Nightmare
Read more on Last.fm. User-contributed text is available under the Creative Commons By-SA License; additional terms may apply.