Bronisława Witwicka

W dniu, kiedy rodzi się człowiek śpiewają i tańczą dla niego Anioły. Moje były tak piękne, że od pierwszego oddechu chciałam być jednym z nich. W wieku 4 lat umiałam więcej piosenek i pieśni, niż niejeden człowiek nauczy się przez całe swoje życie.

Taniec i śpiew - razem rosły ze mną. Wszechobecne w każdym moim dniu. I uwierzcie, to były najpiękniejsze moje dni.

Kiedy człowiek dorasta, przestaje słyszeć Anioły. Słyszy łopoczące serce, które wyrywa się z piersi i goni przed siebie, szukając innych szczęść.
Moje uleciało zbyt daleko. Mój śpiew, mój taniec, mój anielski byt przepadły na długie lata... a każdy dzień stał się podobny do kolejnego i nic już nie było takie samo.
Aż stanął przede mną Anioł. Skinął głową. Wcisnął mikrofon do ręki i podał pierwsze tony....

Wracam! Śpiewa moje serce i moja dusza. Może niezbyt anielsko, niedoskonale, ale to co słyszycie płynie ze mnie i jest częścią mojego życia.

Zapraszam
(zwłaszcza tych, którzy stracili nadzieję lub wiarę. Oni także usłyszą Anioły, bo one są w każdym z nas...)